Σβεντζούρη Π. Κωνσταντίνου
Πτυχιούχου Προγράμματος Ιερατικών Σπουδών
Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης
“Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τάς χάριτας, ἤν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπέρ ἔννοιαν, καί σκέπεις τόν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς, σέ γάρ σκέπην, καί προστάτιν, καί Βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντες σοί, δόξα τοῖς μεγαλείοις σού Ἁγνή, δόξα τή θεία σκέπη σου, δόξα τή πρός ἠμᾶς σου, προμηθεία, Ἄχραντε”.
Ακούγεται ενδεχομένως παράδοξο, η αφόρμηση για έναν λόγο εθνικής επετείου, να είναι ένας ύμνος προς την Παναγία, ωστόσο όμως υπάρχει άρρηκτη σχέση ανάμεσά τους, καθώς ο λαός μας έχει συνδυάσει πάρα πολύ στενά αυτά τα δύο.
Δεν είναι τυχαίο ότι και στις δύο εθνικές επετείους μας υπάρχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. ποιό;
Να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και σήμερα 28η Οκτωβρίου η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου......
Η γιορτή αυτή της Θεοτόκου με απόφαση της Εκκλησίας μας μετατέθηκε το 1952 από την 1η Οκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.
Μίας αντίστασης στην απολυταρχική βία, στην άκρως αλαζονική απαίτηση να παραδώσουμε χωρίς αντίσταση τμήματα του εθνικού εδάφους, να προδώσουμε τα κεκτημένα με αγώνες και με το αίμα των προγόνων μας. Η Ελληνική ψυχή όμως έδωσε την απάντηση που έπρεπε, είπε το περήφανο ΟΧΙ και ξεκίνησε έναν αγώνα για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας, με αποτέλεσμα να αιφνιδιάσει δυσάρεστα τους εισβολείς, να τους χαρίσει ιδιαίτερα ταπεινωτικές ήττες και να τους αναγκάσει να αποσυρθούν μέσα από τα αλβανικά σύνορα περιμένοντας εκεί τη βοήθεια των συμμάχων τους.
Είναι όμως απαραίτητο στο σημείο αυτό να κάνουμε μία μικρή ιστορική αναδρομή και να μεταφερθούμε στα μαύρα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, που η Πατρίδα μας στέναζε και αιμορραγούσε κάτω από τον ασήκωτο ζυγό του κατακτητή, και με τα μάτια της ψυχής μας, να παρακολουθήσουμε το δράμα που έζησαν οι πρόγονοί μας, οι κάτοικοι της συνοικίας μας, την απόγνωση, τον πόνο και την αγωνία της θλιβερής αυτής ημέρας του Οκτωβρίου του 1943.
Τον Αύγουστο του 1943 και τον Ιούνιο του 1944 πυρπολήθηκαν τα χωριά Πρόδρομος και Δίστομο, ενώ εκατοντάδες Βοιωτών είχαν εκτελεσθεί χωρίς οίκτο ως αντίποινα για την αντιστασιακή δράση που είχε εκδηλωθεί. Αυτό σημαίνει ότι οι Γερμανοί ήταν αποφασισμένοι να πνίξουν στο αίμα κάθε αντιστασιακή ενέργεια απ’ όπου κι αν προερχόταν#.
Το Οκτώβριο του 1943 πληροφορίες των Γερμανών έλεγαν, ότι στο Τάχι ήταν κρυμμένα πολλά πυρομαχικά, τα οποία θα χρησιμοποιούσαν οι αντάρτες εναντίον των Δυνάμεων Κατοχής. Γεγονός όντως αληθινό, αφού στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το καμπαναριό της Εκκλησίας μας, υπήρχε ένας βοηθητικός χώρος, ο οποίος ήταν γεμάτος με όπλα και πολεμοφόδια.
Έτσι δόθηκε διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι έξω από τον Ναό και παράλληλα ζήτησαν κατάλογο των ανδρών από 16 ετών και πάνω, ενώ όποιος δεν ήταν παρών στο προσκλητήριο να τον αναζητούσαν και να τον εκτελούσαν επί τόπου. Απέναντι από τους προγόνους μας, το εκτελεστικό απόσπασμα, το οποίο περίμενε μόνο το σύνθημα του Αξιωματικού για να τελειώσουν όλα.
Πραγματοποιήθηκε έλεγχος σε όλους τους χώρους. Στα σπίτια, στις αποθήκες, στα υπόγεια και στον Ναό, ώστε να εντοπίσουν τα πυρομαχικά. Στο χώρο όπου ήταν κρυμμένα τα πυρομαχικά τον έκλεινε μία ξύλινη πόρτα, η οποία ανοιγόκλεινε με το φύσημα του αέρα και παράτεινε την αγωνία όλων τους, που παρακολουθούσαν τον Γερμανό αξιωματικό να φθάνει μέχρι εκεί, πολλές φορές, αλλά να μην μπαίνει μέσα.
Σε μία απελπισμένη προσπάθεια για να σωθούν έστειλαν ένα μικρό παιδάκι τον Αναστάσιο Πλατή μακαριστό πλέον για να κλείσει την πόρτα του χώρου αυτού και η μοναδική αντίδραση του αξιωματικού ήταν να χειροδικήσει στο παιδί.
Έτσι οι Ναζί έφυγαν άπρακτοι, έφυγαν ντροπιασμένοι και νικημένοι, από τον Στρατιώτη του Χριστού Άγιο Νικόλαο τον Νέο. Συγκινημένοι με λαμπάδες, γονυκλισίες και προσευχές οι κάτοικοι ευχαρίστησαν την Παναγία και τον Άγιο που εμπόδισαν το Γερμανό Αξιωματικό να εντοπίσει τα πυρομαχικά και τους έσωσε από το βέβαιο θάνατο!#
Μία σημαντική προσωπικότητα του τόπου μας είναι αυτή του μακαριστού Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κυρού Πολυκάρπου (Κουτσουπίδη). Εμψύχωνε τους κατοίκους της περιοχής επισκεπτόμενος τα χωριά και τις πόλεις. Παρουσιαζόταν ενώπιον των Γερμανικών Αρχών παρακαλώντας και απαιτώντας πολλές φορές την απελευθέρωση των φυλακισθέντων, τη ματαίωση των εκτελέσεων και τον τερματισμό των κακοποιήσεων. Παρά τους εξευτελισμούς, τούς οποίους πολλές φο ρές υπέστη δεν δείλιασε αλλά και ούτε απογοητεύθηκε.
Κήδευσε τούς μάρτυρες, αγκάλιαζε τούς εναπομείναντες Διστομίτες, δίεγνωσε τις ανάγκες τους, μερίμνησε για την αποστολή τροφίμων και ιατρών, απέστειλε, με τη βοήθεια του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, 150 ορφανά σε Ιδρύματα, 70 τραυματίες εκ των οποίων 15 βαρεία πληγωμέ νους σε νοσοκομεία των Αθηνών και τέλος ανέλαβε την δια τροφή τους μέχρι την αποθεραπεία τους.
Εκτός από τις μεμονωμένες αποφυλακίσεις πολιτών, επέτυχε, χάρη στις συνεχείς διαμαρτυρίες, είκοσι ημέρες πριν την αποχώρηση των Γερμανών, την αποφυλάκιση 153 κρατουμένων στη Λιβαδειά, 17 στη Θήβα και 24 στη Χαιρώνεια, τούς όποιους απειλούσαν με εκτέλεση. Συνετέλεσε, τέλος στο να μην πυρποληθούν χωριά της επαρχίας μας και κατά τα τέλη Σεπτεμβρίου 1944 έδωσε, ως εγγύηση, για την σωτηρία της Λιβαδειάς από τον πυρπολισμό, την ίδια του την ζωή.#
Σήμερα τιμούμε αξιοχρέως την Εκκλησία μας, τους ιεράρχες μας, τους κληρικούς μας, τους μοναχούς μας, τους λαϊκούς, όλους όσους ενταγμένοι κάτω από το λάβαρο της Εκκλησίας πραγματοποίησαν έργο θαυμαστό και εξαίσιο στο όνομα του Ιησού Χριστού και της Ελλάδος. Το έργο αυτό της Εκκλησίας, ανεπτυγμένο τότε σε όλη τη Χώρα πήρε διαστά σεις αληθινής εποποιίας ηρωισμού και αυταπάρνησης, που άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στις συνειδήσεις όλων των Ελλήνων.
Η ένδοξη Εκκλησία μας σε αντίθεση με όποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, προστάτευσε φτωχούς, παιδιά και γέροντες, οργάνωσε συσσίτια και έσωσε ανθρώπους από το θάνατο με παρεμβάσεις.
Στην υπερήφανη Ελλάδα μας σε αντίθεση με όποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα η Εκκλησία, οργάνωσε τη διαφυγή στη Μέση Ανατολή ξένων και Ελλήνων στρατιωτικών.
Στη δαφνοστεφανομένη Ελλάδα μας σε αντίθεση με όποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα η Εκκλησία, υπήρξαν ιερείς πού διέπρεψαν στις μάχες, θυσιάστηκαν στον βωμό του χρέους, παρέμειναν κοντά στα ποίμνιά τους, όταν η εκδικητική μανία των Γερμανών και των Ιταλών εξαντλείτο μέσα από φρικτά αντίποινα εναντίον αθώων πολιτών. Θυσιάστηκαν χωρίς να διστάσουν να εμφανισθούν στους Γερμανούς, για να αποτρέψουν την διαφαινόμενη καταστροφή της περιοχής τους. Και αυτή η τακτική – πρακτική της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν είχε προηγούμενο πιθανά αλλού.
Στην περίλαμπρη Ελλάδα σε αντίθεση με όποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα η Εκκλησία και οι κληρικοί της προτίμησαν να αγωνιστούν μαζί με τα αγωνιζόμενα παιδιά του Λαού, κάτω από τη σημαία του ανιδιοτελών αγωνιστών, χωρίς κανενός είδους πολιτική τοποθέτηση, πού εμφώλευε στις περιοχές τους, ενθαρρύνοντας έτσι με την παρουσία τους, τα μαχόμενα τέκνα της πατρίδας.
Στην τρισευλογημένη Ελλάδα μας σε αντίθεση με όποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, υπήρξαν πολλά Μονα στήρια πού έλαβαν μέρος στην Αντίσταση, που χρησιμοποιήθηκαν ως ορμη τήρια των εθνικών Αγωνιστών, πού κατεστράφησαν από τούς κατακτη τές, λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν, ανατινάχθηκαν, επειδή οι καλόγεροί τους ήταν Πατριώτες και συνδύαζαν στο πρόσωπό τους τη βαθύτατη ευλά βεια και τον άδολο πατριωτισμό. Οι Ιερές Μονές του οσίου Λουκά, του οσίου Σεραφείμ, της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σαγματά, της Μακαριωτίσσης και της Ιεράς Μονής Ιερουσαλήμ, υπήρξαν μοναδικά παραδείγματα.#
Στην θρυλική Ελλάδα μας σε αντίθεση με όποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα παρατηρήθηκε ένας καλά οργανωμένος και θαρραλέος Λαός ενταγμένος στο αντιστασιακό δίκτυο της Εκκλησίας. Άνδρες διανοούμενοι, οικογενειάρχες, νέοι, πού έδωσαν το παρόν και δούλεψαν σκληρά, για να αντιτάξουν στην καταστροφική μανία του Κατακτητή την δύναμη της χριστιανικής αγάπης, αυτής πού ‘‘οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν’’.#
Χωρίς καμία αμφιβολία η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, ένα από τα πολλά θαύματα στην σύγχρονη ιστορία των Ελλήνων. Δεν είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα, αλλά η θεία χάρις συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια.
Τα πανηγυρικά σαλπίσματα και οι κωδωνοκρουσίες σήμαναν για ένα «ευχαριστώ» στην Παναγία μας. Τη Σκέπη των αγωνιστών, την Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων Ελλήνων.
Κλείνοντας, στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου, οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους για να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ζητούσαν τη μητρική προστασία και η μάνα τους, η μητέρα όλων μας τους εμψύχωνε, τους σκέπαζε στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα.
Για όλους αυτούς τους λόγους η Εκκλησία σήμερα, ανυμνεί τη Σκέπη της Παναγίας μας και εμείς με τη σειρά μας την παρακαλούμε να μας σκεπάζει πάντα με την αγάπη της και να στέκεται πάντα δίπλα μας, βοηθός και συμπαραστάτης μας.
Με τις σκέψεις αυτές, γιορτάζουμε σήμερα την επέτειο του «ΟΧΙ» και την ανάμνηση του θαύματος του αγίου μας οσιαμάρτυρος Νικολάου του Νέου.
Ας είμαστε λοιπόν όλοι ενωμένοι και αδελφωμένοι.
Είμαστε Έλληνες, γνήσιοι απόγονοι των δοξασμένων προγόνων μας,
http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1414391633.html
Δόξα τω Θεώ.
Ζήτω η αθάνατη Ελλάδα !!!
