Η ανεργία μου χτύπησε την πόρτα στην πιο ευαίσθητη περίοδο της ζωής μου.
Την ημέρα που επέστρεψα από την άδεια μητρότητας, μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μου, μου ανακοινώθηκε ότι η επιχείρηση δεν χρειαζόταν πλέον τις υπηρεσίες μου. Πατώντας δε στο γεγονός ότι εργαζόμουν με μπλοκάκι (σε επιτελική θέση, με 5θήμερη εργασία και 8ωρο για πάνω από ενάμισι χρόνο), μου είπαν πως δεν δικαιούμαι καν αποζημίωση. "Μπορείς όμως να συνεργάζεσαι εξ αποστάσεως και όποτε χρειαστούμε κάτι έξτρα", και δεν τρέχει κάστανο. Χα! Στην αρχή -ίσως λόγω ορμονών- δεν κατάλαβα ακριβώς και χαμογέλασα, κάτι που εκλήφθηκε ως συναίνεση από την αγαπημένη μου διευθύντρια. Σιγά σιγά όμως κατάλαβα το άδειασμα και άρχισα να αναλαμβάνω δράση:μίλησα με εργατολόγους, δικηγόρους, συνδικάτα κλπ κλπ. Όλοι μού είπαν πως έχω δίκιο (ΟΚ, το ήξερα, αλλιώς δεν θα το έκανα θέμα), αλλά οι περισσότεροι είχαν το στυλάκι "πού να μπλέκεις τώρα με τα δικαστήρια". Ευτυχώς, ο δικηγόρος της επιχείρησης όπου δουλεύει ο σύζυγός μου με υποστήριξε και φτάσαμε σε εξωδικαστικό συμβιβασμό για να πάρω ένα ποσό ικανοποιητικό, έτσι ώστε να μη φτάσουμε μπροστά στον δικαστή.....
Δικαιώθηκα; Ναι, μέσα μου σίγουρα ένιωσα ότι τουλάχιστον δεν ήμουν τρελή και δεν ζητούσα παράλογα πράγματα, βλέπε αποζημίωση. Όμως, αυτό που μένει στο τέλος είναι η πικρία για μια απαράδεκτη συμπεριφορά από ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα για πάνω από 6 χρόνια, και με τους οποίους υποτίθεται ότι είχα άριστη επικοινωνία και αμοιβαία εκτίμηση.
Και τώρα τι; Βιογραφικά παντού -χωρίς καμία απάντηση από κανέναν- ανεργία, με προοπτική εργασίας μηδενική, καθώς ποιος θα προσλάβει μια γυναίκα με δύο μικρά παιδιά όταν στην αγορά υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι χωρίς υποχρεώσεις, έτοιμοι να δουλέψουν για όσες ώρες τους ζητηθούν;
Συμπέρασμα δεν βγάζω, περιμένω να περάσει η μπόρα (;) και ίσως κάποια μέρα μπορέσω να ξανανιώσω χρήσιμη και να προσφέρω στα παιδιά μου το μέλλον που ονερεύομαι γι' αυτά...
Κατερίνα , 39 χρ. , Αττική
ΠΗΓΗ
