ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ΑΛΜΑΤΩΔΩΣ Η ΑΝΕΡΓΙΑ… μειώνεται, όμως, ο χρόνος της κοινοβουλευτικής θητείας. Μια περσινή πρόβλεψη του Ανδρέα Λοβέρδου (ως υπουργού Εργασίας) επαληθεύτηκε με τον πλέον δραματικό τρόπο κατά τους πρώτους μήνες της νέας χρονιάς η οποία, δυστυχώς, εικάζεται ότι θα είναι η χειρότερη της πολιτικής ιστορίας του τόπου μας, αφού και καινούργιοι φόροι ετοιμάζονται και οι διαδικασίες για την εκποίηση ΔΕΚΟ και δημόσιας περιουσίας πρόκειται να ανοίξουν. Οι άνεργοι, λοιπόν, έφτασαν ¨αισίως¨ τις 1.200.000 ψυχές, γεγονός που θα βάλει σε κίνδυνο πολλά Ασφαλιστικά Ταμεία, καθώς οι εισπράξεις τους (από τα ένσημα, μέσω ΙΚΑ, και τις άλλες εισφορές) θα μειωθούν καθοριστικά με κίνδυνο ορισμένα από εκείνα να βάλουν λουκέτο. Αποτελούν, οι εξελίξεις αυτές, πρόκληση για τους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που μπορούν και πρέπει – με την αίσθηση της υπευθυνότητας που τους διακρίνει – να δουλέψουν σε δύο επίπεδα: Το πρώτο είναι να κινηθούν σπίτι με σπίτι (ιδιαίτερα εκείνοι που εφαρμόζουν αυτήν την τακτική μοιράζοντας ψηφοδέλτια στις εκλογές), και να μιλήσουν με τους ανέργους και τις οικογένειές τους, που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, ώστε – αν δεν βρουν τρόπους να τους βοηθήσουν – τουλάχιστον να τους συμπαρασταθούν ηθικά. Το δεύτερο επίπεδο δραστηριοποίησης των βουλευτών έχει να κάνει με την παρουσία τους στη Βουλή, όπου και οφείλουν να εξαντλήσουν όλες τους τις δυνάμεις ώστε να ψηφιστούν νομοσχέδια που θα πιάνουν τους κάθε λογής φοροφυγάδες, προκειμένου να μη θιγούν τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Γιατί, διαφορετικά, σε λίγους μήνες δεν θα έχουν μείνει ζωντανές ούτε οι ρίζες του κοινωνικού κράτους που οικοδομήσαμε με αγώνες όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτό θα είναι και το πιο τραγικό από όσα μπορούν να συμβούν. Και είναι τραγικό διότι, παρά τη δεδομένη εδώ και μήνες δραστική μείωση των μισθών και των συντάξεων, τη μεγάλη αύξηση του αριθμού των ανέργων, και τη διαφαινόμενη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, με την επιχειρούμενη κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, η ύφεση εξακολουθεί να βαδίζει τον κατηφορικό της δρόμο. Αν αυτό συνεχιστεί – ας μην έχουμε αυταπάτες – αύξηση της ανταγωνιστικότητας, που αποτελεί τη μόνη ελπίδα σωτηρίας της οικονομίας και της κοινωνίας μας, δεν πρόκειται να δούμε. Το τι θα σημάνει αυτό το βρίσκουμε σε θεμελιωμένες αναλύσεις ειδικών, ορισμένοι από τους οποίους μας στέλνουν πολύ απαισιόδοξα μηνύματα. Και ένα από αυτά είναι του Χάνς Βέρνερ Σίν, διευθυντή του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (I.F.O) του Μονάχου, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας προειδοποιεί (βλ. ¨Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία¨, 27/3/2011, σελ. 10), ίσως και για να μας φοβίσει, ότι αν δεν αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας τότε «η ύφεση θα μας φέρει στα πρόθυρα εμφυλίου»!!! |