.gif.jpg)
Μαζί με πολλά άλλα τα τελευταία χρόνια ακούμε όλο και πιο συχνά για την ενδοσχολική βία.
Σαν να έχουμε ανακαλύψει την Αμερική μένουμε κατάπληκτοι στο γεγονός ότι τα πιτσιρίκια μπορεί να μαλλιοτραβιούντε να μιλάμε άσχημα να κάνουν κλίκες και να απομονώνουν ορισμένους και ορισμένες, και πολλά άλλα τέτοια που κοντεύουν να γίνουν ποινικά αδικήματα και να καταλήξουμε με παιδιά κρατούμενους επειδή έφτυσαν κάποιον που δεν χωνεύουν η τον πλάκωσαν στις σφαλιάρες επειδή τους εκνεύρισε.
Έχω παρακολουθήσει πολλές φορές εκδηλώσεις κατά τις ενδοσχολικής βίας και όλο και περισσότερα ερωτήματα με προβληματίζουν και στο τέλος με κάνουν να πιστέψω ακράδαντα, ότι το φρούτο που μας σερβίρεται με τέτοια επιμέλεια, κρύβει όχι ένα αλλά πολλά δηλητήρια μέσα του.....
Πρώτα από όλα δεν υπάρχει κάποιο πλαίσιο συγκεκριμένο που θα χαρακτήριζε σαν τέτοια κάποια πράξη η συμπεριφορά, και αυτό είναι στην αποκλειστική κρίση των δασκάλων η των γονιών.
Υπόκειται δηλαδή σε υποκειμενικά κριτήρια, και έχει άμεση σχέση με την αντίληψη της συμπεριφοράς που έχει ο κάθε γονιός για το παιδί του, η ο κάθε δάσκαλος ανάλογα της δικής του αντίληψης ..Άλλωστε, τόσα χρόνια τα σχολεία είχαν τρόπο να αντιμετωπίζουν τις πραγματικά επικίνδυνες η άλλες συμπεριφορές. Μη το ξεχνάμε αυτό...
Μια υπευθυνότητα των δασκάλων, είναι να προσέχουν την συμπεριφορά και διδάσκουν ότι αφορά για αυτήν όσο και για την γενική καλή συμπεριφορά στην κοινωνία, μέσα στην τάξη. Αν αρχίσουν να καταγράφουν σαν ...μεγάλος αδελφός το τι γίνεται στο διάλειμμα, πέρα από την επίβλεψη θα έχουμε σαν αποτέλεσμα τα παιδιά θα σταματήσουν στο τέλος να συμπεριφέρονται αυθόρμητα ενώ ταυτόχρονα θα αναπτυχθεί ένας φόβος , που γίνεται μεγαλύτερος αφού ουσιαστικά δεν ξέρουν ούτε το τι ,ούτε σε πιο βαθμό, ούτε ποια συχνότητα μπορεί να χαρακτηριστεί ενδοσχολική βία.
Το σχολείο υποτίθεται ότι είναι ένας χώρος που τα παιδιά αναπτύσσονται ελεύθερα, και φυσικά στο παιχνίδι δοκιμάζουν όλα τους τα όπλα για να αναπτύξουν τις ιδιότητες τους, να κυριαρχήσουν να φανταστούν και να δοκιμάσουν ακόμα ποια συμπεριφορά τους ταιριάζει και ποια όχι.
Πως θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά, αν από τόσο μικρά γίνονται καλόβολα υπάκουα γλυκομίλητα και συναινετικά, χωρίς να έχουν περάσει το στάδιο της επιλογής και της προσωπικής δοκιμασίας?
Ακόμα ο δάσκαλος αντί να είναι κοντά στα παιδιά, θα αναγκαστεί να καταλογίζει διάφορα...φαινόμενα..που θα τρομοκρατούν γονείς και παιδιά, ότι "κάτι τους φταίει" ότι 'κάτι έχει" για να οδηγηθεί μια ώρα πιο νωρίς σε μια ιατρική αίθουσα και πιθανόν σε κάποιο χάπι.
Να μην ξεχνάμε ,η να μάθουμε, ότι ήδη σε πάρα πολλά πολιτισμένα μέρη, τα παιδιά παίρνουν καθημερινά χάπια για να πάνε σχολείο, είτε επειδή είναι υπερκινητικά είτε επειδή έχει διαγνωστεί μια από τις χιλιάδες...αιτίες και βρίσκονται ακόμα περισσότερες κάθε μέρα και πωλούνται φυσικά περισσότερα χάπια...
Μιλάμε με στεναχώρια για την χαμένη μας επαναστατικότητα, αλλά τι θα απογίνει μια γενιά που δεν θα τολμάει ούτε να μη μιλάει σε όποιον δεν χωνεύει?
Όχι τον επαναστατικό αλλά ούτε τον κανονικό μας εαυτό δεν πρόκειται να βρούμε..
Θυμάμαι μια φορά που έβλεπα από μακρυά τα παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο και ξαφνικά βλέπω έναν να πιάνει από τον λαιμό τον γιο μου. Ευτυχώς κρατήθηκα και δεν πήγα κοντά, μιας και σε ένα λεπτό πανηγύριζαν μαζί το γκολ που είχαν βάλει.
Ας αφήσουμε τα παιδιά να δοκιμαστούν, να χαρούν, και προσπαθήσουν να γίνουν επιθυμητά αν τα υπόλοιπα τα αποφεύγουν, γιατί είναι και αυτό ένα μάθημα, ότι την συμπάθεια δεν την επιβάλεις αλλά την κερδίζεις.
Ας μάθουν ότι η ζωή είναι τόσο σκληρή όσο μπορούν να αντέξουν και ο κόσμος εκεί έξω δεν είναι άλλος..
Όσο αφορά αυτή την μόδα που κάθε μέρα παρακολουθούμε και κάποια εκδήλωση ομιλία ανακοίνωση κλπ,. θα ήθελα να σκεφτείτε το πως αν μεγαλώνουμε τα παιδιά σαν μαρίες αντουανέτες η σαν στρατιωτάκια, θα μπορέσουν ποτέ να διεκδικήσουν το οτιδήποτε...εκτός από έναν καλύτερο λοχαγό. Μήπως τελικά αυτός είναι ο απώτερος σκοπός?
