Είναι οι στιγμές που αισθάνεσαι ανήμπορος, που νιώθεις την καρδιά σου να ραγίζει μέχρι που να γίνεται χίλια κομμάτια, είναι οι στιγμές που ντρέπεσαι για την ύπαρξή σου και για το ότι είσαι μέλος αυτής της κοινωνίας που έπιασε πάτο και δεν λέει να ξεκολλήσει από εκεί…
Κάπως έτσι νιώσαμε και εμείς όταν αυτά που διαβάζουμε, βλέπουμε και μας μεταφέρουν γνωστοί και φίλοι πως γίνονται στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια, πλέον γίνονται και μπροστά στα μάτια μας, στην διπλανή μας πόρτα… Και δεν είναι λίγες οι φορές που κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας για να μην χαλάσουμε την ήδη … χαλασμένη μέρα μας! Έτσι δεν είναι; Δεν πιάσατε πολλές φορές τον εαυτό σας να αντιδρά με αυτόν τον τρόπο μπροστά στη θέα ενός επαίτη που βρέθηκε στον δρόμο σας, ή σε έναν άστεγο που κοιμάται στα παγκάκια ή στους πεζοδρόμους της πόλης μας;
Το επικίνδυνο είναι ακριβώς αυτό, ότι άρχισε να μας γίνεται συνήθεια το εν λόγω σκηνικό, ότι τείνει να γίνει μέρος της μίζερης καθημερινότητάς μας, και δεν μας …ακουμπάει πια καν!
Κι όμως αυτό το πρέπει να προσέξουμε, να μην χάσουμε αυτό το «γρατζούνισμα» στις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μας γιατί αυτό σημαίνει ότι χάνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό…
Θα μου πείτε γιατί όλος αυτός ο μακροσκελής πρόλογος; Γιατί αυτές οι χορδές υπάρχουν ακόμη μέσα μας και όχι απλά …γρατζουνίστηκαν αλλά μάτωσαν και μάλιστα βαθιά, στη θέα, δυο παιδιών, δύο αδερφών ηλικίας 7 και 8 ετών τα οποία με την πράξη τους …λιώνουν και ατσάλι!
Ήταν το χθεσινό μεσημέρι της Τετάρτης στο κέντρο της Λάρισας, (για ευνόητους λόγους δεν αναφέρουμε την οδό, κεντρικότατη πάντως) και αντικρίζουμε τα δύο αδερφάκια, αγόρια, το μικρό λαλίστατο, το μεγαλύτερο περισσότερο ντροπαλό και συνεσταλμένο. Είχαν στρώσει στην είσοδο πολυκατοικίας (στην οποία διαμένουν κιόλας) πολύ προσεκτικά, νοικοκυρεμένα θα μπορούσα να πω, κάποια διαφημιστικά φυλλάδια και πάνω τους είχαν τοποθετήσει με προσοχή τα παιχνίδια τους, φορτηγάκια, σπιτάκια και με το χαμόγελο, αλλά και με βαθιά θλίψη που εύκολα διαφαινόταν στα ματάκια τους, ντυμένα με τα πεντακάθαρα πλην όμως παλιά και σκισμένα ρουχαλάκια τους, ενημέρωναν με τρομερή ευγένεια αλλά και συστολή τους περαστικούς πως πουλάνε μόλις δύο ευρώ τα παιχνιδάκια τους…
Στη σύντομη συζήτηση που έτυχε να κάνουμε μαζί τους καταλάβαμε πως έστησαν όλο το σκηνικό μόνα τους, προκειμένου να βοηθήσουν τους γονείς τους βλέποντας προφανώς, πως τα βγάζουν πέρα πολύ δύσκολα οικονομικά. Αποφάσισαν να στήσουν λοιπόν την …δική τους επιχείρηση για να βοηθήσουν την κατάσταση…
Αυτά τα παιδιά μπορεί αύριο μεθαύριο να είναι τα παιδιά των αδερφών μας, τα παιδιά των φίλων μας, τα παιδιά τα δικά μας, γιατί πολύ απλά εμείς θα είμαστε στην θέση των γονιών τους…
Ας σταματήσουμε να τα κρύβουμε όλα κάτω απ’ το χαλί… Σίγουρα κάτι μπορούμε να κάνουμε!
Αθανασία Παύλου
