Μόνο ένα Κεντροαριστερό σχήμα μπορεί να μας βγάλει από την υποτέλεια.

“ΥΠΟΨΗ” ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Γράφει: Ο Γιώργος Κατσιμπάρδης πρ. βουλευτής, υφυπουργός Εσωτερικών και μέλος του Ε.Γ. του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας και κυρίως οι υπουργοί οι οποίοι, με τον καθοδήγηση του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, άσκησαν εξουσία τα τελευταία δυόμισι χρόνια - άλλοι σιωπηρά και άλλοι με δημόσιο λόγο (όπως για παράδειγμα ο ρέκτης Μιχ. Χρυσοχοΐδης) – αναγνωρίζουν τώρα ότι ο τρόπος που (με τη δική τους συναίνεση) άσκησαν τον παρεμβατικό τους ρόλο η ¨Τρόικα¨ και το Δ.Ν.Τ, με πρώτο εργαλείο το ¨μνημόνιο¨, ήταν καταστροφικός για την οικονομία της Ελλάδας · ένας μοχλός διάλυσης του κοινωνικού κράτους και αυτό γιατί: δεν πέτυχαν να περιορίσουν, αλλά αντίθετα ¨κατάφεραν¨ να αυξήσουν, το δημόσιο χρέος δεν μπόρεσαν να ανοίξουν την πόρτα της ανάπτυξης, αλλά αντίθετα έφεραν την ύφεση και συνακόλουθα τη φτώχεια δεν βοήθησαν την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων παράγει η χώρα, αλλά αντίθετα διευκόλυναν τις εισαγωγές από το εξωτερικό και ιδιαίτερα από τη Γερμανία δε συντέλεσαν στην μερική, έστω, λύση του προβλήματος απασχόλησης αλλά, αντίθετα αύξησαν τα ποσοστά ανεργίας σε δυσθεόρατα ύψη Όλα αυτά θα μπορούσαν να καταγραφούν ως η ¨Μαύρη Βίβλος¨ της οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας της Ελλάδας, και να αφεθούν να διδάσκονται στα Σχολεία του μέλλοντος, αν το φάντασμα της ¨Τρόικας¨ είχε εξαφανιστεί και η χώρα είχε μπει σε ένα καινούριο δρόμο που θα την οδηγούσε προς το καλύτερο. Όμως τα πράγματα είναι αδύνατο να βαδίσουν με βάση την παραπάνω ¨οραματική επιθυμία¨. Αντίθετα η πιθανότερη εξέλιξη είναι ότι οι ξένοι (κυβερνήτες, τραπεζίτες, ιδιώτες δανειστές, ¨τρόικες¨ κ.λ.π) – υπέρμαχοι της δήθεν ρεαλιστικής πολιτικής και, πάντως, όχι της ηθικής -, καθώς γνωρίζουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται πολύ μεγαλύτερα δάνεια για να επιβιώσει και να μείνει στην Ευρωζώνη (που τους ενδιαφέρει και τους συμφέρει), θα απαιτήσουν να αναλάβουν ακόμη πιο ενεργό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας ή, για να το πω πιο καθαρά, θα προσπαθήσουν από κυβέρνηση της Ελλάδας που ουσιαστικά είναι τώρα, να γίνουν υπερκυβέρνηση. Και το εύλογο ερώτημα που προκύπτει από όλα αυτά – που βέβαια δε διακρίνεται με γυμνούς οφθαλμούς γιατί λειτουργεί παρασκηνιακά – είναι αν η νέα ελληνική κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, θα συνεχίσει την ίδια πολιτική υποτέλειας ή όχι; Στο ερώτημα αυτό η δική μου, καθ’ υποφοράν απάντηση, είναι ότι μόνο μια κυβέρνηση συνεργασίας, που θα αποτελείται από τους εναπομείναντες ιδεολόγους του ΠΑ.ΣΟ.Κ, τους αγωνιστές της Αριστεράς και τους “παθιασμένους” με τα θέματα Οικολογίας, θα έχει τη δυνατότητα να αντισταθεί στον ξένο παράγοντα, προτείνοντας εφικτές λύσεις, που θα διαμορφωθούν με καλά κοστολογημένες “Προγραμματικές Συμφωνίες”, από τα προαναφερόμενα κόμματα. Διαφορετικά “φως στο τούνελ” και οι λέξεις ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, δεν πρόκειται να φανούν στον ορίζοντα, ούτε μετά από δέκα χρόνια. Και το λέω αυτό διότι η παγκοσμιοποίηση, που καταστρέφει την πολιτιστική μας κληρονομιά, λειτουργεί – όπως έχει εξηγήσει ο μαρξιστής Έρικ Χομπσμπάουμ - μέσω διαδοχικών κρίσεων...