Συνέντευξη με τη Μαίρη Χαλκιά
Μαίρη Χαλκιά. Μια γυναίκα “χορτασμένη” από αναγνωρισιμότητα και δόξα, η οποία έχει δουλέψει με πολλά από τα “Ιερά Τέρατα” του θεάτρου, του σινεμά και της τηλεόρασης, όπως ο Βασίλης Αυλωνίτης, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Κώστας Βουτσάς και άλλους πολλούς αγαπημένους και αξέχαστους ηθοποιούς, ξέρει πλέον τι θέλει και τι δεν θέλει. Αγαπάει τον συνάνθρωπό της και τον αποδέχεται όπως είναι. Αγαπάει τη ζωή και δεν φοβάται το θάνατο παρά μόνο λυπάται που θα αποχωριστεί για πάντα αγαπημένα της πρόσωπα και πράγματα. Μεγαλωμένη στα Πατήσια από γονείς πρόσφυγες από τη Σμύρνη και κατόπιν μετανάστες στη Βραζιλία, έμαθε να δίνει μάχες στη ζωή και να κερδίζει.
Τη Μαίρη την υποδεχτήκαμε στο σπίτι του ιδρυτή του “Α.Π.” μαζί με την “κολλητή” της Μαρίνα Γιώτη, ένα όμορφο ανοιξιάτικο δειλινό ανάμεσα στα αγαπημένα φυτά της κας Πετρίδου. Αφού περιεργάστηκε το χώρο και μας τόνισε πολλές φορές την λατρεία της για τα λουλούδια και γενικότερα τη φύση, τα ζώα και ιδιαίτερα τα σκυλιά, αφού η ίδια έχει ήδη πέντε να περιποιείται, ξεκινήσαμε την κουβέντα μας.
Πως κατέληξες στο Δήλεσι;
Έντελώς απρογραμμάτιστα. Μόλις μπόρεσα και έβγαλα τη σύνταξή μου το 2001, είπα του Κώστα Βουτσά “Φεύγω”. “Που πας, θα βαρεθείς χωρίς το θέατρο” μου είπε. Αλλά τελικά όχι μόνο δεν βαρέθηκα, αλλά αναζωογονήθηκα. Η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής ήταν που μ' έφερε εδώ. Φύτευα, στόλιζα, μίλαγα με τη φύση και τα ζώα μου. Τα πρώτα 3,5 χρόνια έκανα διακοπές μ΄αυτόν το τρόπο. Ήμουνα η πρώτη μόνιμη κάτοικος στο δρόμο μου και δε φοβόμουνα τίποτα και κανένα.
Το μόνο το οποίο με λυπεί, είναι η ασχήμια των σκουπιδιών και των αδέσποτων άρρωστων ζώων που υπάρχουν παντού στην περιοχή. Φταίμε πρωτίστως εμείς. Εμείς που πετάμε τα σκουπίδια όπου βρούμε και εγκαταλείπουμε το σκυλάκι που πήραμε για το παιδί μας ή το εγγόνι μας, που πλέον δεν το θέλουμε και το αφήνουμε στην τύχη του. Η συγκροτημένη πολιτεία πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο για να μειωθεί έστω, αυτό το λυπηρό φαινόμενο.
Είναι γνωστό ότι είσαι ένα ενεργό μέλος της κοινωνίας του Δηλεσίου, όχι μόνον στα καλλιτεχνικά δρώμενα, αλλά και στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Διακρίνεσαι για την πολυσχιδή κοινωνική προσφορά σου. Συγκεκριμένα, σήμερα, πως γεμίζεις το χρόνο σου;
Μετά τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής μου εδώ, ήλθαν και οι προτάσεις από συλλόγους και φορείς για καλλιτεχνική επαναδραστηριοποίησή μου. Με το Δήμο Σχηματαρίου έκανα δύο (2) “Κορίνεια” με θεατρικές παραστάσεις – επιθεωρήσεις, με το σύλλογο “Δήλιον” επίσης δραστηριοποιήθηκα, αλλά και με το Δήμο Οινοφύτων όταν ανέλαβα το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου για τέσσερα (4) χρόνια και κάναμε θίασο με τον οποίο δώσαμε πολλές παραστάσεις.
Τελευταία, δραστηριοποιούμε με την θεατρική ομάδα “Δήλια Δρώμενα” στην οποία συμμετέχω σαν ηθοποιός και με την οποία δώσαμε με επιτυχία θεατρικές παραστάσεις στον Αυλώνα όπου μας φιλοξένησε ο Δήμος Ωρωπού.
Αυτή την εποχή, η θεατρική ομάδα δουλεύει την “Λυσιστράτη” που θα είναι μια “υπερπαραγωγή” και θα παιχτεί τον προσεχή Ιούλιο και Αύγουστο, αλλά και στις εκδηλώσεις του καλοκαιριού “Δήλια Δρώμενα” στο Δήλεσι.
Εκτός των παραπάνω δράσεων μου, είμαι και μια προχωρημένη αγιογράφος. Η αγιογραφία είναι κάτι που συμπληρώνει τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις.
Πως ορίζεις τον καλλιτέχνη;
Ο καλλιτέχνης δίνει σημασία στο κεφάλαιο “Πολιτισμός”. Είναι ιδιαίτερο άτομο, με ευαισθησίες που δεν έχουν οι άλλοι και τις εκφράζει μέσα από το ταλέντο που του έχει χαρίσει η φύση. Είναι ένα φιλοσοφημένο άτομο.
Εκτός των καλλιτεχνικών της δραστηριοτήτων η Μαίρη Χαλκιά έχει και ένα αξιόλογο κοινωνικό έργο το οποίο προσπαθεί να φέρει μόνη της σε πέρας. “Κάνω σόλο καριέρα... Γιατί μέσα από τους συλλόγους τελικά δεν γίνεται τίποτα. Μόνη μου μαζεύω ρούχα, τρόφιμα και άλλα είδη και τα δίνω σ΄αυτούς που τα έχουν ανάγκη, αλλά κυρίως στις φυλακές Αυλώνα, όπου έχω δώσει και παραστάσεις. Στις γυναικείες φυλακές του Ελαιώνα έχω διδάξει σε τροφίμους υποκριτική και έχουμε οργανώσει παραστάσεις. Φυσικά, όλα αυτά σε εθελοντική βάση. Όποιος θέλει κάτι και μπορώ να τον εξυπηρετήσω, το κάνω. Μέχρι και δρομολόγια τοπικής συγκοινωνίας έκανα, όταν κάποιοι συνταξιούχοι δεν μπορούσαν να μετακινηθούν, διότι δεν λειτουργούσε η δημοτική συγκοινωνία”.
Τι θεωρείς σπουδαιότερο να πετύχεις στο υπόλοιπο της ενεργού ζωής σου;
Έκανα το γάμο μου, είμαι πανευτυχής, είναι γεμάτη η ζωή μου, στο θεάτρο προσγειώθηκα ομαλά και το αποχωρίστηκα με ευτυχία. Έχω γυρίσει όλο τον πλανήτη, δεν θέλω τίποτα άλλο.
Τι φοβάσαι και τι αγαπάς περισσότερο;
Αγαπάω τον άνθρωπο, δεν τον απορρίπτω, τον αποδέχομαι όπως είναι. Αγαπάω την ίδια τη ζωή και δεν φοβάμαι το θάνατο παρά με λυπεί ο παντοτινός χωρισμός από αγαπημένα πρόσωπα και πράγματα.
Ποια είναι η γνώμη σου για την σημερινή οικονομική κατάσταση; Ποιος φταίει που φτάσαμε εδώ;
Εμείς φταίμε. Γιατί μας βόλεψε η πελατειακή σχέση με τον πολιτικό, γιατί καλομάθαμε στην υπερκατανάλωση. Η πατρίδα μας έχει ξαναπεράσει δύσκολες καταστάσεις και τα καταφέραμε. Είμαι πεπεισμένη ότι θα τα καταφέρουμε και πάλι. Πιστεύω, ότι από αυτή την κατάσταση θα βγει και κάτι καλό.
Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που βγαίνουν στο στίβο της ζωής με όνειρα και προσδοκίες και αντιμετωπίζουν την ανεργία και την ανέχεια;
Να μη το βάλουν κάτω. Να πάρουν την τύχή τους στα χέρια τους και να αγωνιστούν με κάθε μέσο. Αφού η πατρίδα μας δεν μπορεί να τους δώσει αυτά που πρέπει, να κάνουν ότι και οι γονείς μας. Δεν είμαι υπέρ της μετανάστευσης, αλλά αν δεν γίνεται αλλιώς, να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη κάπου αλλού. Πάντως, θα πρέπει να δώσουν αγώνα και θα τα καταφέρουν.
