Πώς Θα Αντιδράσεις Στο Λάθος Του Παιδιού Σου;

Kοίταξα το «Γεροντικό» και είδα μια κουβέντα του αβά Ποιμένα, την οποία κράτησα μέσα μου και με βοήθησε. Λέει κάτι πολύ έξυπνο και διακριτικό. Θα μεταφέρω όμως το παράδειγμά του στο τώρα και θα το προσαρμόσω στα δεδομένα του 21ου αιώνα.

Πες, λέει, ότι μαθαίνεις πως το παιδί σου αντέγραψε στο σχολείο. Το είδαν, το έπιασαν επ’ αυτοφώρω, και σε παίρνουν τηλέφωνο απ’ το σχολείο, για να σε ενημερώσουν. Γυρίζει το παιδί σπίτι. Του λες: «Παιδάκι μου, γιατί αντιγράφεις; Γιατί κάνεις σκονάκι;» Και σου απαντάει το παιδί: «Δεν αντέγραψα. Αλήθεια σου λέω. Δεν είναι ωραίο να αντιγράφεις, μαμά. Γι’ αυτό εγώ δεν αντιγράφω. Δεν είναι καλό πράγμα αυτό».

Ας κάνουμε τώρα μια σύγκριση της δικής μας αντίδρασης με εκείνη του αβά Ποιμένα. Εμείς, στην περίπτωση αυτή, λέμε: «Ρε, δεν ντρέπεσαι; Βρε, με πήραν απ’ το σχολείο τηλέφωνο. Ξέρω πολύ καλά ότι αντιγράφεις. Αφού σ’ έπιασαν. Ρεζίλι μας έκανες! Και είσαι και πονηρός και λες και ψέματα, και μάλιστα από αυτή την ηλικία. Και πας να τα κουκουλώσεις και κρύβεσαι». Κι αρχίζει η ισοπέδωση, και κάνεις λιώμα το παιδάκι. Είναι αναμενόμενο και σαφές ότι το παιδάκι θα έρθει σπίτι φοβισμένο και θα πει ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι όντως αντέγραψε.

Κοίτα τώρα πώς αντιμετωπίζει ο αβάς Ποιμένας το ίδιο θέμα. Λέει ο Αγιος: «Αν αμαρτήσει κάποιος και αρνηθεί ότι αμάρτησε, μην τον ελέγξεις! Διότι με τον έλεγχό σου του αφαιρείς την προθυμία». Το ότι το παιδάκι σου σού λέει: «Δεν αντέγραψα. Δεν είναι ωραίο να αντιγράφεις.

 Γι’ αυτό εγώ δεν αντιγράφω» είναι σαν να σου λέει: «Κατά βάθος, ξέρω κι εγώ ότι δεν είναι ωραίο και δεν το θέλω». Αυτή είναι η συνηθισμένη αντίδρασή μας στο φαινόμενο της αντιγραφής ή, κάποια άλλη φορά, της κλοπής κι ό, τι άλλο μπορεί να είναι. «Μαμά, δεν το ‘κανα εγώ αυτό». «Δεν το ‘κανες, παιδάκι μου;»

Πώς θα μπορούσες ν’ απαντήσεις; «Να πώς» λέει ο αβάς Ποιμένας. Να του πεις: «Καλά, παιδί μου, εντάξει. Από δω και πέρα όμως έχε τον νου σου. Φυλάξου. Πρόσεχε, γιατί καμιά φορά άνθρωποι είμαστε, μπορεί να ‘χουμε αυτό τον πειρασμό. Κι εγώ κάποιες φορές στη ζωή μου μπορεί να ‘χω τον πειρασμό. Παιδί μου, έχε τον νου σου, να προσέχεις». 

Και, γενικά, μίλα στο παιδί σου με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην πέσει σε αθυμία και κατάθλιψη. Αυτό είναι το μυστικό και το κριτήριο: να μη μελαγχολήσει η ψυχή του. Να μη φτάσει στο σημείο να πει: «Πήραν είδηση όλοι ότι είμαι ένας άχρηστος, ένας ανίκανος, ένας αποτυχημένος και κακός. Στιγματίστηκα πλέον. Ολοι τώρα νομίζουν ότι αντιγράφω κι ότι κλέβω».

Εχω ζήσει μερικές φορές αυτό το φαινόμενο. Ερχονται γνωστά άτομα που έκαναν κάτι και μου λένε: «Εγώ, πάτερ, δεν το ‘κανα. Σας λέω αλήθεια». «Καλά, ηρέμησε. Εγώ ξέρω ότι προσπαθείς, ξέρω ότι κάνεις αγώνα, ότι είσαι καλός άνθρωπος». Μην αρνηθείς αυτό που σου λέει. 

Μην κάνεις τον έξυπνο, που τα ξέρει όλα. Κάνε λίγο τον χαζό. Πούλα λίγη τρέλα. Αυτή η συμπεριφορά τονώνει την ψυχή και δείχνεις στον άλλο την εμπιστοσύνη σου. Κι αυτό που «καθρεφτίζεις» στην καρδιά του είναι: «Εγώ, παιδί μου, πραγματικά πιστεύω ότι ισχύει αυτό που λες! Το προσδοκώ και πιστεύω ότι τέτοιος άνθρωπος είσαι – καλός άνθρωπος.

 Να ξέρεις ότι σε εμπιστεύομαι».Με τον τρόπο αυτό τονώνεις το ηθικό του. Ανεβάζεις την ψυχολογία του. Παραδέχεσαι κι εσύ: «Δεν σ’ έχω για τέτοιο άνθρωπο. Κι αν κάτι έγινε, ήταν αδυναμία της στιγμής, μια δύσκολη ώρα, η κακιά στιγμή. Δεν είσαι όμως τέτοιος άνθρωπος εσύ». Κι αυτό μην το κάνεις σαν θέατρο, ηθοποιία και ψεύτικη τεχνική. Η καρδιά σου να τονώνει τον άλλο στ’ αλήθεια.

http://readpoint.com/orthodoksialithia