http://www.radiothiva.gr/
Όλοι μας ανεξεραίτως, έχουμε νιώσει μια ακατανίκητη επιθυμία να αναδείξουμε τα κακώς κείμενα της πόλης μας φτάνοντας σε σημείο δυσφήμισης. Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να προστατεύσουμε ό,τι είναι δικό μας,προσπερνώντας αβασάνιστα καθετί θετικό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν, που η Θήβα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις «ασχημότερες» πόλεις της Ελλάδας. Αν μη τι άλλο είναι μία «διάκριση» που πετύχαμε όλοι μας.
Ένα μεγάλο κεφάλαιο του ζητήματος σχετίζεται με τη στάση των τοπικών αρχών. Δήμαρχοι, δημοτικά συμβούλια, πολιτειακοί φορείς έρχονται και παρέρχονται χωρίς να αφήνουν πίσω τους κάποιο αξιόλογο έργο. Η προχειρότητα και η παροδικότητα διέπουν κάθε «προσπάθεια» υλοποίησης όσων φαντάζουν αναγκαίων. Το «ξήλωμα» και το «μπάλωμα», άλλωτε αλάνθαστες πρακτικές αποπροσανατολισμού, έχουν μετατραπεί πλέον σε στοιχεία κωμικά, πλήρως εναρμονισμένα με την καθημερινότητα του Θηβαίου. Τα έργα, λοιπόν, που θα βελτιώσουν τη ζωή μας και θα δώσουν μια άλλη εικόνα στην πόλη μας είτε εκλείπουν είτε είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Από την άλλη η εμμονή στον υλικό βίο δεν αφήνει χώρο στον εμπλουτισμό ή την συντήρηση όσων κληρονομήσαμε γεγονός που φανερώνει την έλλειψη ενδιαφέροντος για τον πολιτισμό.
Η απάθεια του πολίτη θέτει μια διαφορετική διάσταση σε όσα έχουν ειπωθεί. Δεν γνωρίζω αν η απογοήτευση λόγω της στασιμόητας της διοίκησης, τον οδήγησαν σε μία κατάσταση ολοκληρωτικής αδράνειας, πάντως ο Θηβαίος (πάντοτε ο σημερινός) δεν είναι από τη φύση του ενεργός όσον αφορά τα κοινά. Δεν ταλανίζεται από όσα βλέπει γύρω του, δεν επιδιώκει αλλαγές και δεν απαιτεί συλλογικά. Τιίποτα δε διορθώνεται ή όλα είναι ρόδινα για εκείνον, εφόσον, φυσικά, δεν τον επηρεάζουν. Δυστυχώς, η συμφεροντολογική νοοτροπία είναι βαθιά ριζομένη στους περισσότερους από εμας.
Πολλά παραδείγματα που φέρνει κανείς στο νου του, που υπογραμμίζουν την αδράνεια πολιτών και πολιτείας. Αρχικά στεκόμαστε τις αδυναμίες που αντιμετωπίζουν οι υπηρεσίες και οι δημόσιες παροχές (όπως η έλλειψη προσωπικού στην περίπτωση του νοσοκομείου και διαφόρων σχολείων σε χωριά του Δήμου μας). Επείτα η μη αξιοποίηση του φυσικού πλούτου (π.χ. άλσος Μοσχοποδίου και Αγίας Τριάδας) αλλά και ο παραγκωνισμός της ιστορίας μας, μέσω της εγκατάλειψης των μνημείων. Η αισθητική αναβάθμιση του εσωτερικόυ της πόλης φαντάζει επίσης αναγκαία, ενώ άλυτα παραμένουν αρκετά προβλήματα που αφορούν τα χωριά του δήμου μας.
Τοπική διοίκηση και πόλιτες, συνεπώς, αλληλεπιδρούν ως αναπόσπαστα μέρη ενός φαύλου κύκλου.
Από τον ευρύτερο όρο πολίτες, τώρα, θα ήθελα να εστιάσουμε σε μία, θεωρητικά, δυναμικότερη υποομάδα που εν δυνάμει ή ήδη (ως ένα βαθμό), διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων. Οι νέοι, όπως καταλάβατε, οφείλουν να επωμίζονται, τις ευθύνες που τους αναλογούν αναφορικά με την εικόνα του σήμερα. Είναι άτοπο εώς και άδικο να δίνεται σε εκείνους «άφεση αμαρτιών» ή να ισχύει το περιβόητο «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα», έφοσον μιλούμε για μία κατάσταση αναστρέψιμη που όμως απαιτεί δυναμικές ενέργειες. Αντ’ αυτού, η παθητικότητα, και η απογοήτευση (στρεβλή ή μη, παροχημένη ή μη) επισκιάζουν τα πάντα στο διάβα τους.
Οι νέοι, ως επί το πλείστον, επιλέγουν να αφήνουν την Θήβα για κάποιο μεγαλύτερο αστικό κέντρο που θα τους προσφέρει μέγαλύτερες επαγγελματικές ευκαιρίες αλλά και ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, απαλλαγμένο από τα «ανορθόγραφα» της επαρχίας. Οι φιλοδοξίες, αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις η μεγαλομανία καθορίζουν τη στάση των ατόμων. Κάτι τέτοιο αντικατοπτρίζεται στην ολοκληρωτική απομάκρυνση του νέου ο οποίος μάλιστα επιδιώκει να χάσει κάθε επαφή με την πατρίδα του. Για εκείνον η κατάσταση πίσω δεν αλλάζει και ως εκ τούτου υπάρχει μόνο το εμπρός, η πρόοδος και η απελευθέρωση από το σκοτάδι του παρελθόντος. Ό,τι χαλά, δίχως ενδοιασμούς και συναισθηματισμούς, αντικακαθίσταται.
Μια πόλη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εικόνα των πολιτών της και απ’ ότι φαίνεται στην περιπτωσή μας και τα δύο χρήζουν μεταβολών. Ωστόσο η σημαντικότερη αφορά τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε. Θα πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε τον τόπο μας αλλά και να πασχίζουμε για το καλύτερο.
Οφείλουμε, επίσης, να διεκδικούμε ως σύνολο και να προασπίζουμε τα συμφέροντα της πόλης μας. Η αλλαγή στέκει μπροστά μας, αρκεί να την επιλέξουμε. Μην ξεχνάμε πως επίλογος γράφεται από όλους μας.
Tου Κωνσταντίνου Κατσέλη
Όλοι μας ανεξεραίτως, έχουμε νιώσει μια ακατανίκητη επιθυμία να αναδείξουμε τα κακώς κείμενα της πόλης μας φτάνοντας σε σημείο δυσφήμισης. Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να προστατεύσουμε ό,τι είναι δικό μας,προσπερνώντας αβασάνιστα καθετί θετικό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν, που η Θήβα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις «ασχημότερες» πόλεις της Ελλάδας. Αν μη τι άλλο είναι μία «διάκριση» που πετύχαμε όλοι μας.
Ένα μεγάλο κεφάλαιο του ζητήματος σχετίζεται με τη στάση των τοπικών αρχών. Δήμαρχοι, δημοτικά συμβούλια, πολιτειακοί φορείς έρχονται και παρέρχονται χωρίς να αφήνουν πίσω τους κάποιο αξιόλογο έργο. Η προχειρότητα και η παροδικότητα διέπουν κάθε «προσπάθεια» υλοποίησης όσων φαντάζουν αναγκαίων. Το «ξήλωμα» και το «μπάλωμα», άλλωτε αλάνθαστες πρακτικές αποπροσανατολισμού, έχουν μετατραπεί πλέον σε στοιχεία κωμικά, πλήρως εναρμονισμένα με την καθημερινότητα του Θηβαίου. Τα έργα, λοιπόν, που θα βελτιώσουν τη ζωή μας και θα δώσουν μια άλλη εικόνα στην πόλη μας είτε εκλείπουν είτε είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Από την άλλη η εμμονή στον υλικό βίο δεν αφήνει χώρο στον εμπλουτισμό ή την συντήρηση όσων κληρονομήσαμε γεγονός που φανερώνει την έλλειψη ενδιαφέροντος για τον πολιτισμό.
Η απάθεια του πολίτη θέτει μια διαφορετική διάσταση σε όσα έχουν ειπωθεί. Δεν γνωρίζω αν η απογοήτευση λόγω της στασιμόητας της διοίκησης, τον οδήγησαν σε μία κατάσταση ολοκληρωτικής αδράνειας, πάντως ο Θηβαίος (πάντοτε ο σημερινός) δεν είναι από τη φύση του ενεργός όσον αφορά τα κοινά. Δεν ταλανίζεται από όσα βλέπει γύρω του, δεν επιδιώκει αλλαγές και δεν απαιτεί συλλογικά. Τιίποτα δε διορθώνεται ή όλα είναι ρόδινα για εκείνον, εφόσον, φυσικά, δεν τον επηρεάζουν. Δυστυχώς, η συμφεροντολογική νοοτροπία είναι βαθιά ριζομένη στους περισσότερους από εμας.
Πολλά παραδείγματα που φέρνει κανείς στο νου του, που υπογραμμίζουν την αδράνεια πολιτών και πολιτείας. Αρχικά στεκόμαστε τις αδυναμίες που αντιμετωπίζουν οι υπηρεσίες και οι δημόσιες παροχές (όπως η έλλειψη προσωπικού στην περίπτωση του νοσοκομείου και διαφόρων σχολείων σε χωριά του Δήμου μας). Επείτα η μη αξιοποίηση του φυσικού πλούτου (π.χ. άλσος Μοσχοποδίου και Αγίας Τριάδας) αλλά και ο παραγκωνισμός της ιστορίας μας, μέσω της εγκατάλειψης των μνημείων. Η αισθητική αναβάθμιση του εσωτερικόυ της πόλης φαντάζει επίσης αναγκαία, ενώ άλυτα παραμένουν αρκετά προβλήματα που αφορούν τα χωριά του δήμου μας.
Τοπική διοίκηση και πόλιτες, συνεπώς, αλληλεπιδρούν ως αναπόσπαστα μέρη ενός φαύλου κύκλου.
Από τον ευρύτερο όρο πολίτες, τώρα, θα ήθελα να εστιάσουμε σε μία, θεωρητικά, δυναμικότερη υποομάδα που εν δυνάμει ή ήδη (ως ένα βαθμό), διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων. Οι νέοι, όπως καταλάβατε, οφείλουν να επωμίζονται, τις ευθύνες που τους αναλογούν αναφορικά με την εικόνα του σήμερα. Είναι άτοπο εώς και άδικο να δίνεται σε εκείνους «άφεση αμαρτιών» ή να ισχύει το περιβόητο «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα», έφοσον μιλούμε για μία κατάσταση αναστρέψιμη που όμως απαιτεί δυναμικές ενέργειες. Αντ’ αυτού, η παθητικότητα, και η απογοήτευση (στρεβλή ή μη, παροχημένη ή μη) επισκιάζουν τα πάντα στο διάβα τους.
Οι νέοι, ως επί το πλείστον, επιλέγουν να αφήνουν την Θήβα για κάποιο μεγαλύτερο αστικό κέντρο που θα τους προσφέρει μέγαλύτερες επαγγελματικές ευκαιρίες αλλά και ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, απαλλαγμένο από τα «ανορθόγραφα» της επαρχίας. Οι φιλοδοξίες, αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις η μεγαλομανία καθορίζουν τη στάση των ατόμων. Κάτι τέτοιο αντικατοπτρίζεται στην ολοκληρωτική απομάκρυνση του νέου ο οποίος μάλιστα επιδιώκει να χάσει κάθε επαφή με την πατρίδα του. Για εκείνον η κατάσταση πίσω δεν αλλάζει και ως εκ τούτου υπάρχει μόνο το εμπρός, η πρόοδος και η απελευθέρωση από το σκοτάδι του παρελθόντος. Ό,τι χαλά, δίχως ενδοιασμούς και συναισθηματισμούς, αντικακαθίσταται.
Μια πόλη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εικόνα των πολιτών της και απ’ ότι φαίνεται στην περιπτωσή μας και τα δύο χρήζουν μεταβολών. Ωστόσο η σημαντικότερη αφορά τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε. Θα πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε τον τόπο μας αλλά και να πασχίζουμε για το καλύτερο.
Οφείλουμε, επίσης, να διεκδικούμε ως σύνολο και να προασπίζουμε τα συμφέροντα της πόλης μας. Η αλλαγή στέκει μπροστά μας, αρκεί να την επιλέξουμε. Μην ξεχνάμε πως επίλογος γράφεται από όλους μας.
Tου Κωνσταντίνου Κατσέλη
