Της Ευαγγελίας Β.
Συνάντησα μια φίλη στο δρόμο πρόσφατα που είχα να τη δω χρόνια.
Χαμογέλασε και με ενδιαφέρον με ρώτησε τι κάνω και πως είναι η ζωή μου.
Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να απαντήσω…
Θα μπορούσα να της πω: “Τι να κάνω; Δεν βλέπεις τι γίνεται; Χάλια! Δράμα!!! Είμαι δυο χρόνια άνεργη και δεν βρίσκω καμιά δουλειά, συν του ότι χώρισα, δεν έχω να ζήσω τα παιδιά μου, τα χρέη με πνίγουν, ζω με χορηγίες συγγενών, δεν βλέπω μέλλον στη χώρα αυτή, με έχει απογοητεύσει η κατάσταση και ανησυχώ για τα παιδιά σε τι κόσμο θα ζήσουν…”
Αντίθετα, χαμογέλασα πλατιά και με απόλυτη βεβαιότητα της είπα: “Είμαι καλά! Σ’ ευχαριστώ που ρωτάς. Εσύ πως είσαι, τι κάνεις;”
Εμφανώς απορημένη με ρώτησε για επιβεβαίωση “Είσαι καλαααααά;;;”.
Της πρότεινα να πιούμε ένα καφέ στα γρήγορα.
Δέχτηκε -μάλλον περισσότερο για να διερευνήσει το ενδεχόμενο να μου έχει λασκάρει η βίδα-.
Περάσαμε μαζί μια ώρα και κάτι. Όταν δώσαμε τα χέρια για να αποχαιρετιστούμε, με τράβηξε κοντά και με αγκάλιασε. Είπε ένα “ευχαριστώ” που το ένιωσα πραγματικά εγκάρδιο και είδα στα μάτια της μια μικρή σπίθα να ανάβει.
Οι άνθρωποι έχουμε το συνήθειο να δίνουμε έμφαση στα αρνητικά γεγονότα της ζωής μας.
Μιλάμε συνεχώς για τα προβλήματά μας κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει, αν θέλουμε να στρέψουμε τη ζωή μας προς έναν καλύτερο δρόμο. Παρατηρήστε το μετά από σύντομη κουβέντα με έναν γνωστό σας. Αν το ενδιαφέρον στρέφεται γύρω από δυσάρεστα και αρρώστιες, φεύγοντας θα νιώσετε μια μαυρίλα να σας πλακώνει την ψυχή, σαν ένα γκρίζο συννεφάκι να έχει καθίσει από πάνω σας και να σας βαραίνει τη διάθεση.
Αντιθέτως, μιλώντας για τα ευχάριστα, φέρνει χαμόγελο στα χείλη, ανοίγει η καρδιά σας, αισθάνεστε μια αισιοδοξία να σας γεμίζει, νιώθετε φρέσκο αέρα στα πνευμόνια. Κι αυτό είναι κάτι που μπορείτε να μεταδώσετε ξέρετε, σε όποιον συναντάτε από εκεί και πέρα.
Μιλώντας για κάτι δυσάρεστο, του δίνουμε ζωή και δύναμη, αποκτά “υπόσταση” και επειδή είναι φορτισμένο αρνητικά, έχει “βάρος” που δύσκολα διαλύεται από πάνω μας. Μας ακολουθεί και μας απομυζά ενέργεια. Γι’ αυτό οι δυσάρεστες καταστάσεις μας εξουθενώνουν και σωματικά, ενώ αντίθετα οι ευχάριστες μας δίνουν κέφι, χαρά, αναζωογονούν, ενδυναμώνουν και μας “φορτίζουν” θετικά, ψυχή τε και σώματι.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πρόβλημα. Είναι η στάση μας απέναντί του που θα καθορίσει αν είναι πρόβλημα.
Ας σπάσουμε την κακιά συνήθεια να διαδίδουμε τα άσχημα κι ας αποκτήσουμε τη συνήθεια να μιλάμε για τα όμορφα που ΠΑΝΤΑ υπάρχουν στη ζωή μας.
Για τις νέες ευκαιρίες που ανοίγονται στις δυσκολίες.
Για τα νέα ενδιαφέροντα πρόσωπα που γνωρίζουμε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Για μια ωραία δημιουργική ιδέα που είχαμε που ίσως πέρα από τον εαυτό μας θα μπορούσε να ωφελήσει και άλλους.
Για ένα συναρπαστικό βιβλίο που διαβάσαμε και τους κόσμους που ταξιδέψαμε με αυτό ή για μια παράσταση που θέλουμε να παρακολουθήσουμε.
Για το πόσο όμορφοι άνθρωποι είναι τα παιδιά που μεγαλώνουμε -δεν είναι κακό να τους αναγνωρίζουμε τα θετικά τους ξέρετε-.
Για το νέο μπουμπούκι που άνθισε στη γλάστρα μας ανέλπιστα, από ένα ξερόκλαδο.
Για το νέο μαγαζί που άνοιξε ο γείτονάς μας με κόπο, με τα χέρια του, για να πουλάει τα χειροποίητα καλά του.
Για τα όμορφα κουταβάκια που γέννησε το σκυλάκι μας -η γέννηση, είναι ΠΑΝΤΑ ελπίδα-.
… Για το ότι είμαστε καλά, για το ότι ξυπνάμε κάθε πρωί -εντάξει, μπορεί να πονάνε λιγάκι οι αρθρώσεις, αλλά ξυπνάμε και βλέπουμε τον Ήλιο κι αυτόν τον Κόσμο …
Για το ότι είμαστε ΕΔΩ.
Είμαστε αυτοί που είμαστε. Έχουμε ανθρώπους που μοιραζόμαστε αγάπη και χαρά…
ΑΥΤΟΣ είναι ο Πλούτος…
Αυτά, ξέρετε, δεν είναι δεδομένα.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο…
Πηγή