Βαρέθηκα να βλέπω λίστες με: “τα εκατό πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις”.
Με “τα εκατό μέρη που πρέπει να επισκεφτείς πριν πεθάνεις”.
Με “τις εκατό ταινίες που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις”.
Με “τα εκατό φαγητά που πρέπει να φας πριν πεθάνεις”.
Με “τα εκατό τραγούδια που πρέπει να ακούσεις πριν πεθάνεις”.
Λίστες με “πρέπει” πριν πεθάνεις.
Θα πεθάνεις.
Μια μέρα. Μια νύχτα. Ένα απόγευμα.
Και θα κρατάς στο χέρι λίστες με πράγματα που θα έπρεπε να έχεις κάνει πριν πεθάνει.
Λίστες με υποχρεώσεις, εκκρεμότητες, και “πρέπει”.
Για αυτό έζησες;
Για να κρατάς λίστες και να σβήνεις όσα έκανες από τις λίστες αυτές;
Για αυτό έζησες;
Για να “πρέπει”;
Για αυτό έζησες;
Για να πεθάνεις;
Ένα πράγμα “πρέπει” να κάνεις πριν πεθάνεις.
Να ζήσεις.
Να βρεις χρόνο για να ζήσεις.
Για να κάνεις το ένα πράγμα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις.
Να ζήσεις.
Να επισκεφτείς το αγαπημένο σου μέρος όσες φορές το θες και το έχεις ανάγκη. Κι ας είναι ένα μέρος.
Να δεις την αγαπημένη σου ταινία που σε κάνει να κλαις, να γελάς, να ελπίζεις, να προβληματίζεσαι, που δεν σε κάνει να κάνεις τίποτα από όλα αυτά παρά σε κάνει να περνάς ευχάριστα τον χρόνο σου. Κι ας είναι μια “χαζοταινία” χωρίς ουσία, χωρίς νόημα.
Να μαγειρέψεις και να φας το αγαπημένο σου φαγητό. Να κάνεις την κουζίνα χάλια, να λερώσεις πέντε πιάτα, τρεις κατσαρόλες, οχτώ σκεύη. Και να απολαύσεις το αγαπημένο σου φαγητό μόνος σου ή με παρέα. Κι αν θες μαγείρεψε το ίδιο πιάτο εκατό φορές, με τον ίδιο τρόπο, κι αν θες αφαίρεσε κάποιο συστατικό κι αν θες πρόσθεσε κάποιο.
Να ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι εκατό φορές την μέρα. Βάλτο στην επανάληψη και άκουγε το συνέχεια. Τραγούδα το όταν κάνεις μπάνιο, όταν έχει κίνηση, όταν διαβάζεις, όταν λυπάσαι, όταν χαίρεσαι. Έχε την μελωδία του στο μυαλό σου. Και τραγούδα το δυνατά. Και άλλαξε τους στίχους αν δεν σου αρέσουν καποια στιγμή. Γράψε τους δικούς σου στίχους.
Να βρεις χρόνο.
Για εσένα. Για τους άλλους.
Χρόνο για εσένα. Με εσένα. Χρόνο να γνωρίσεις, να ακούσεις, να μάθεις να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου. Τον εαυτό αυτό που κουράστηκε να ζει με λίστες. Που βαρέθηκε να είναι λίστα.
Να βρεις χρόνο. Να δεις ποιος είσαι, τι είσαι. Τι θες και τι έχεις ανάγκη. Τι μπορείς και τι δεν μπορείς. Τι είσαι.
Και να το αγκαλιάσεις αυτό που είσαι. Να το δεχτείς.
Να βρεις χρόνο για τους άλλους. Με τους άλλους. Χρόνο να τους γνωρίσεις, να τους ακούσεις, να τους μάθεις, να τους αγκαλιάσεις. Να γελάσεις μαζί τους, να κλάψεις μαζί τους, να θυμώσεις μαζί τους, να τους δεχτείς, να τους αγαπήσεις ή να μην τους αγαπήσεις. Απλά να τους γνωρίσεις. Να δεις τι μπορείτε να κάνετε μαζί, τι δεν μπορείτε να κάνετε μαζί. Να δεις ποιοι είστε. Τι είστε. Να πείτε όσα δεν είπατε. Να κάνετε όσα δεν κάνατε.
Να βρεις χρόνο να μυρίσεις ένα λουλούδι. Να το μυρίσεις, να μην το κόψεις. Γιατί κι αυτό μια ζωή έχει και σαν κι εσένα το μοναδικό πράγμα που “πρέπει” να κάνει πριν πεθάνει είναι να ζήσει.
Να βρεις χρόνο να κοιτάξεις τον ήλιο και το φεγγάρι. Να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να δεις τον ουρανό και τα αστέρια. Και να σκεφτείς χαζεύοντας την απεραντοσύνη του πόσο μικρός είσαι μπροστά στο αχανές σύμπαν. Και να καταλάβεις πόσο σπουδαία είναι η μικρή ύπαρξη σου μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Πόσο σπουδαία είναι για εσένα η μικρή αυτή ύπαρξη σου. Η μικρή ζωή σου. Και να την κάνεις κάτι.
Να την ζήσεις.
Να πεις συγγνώμη, ευχαριστώ, παρακαλώ, θύμωσα, πληγώθηκα, χάρηκα, λυπήθηκα, μπορώ, δεν μπορώ, θέλω, δεν θέλω, έλα, φύγε. Είμαι.
Να καταλάβεις ότι είσαι.
Να καταλάβεις ότι έχεις.
Να καταλάβεις πως οι λίστες των άλλων δεν είναι δικές σου.
Να κάνεις μια λίστα.
Για εσένα.
Να χωράς και να ακολουθείς μια λίστα. Την δική σου.
Γιατί το μοναδικό πράγμα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις είναι ένα, να ζήσεις.
Πηγή
