λίγες σκέψεις αυγουστιάτικες, για την Χάρη Της…
Παναγία Οδηγήτρια, στο εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία, στον Αη Λια Καστοριάς
Αύγουστος! τι να πρωτογράψω γι’ αυτό τον ευλογημένο μήνα;… καθώς κυλά το καλοκαίρι, προβάλει και ο τρίτος μήνας του, ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην Μητέρα όλων, την “Μεγάλη Κυρά”, την Παναγία μας.
Μέσα στον χρόνο, πολλές μέρες είναι αφιερωμένες στην Χάρη Της, αλλά αυτός ο γλυκός μήνας είναι εξ΄ολοκλήρου δικός της.
Με τις Παρακλήσεις που ψάλλονται για Εκείνη, γεμίζουν ψαλμωδίες τα απογεύματα και οι πιστοί συρρέουν στις εκκλησίες για να αποθέσουν το σέβας τους μπροστά στην εικόνα Της και να ψάλλουν για χάρη Της τους πιο όμορφους ύμνους- γραμμένους σε χρόνια δύσκολα για τους βυζαντινούς, όπως δύσκολα είναι και τα χρόνια που περνά και τώρα η Πατρίδα μας.
Τότε στην Παναγία απέθεσαν την αγωνία τους, σε Εκείνη την αποθέτουμε και τώρα… για τα προσωπικά μας αδιέξοδα αλλά και για την γενικότερη δυσχερή κατάσταση της χώρα μας.
Και σκέφτομαι…
Μια μάνα μπορεί κάπως να νιώσει την έννοια και την φροντίδα της Παναγίας μας για τα παιδιά Της… και μπορεί κάπως να νιώσει και τον πόνο της, για τα “άτακτα” παιδιά Της. Σαν μάνα κάτι νιώθω και συγκλονίζομαι…Ας ήταν να Της δίναμε μόνο χαρά!…
Μέσα στο κατακαλόκαιρο, όπου γενικότερα χαλαρώνουμε, και στον πνευματικό αγώνα, μια ευκαιρία και μια υπενθύμιση η Μνήμη Της για συνέχιση της πορείας μας.
Της πορείας που ακολούθησε η ίδια και οδηγεί στην Ουράνια πατρίδα, μέσα από το “καθ΄ ομοίωσιν”.
Ας μας δίνει την δύναμη, την διάθεση και τον φωτισμό που έχουμε ανάγκη…
Αλεξία
Παναγία Οδηγήτρια, στο εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία, στον Αη Λια Καστοριάς
Αύγουστος! τι να πρωτογράψω γι’ αυτό τον ευλογημένο μήνα;… καθώς κυλά το καλοκαίρι, προβάλει και ο τρίτος μήνας του, ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην Μητέρα όλων, την “Μεγάλη Κυρά”, την Παναγία μας.
Μέσα στον χρόνο, πολλές μέρες είναι αφιερωμένες στην Χάρη Της, αλλά αυτός ο γλυκός μήνας είναι εξ΄ολοκλήρου δικός της.
Με τις Παρακλήσεις που ψάλλονται για Εκείνη, γεμίζουν ψαλμωδίες τα απογεύματα και οι πιστοί συρρέουν στις εκκλησίες για να αποθέσουν το σέβας τους μπροστά στην εικόνα Της και να ψάλλουν για χάρη Της τους πιο όμορφους ύμνους- γραμμένους σε χρόνια δύσκολα για τους βυζαντινούς, όπως δύσκολα είναι και τα χρόνια που περνά και τώρα η Πατρίδα μας.
Τότε στην Παναγία απέθεσαν την αγωνία τους, σε Εκείνη την αποθέτουμε και τώρα… για τα προσωπικά μας αδιέξοδα αλλά και για την γενικότερη δυσχερή κατάσταση της χώρα μας.
Και σκέφτομαι…
Μια μάνα μπορεί κάπως να νιώσει την έννοια και την φροντίδα της Παναγίας μας για τα παιδιά Της… και μπορεί κάπως να νιώσει και τον πόνο της, για τα “άτακτα” παιδιά Της. Σαν μάνα κάτι νιώθω και συγκλονίζομαι…Ας ήταν να Της δίναμε μόνο χαρά!…
Μέσα στο κατακαλόκαιρο, όπου γενικότερα χαλαρώνουμε, και στον πνευματικό αγώνα, μια ευκαιρία και μια υπενθύμιση η Μνήμη Της για συνέχιση της πορείας μας.
Της πορείας που ακολούθησε η ίδια και οδηγεί στην Ουράνια πατρίδα, μέσα από το “καθ΄ ομοίωσιν”.
Ας μας δίνει την δύναμη, την διάθεση και τον φωτισμό που έχουμε ανάγκη…
Αλεξία
