Τελείωσαν οι συλλογικότητες και η αριστερά. Το κόμμα και η ιδεολογία του είναι ο Τσίπρας. Η ατραπός είναι απολύτως επικίνδυνη, σε όποιον επιλέξει αυτό το αρχηγοκεντρικό μονοπάτι. Αν το πρόσωπο αποφάσισε μνημόνιο, τότε μνημόνιο είναι η λύση. Αν αποφάσισε το ΟΧΙ να το κάνει ΝΑΙ, καλώς έπραξε γιατί αυτός είναι το κόμμα και το πολιτικό κεφάλαιο. Αν αποφασίσει αύριο να συνεργαστεί με ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ ή και τη ΝΔ, η συμπόρευση καθίσταται αυτομάτως αναγκαία γιατί «η κοινωνία αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ το νέο».
Για να κατασκευαστεί το «δίλημμα» των εκλογών και να απεμπλακεί ο νέος ΣΥΡΙΖΑ από ενοχλητικά προτάγματα και τις προγραμματικές συλλογικές θέσεις που απεμπόλησε και ακύρωσε, φτιάχνει ένα νέο πλαστό ερώτημα:
Τσίπρας ή Μεϊμαράκης λοιπόν; Αυτοί οι δύο υπερψήφισαν μαζί το νέο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση στις 14-08-2015 και δεσμεύτηκαν ότι θα το εφαρμόσουν για τα επόμενα 30-40 χρόνια. Άρα αυτά τα πρόσωπα υπερψήφισαν μαζί την ίδια πολιτική. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να το υπερβεί αυτό, ο ΝΕΟΣ ΣΥΡΙΖΑ; Μόνο ταυτιζόμενος με τον Αλέξη Τσίπρα, έξω από ιδεολογίες και προγράμματα, τα οποία ακυρώθηκαν. Το μόνο πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί από τα δύο πρόσωπα του διλήμματος είναι ένα: Το μνημόνιο. Έτσι για την διαφοροποίηση μέχρι τις εκλογές, ως κεντρική εκλογική στρατηγική υπάρχει μόνο το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, αφού το πολιτικό πρόγραμμα είναι το μνημόνιο. Μας λένε λοιπόν: Μνημόνιο και λιτότητα με ποιον; με Τσίπρα ή με Μεϊμαράκη; Λες και δεν έχει καταλάβει ο Ελληνικός λαός, ότι στοχεύουν σε «σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία» μνημονιακών δυνάμεων. Άλλωστε δεν το κρύβουν: Σε συνέντευξή του στην «εφημερίδα των συντακτών» ο Γιάννης Δραγασάκης το ξεκαθάρισε: «θα πάμε σε κυβερνήσεις προγραμματικών συγκλίσεων και συνεργασιών».
Θαυμάστε λοιπόν:
