Τοποθέτηση του Γιώργου Κατσιμπάρδη στην προσυνεδριακή διαδικασία, με την παρουσία της Φώφης Γεννηματά.
Τις απόψεις του για την επιτυχία του επικείμενου Συνεδρίου, που έχει στόχο την ιδεολογική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ, εξέφρασε ο πρ. υφυπουργός Εσωτερικών και πρ. μέλος του Ε.Γ. του Κινήματος Γιώργος Κατσιμπάρδης, κατά την προσυνεδριακή διαδικασία που οργανώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στη Λιβαδειά, με κεντρική ομιλήτρια την πρ. υπουργό και περιφερειάρχη Φώφη Γεννηματά. Μεταξύ άλλων ο κ. Κατσιμπάρδης τόνισε τα εξής:
Ορισμένοι από τους συντρόφους που με ακούνε ίσως να σκεφτούν ότι προτείνω και πάλι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. γιατί είμαι δεμένος συναισθηματικά και πολιτικά με το Κίνημα, στους κόλπους του οποίου ο λαός με ανέδειξε επανειλημμένα βουλευτή, εκείνο δε με τίμησε με τις θέσεις υφυπουργού και μέλους του Ε.Γ.
Μια τέτοια εκτίμηση της σημερινής στάσης μου δεν είναι, βέβαια, εξωπραγματική. Η αλήθεια όμως βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στο ότι στηρίζω το ΠΑ.ΣΟ.Κ. – παρά τα λάθη που διέπραξαν ορισμένα στελέχη του – γιατί πιστεύω απόλυτα ότι, ιδιαίτερα σήμερα που το πολιτικό εποικοδόμημα έχει υποστεί σοβαρές ρωγμές και κινδυνεύει να “κατεδαφιστεί”, εκείνο που πρέπει να διαφυλαχθεί “ως κόρη οφθαλμού” είναι το “κοινωνικό κέντρο”, δηλαδή το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που βέβαια οφείλει να “βγει” από το Συνέδριο με νέες πιο ριζοσπαστικές θέσεις και ασφαλώς να αποφασίσει και να ζητήσει την καθιέρωση της Απλής Αναλογικής.
Αυτό ιστορικά οφείλει να πράξει το ΠΑ.ΣΟ.Κ διότι ως κυβέρνηση, τα προηγούμενα χρόνια, έδειξε ότι πιστεύει στην κοινωνική δικαιοσύνη, ότι εκφράζει και υπηρετεί τα δικαιώματα της εργατιάς, ότι στηρίζει τα μεσαία στρώματα (τους αγρότες, τους μεσαίους επιχειρηματίες) αλλά, κυρίως τις νέες γενιές, τους συνταξιούχους και τα κινήματα των γυναικών. Έδειξε δηλαδή ότι είναι ένα γνήσια σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Επίσης έδειξε ότι μπορεί και αξιοποιεί στελέχη από όμορους πολιτικά χώρους, όταν αυτά στηρίζουν τις πολιτικές του. (Περίπτωση Μπούτου από τη Δεξιά και Μάρκου Βαφειάδη και Μανώλη Γλέζου από την Αριστερά, οι οποίοι παλαιότερα εκλέχθηκαν βουλευτές μέσα από ψηφοδέλτια του ΠΑ.ΣΟ.Κ).
Αυτό οφείλει, επίσης, να πράξει το ΠΑ.ΣΟ.Κ (να “βγει” δηλαδή από το επικείμενο Συνέδριο με νέες πιο ριζοσπαστικές θέσεις) γιατί και ως τρίτο κόμμα, κατά τις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, έδειξε ότι εκείνο που το ενδιαφέρει είναι η ισχυροποίηση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, και η δημιουργία ισχυρών κυβερνήσεων. Μάλιστα για να πετύχει το τελευταίο κατάφερε να πείσει και τη ΔΗΜ.ΑΡ, έτσι που μαζί έδωσαν “χείρα βοηθείας” στο Σαμαρά, και με αυτόν τον τρόπο πέτυχαν, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, να αποφευχθεί η οικονομική κατάρρευση της χώρας. Να αποφευχθεί, δηλαδή, μια εξέλιξη τις αιτίες της οποίας είχαν προκαλέσει ασυγχώρητα πολιτικά λάθη του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου.
Όμως ο ρόλος του ΠΑΣ.Ο.Κ δεν είναι αυτός. Ο ρόλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ – και, αν θα τον υπηρετήσει από ‘δω και πέρα, εξαρτάται περισσότερο από τα αδρανοποιημένα στελέχη του, που οφείλουν να επανανεργοποιηθούν και από τις νέες γενιές – είναι να γίνει ξανά το μεγάλο κόμμα που όλοι αγαπήσαμε και, όταν στο μέλλον δεν μπορεί να σχηματίζει αυτοδύναμες κυβερνήσεις, να συνεργάζεται με άλλα κόμματα του Κοινωνικού Κέντρου, της Αριστεράς και των Οικολόγων, με βάση εναλλακτικά προγράμματα εξουσίας.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, με άρθρο του στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” (18/1/2013) τόνισε, μεταξύ άλλων, πιστεύω με ειλικρίνεια, ότι “ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ έχοντας ψηλά στην ατζέντα του τις ιδέες της συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων και την προσπάθεια ενός σύγχρονου και ριζοσπαστικού εναλλακτικού προγράμματος εξουσίας, έχει κάνει θετικά βήματα προς εκείνη την κατεύθυνση”. Η θέση αυτή του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ είναι σωστή, αρκεί να συνειδητοποιήσουν όλοι στο κόμμα του ότι μόνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ και η ΔΗΜ.ΑΡ, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, μπορούν – με προγραμματικές συμφωνίες και συνεργασίες σε σοσιαλιστική κατεύθυνση – να συνεργαστούν. Αρκεί, δηλαδή, να δεχθούν όλοι στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ την ιδεολογικοπολιτική θέση που μας έχουν διδάξει ο Ευριπίδης και οι Σοφιστές, σύμφωνα με την οποία “εκείνο που πρέπει να φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού, ως μέλη δημοκρατικά συγκροτημένης πολιτείας, είναι το Κοινωνικό Κέντρο, το μόνο που μπορεί να αποτρέπει κάθε κίνδυνο να περιέρχεται η εξουσία σε ακραία κόμματα”.
ΠΗΓΗ http://www.anparatiritis.gr/
