Το πράγμα είναι απλό: στο βάθος της εθνικής αντίθεσης, που πλέον κινείται στα όρια του εθνικού διχασμού, δεν κρύβεται καμία ιδεολογική ή πολιτική ανάλυση, όσο και αν οι ένθεν κακείθεν δυνάμεις επιχειρούν να δώσουν τέτοια χαρακτηριστικά στο «ναι» ή στο «όχι».
Η αντίθεση είναι ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ. Από τη μια πλευρά, η Ελλάδα που θέλει να γίνει ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία, με κανόνες, δικαιώματα, υποχρεώσεις, συνέπειες. Αρα, εξ ορισμού, με δύσκολες και επώδυνες λύσεις. Και από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα που αρνείται να δεχτεί ότι ένα κράτος, μια κοινωνία, ένας λαός, υπόκεινται σε κανόνες και υφίστανται συνέπειες.
Η Ελλάδα που λειτουργεί με βάση τα ατομικά και τα συντεχνιακά κεκτημένα. Η Ελλάδα που θεωρεί λύση τη βοήθεια από καθεστώτα όπως αυτό της Ρωσίας ή της Κίνας. Που θεωρεί ότι είναι πιό κοντά σε αυτές τις μορφές οργάνωσης του κράτους, της κοινωνίας και της οικονομίας, παρά στις ανοιχτές ευρωπαϊκές κοινωνίες. Μόνο που ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ να το ομολογήσει. Οσο και αν επιχειρείται να εμφανιστεί το αντίθετο, ΔΕΝ είναι αλήθεια, ότι οι οπαδοί του «ναι» είναι οι οπαδοί μιας υποταγμένης Ελλάδας. Η αλήθεια είναι, ότι το «όχι», στο βάθος της σκέψης μιας μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, αναπαράγει ψήγματα του κράτους-πατερούλη. Του νεοοθωμανικού – νεοελληνικού κράτους.
Και όσοι σκέφτονται έτσι, δεν φοβούνται τίποτε άλλο, από το ενδεχόμενο απώλειας της «ασπίδας προστασίας» του κράτους. Αυτού του άθλιου, αναποτελεσματικού, πελατειακού κράτους που κατηγορούν στα λόγια και αναπαράγουν στην πράξη. Του κράτους που, όσο και αν κραυγάζει υπέρ των ανέργων, υπέρ όσων έχασαν μέρος του εισοδήματός τους, υπέρ όσων έχασαν τις δουλειές τους, ΔΕΝ ΚΑΤΕΘΕΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΥΝΟΪΚΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης. Του κράτους, που το μόνο που έχει να επιδείξει τους τελευταίους πέντε μήνες, είναι η αύξηση στους εργαζόμενους της ΔΕΗ και η πρόσληψη των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Τίποτε άλλο. ΤΙΠΟΤΕ.
ΕΛΙΣΣΑΙΟΣ ΑΝΤ. ΜΑΜΜΗΣ
ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΒΟΙΩΤΙΑΣ
