Η 34χρονη, Κ.Α., από την Πάτρα μιλά στο newsbeast.gr για τον καθημερινό Γολγοθά της οικογένειάς της
«Όποτε έχω 0,40 λεπτά, θα πάρω στα παιδιά μου ένα κουλούρι και θα τους το μοιράσω στα τρία, στα τέσσερα. Δεν έχω όμως πάντοτε αυτά τα χρήματα». Η 34χρονη, Κ.Α., από την Πάτρα, η ιστορία της οποίας συγκλονίζει, μίλησε στοnewsbeast.gr για τα προβλήματα της οικογένειάς της.
Καθαρίζει ένα γραφείο και παίρνει 100 ευρώ το μήνα. Αμείβεται και με ακόμη 320 ευρώ το δίμηνο από το επίδομα πολυτέκνων. Ο σύζυγός της δεν εργάζεται. Παραμένει άνεργος εδώ και αρκετούς μήνες όταν τον απέλυσαν από ένα εργοστάσιο της περιοχής. Δουλειά δεν έχουν. Μόνιμη ζητούν και όχι με πολλά χρήματα. Ίσα ίσα για να μπορέσουν να μεγαλώσουν την οικογένειά τους, όπως λέει.
Ρεύμα δεν έχουν... Τους το έχουν κόψει και το συνδέουν παράνομα. Η ΔΕΗ δεν άκουσε το πρόβλημά τους σε αντίθεση με την ΕΥΔΑΠ. Όμως, εκείνη δεν το βάζει κάτω παρά τα προβλήματά της.
Πολλές φορές δεν έχει να δώσει ούτε γάλα στα τέσσερα παιδιά της, αλλά, για την οικογένειά της κρατά την αξιοπρέπειά της. Γι’ αυτό το λόγο δεν θέλει να δημοσιευτεί το όνομά της. Δε θέλει να δημιουργήσει πρόβλημα στα παιδιά της…
-Μιλήστε μας για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζετε και για το πώς έχετε φτάσει σε αυτή την κατάσταση.
«Έχουμε φτάσει και οι δύο να είμαστε άνεργοι γιατί λόγω κρίσης έκλειναν οι επιχειρήσεις. Οπότε, όπως αντιλαμβάνεστε, μέναμε εκτός δουλειάς. Εγώ από το 2009 καθαρίζω ένα γραφείο και οι απολαβές μου είναι 100 ευρώ. Παίρνουμε επίσης 320 ευρώ το δίμηνο λόγω του επιδόματος των πολυτέκνων που λαμβάνουμε. Αυτά είναι τα έσοδά μας, 420 ευρώ το δίμηνο. Μη φανταστείτε όμως ότι ζούσαμε πλούσια. Απλά, είχαμε έναν μισθό. 800 ευρώ συγκεκριμένα και με αυτά τα χρήματα ζούσαμε.
Ξαφνικά μείναμε με αυτά τα χρήματα που σας προανέφερα. Είναι μια πραγματικά απελπιστική κατάσταση. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο.
Απέλυσαν τον άντρα μου από το εργοστάσιο που δούλευε στις αρχές του χρόνου. Μέχρι το περασμένο Πάσχα ζούσαμε κάπως. Τώρα, όμως, με τα 420 ευρώ το δίμηνο πρέπει να φάμε, να πληρώσουμε τα έξοδά μας, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Να ζήσουμε…».
-Πώς περνάτε την κάθε ημέρα;
«Κάθε πρωί που ξυπνάω κάθε βράδυ που κοιμίζω τα παιδιά μου, λέω θα το παλέψω. Υπάρχουν και στιγμές που λυγίζω αλλά καταφέρνω να σταθώ στα πόδια μου για την οικογένειά μου. Υπάρχουν αρκετά δύσκολες στιγμές, στιγμές που σκέφτομαι να ανέβω στην ταράτσα και να δώσω τέλος στη ζωή μου, στιγμές που θέλω να πάρω ένα όπλο και να σκοτώσω όλους αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Λέω όμως θα το παλέψω.
Οι Κούρδοι που μένουν στην Πάτρα περνούν καλύτερα από εμάς. Μπορεί αυτοί να έχουν στέγη, όμως, έχουν τα βασικά. Εμείς έχουμε τη στέγη αλλά δεν έχουμε τα βασικά. Αυτή είναι η διαφορά. Μία ημέρα να έρθετε να μείνετε μαζί μας, θα το καταλάβετε. Μία ημέρα δεν θα μείνετε. Θα μείνετε μια με δυο ώρες και θα δείτε τότε πως είναι να σου ζητούν τα παιδιά σου ένα πιάτο φαγητό και να μην ξέρεις τι να τους πεις. Ζητάω μόνο δουλειά γιατί η δουλειά είναι το πιο βασικό πράγμα. Αν έχεις μία δουλειά, μπορείς κάπως να επιβιώσεις».
-Στην επιστολή σας έχετε γράψει «παίρνω ένα κουλούρι και το μοιράζω στα τρία»
«Βεβαίως και το μοιράζω στα τρία. Στα τρία και όχι κάθε μέρα. Όταν θα έχω 0,40 ευρώ, που το κουλούρι τι έχει, 0,40 ευρώ έχει, θα τους πάρω. Όταν όμως δεν έχω, δεν μπορώ να τους πάρω. Τους μοιράζουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε για να ζήσουν. Ό,τι γράφω στην επιστολή είναι πέρα για πέρα αληθινό».
-Τα παιδιά σας πώς έχουν πάρει τον Γολγοθά που περνάτε;
«Δείχνουν κατανόηση, βλέπουν τις προσπάθειές μας και κάνουν υπομονή. Κάποιες φορές όμως κι αυτά δεν αντέχουν. Τα αγόρια μου, δεν σας κρύβω, έχουν αρχίσει και αγριεύουν. Βλέπετε, δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτό το πράγμα. Αυτή η κατάσταση συμβαίνει εδώ και έξι μήνες».
-Πώς τα παιδιά σας μπορούν να κρύψουν τα προβλήματά σας στο σχολείο;
«Τους έχω πει “άλλα παιδάκια δεν έχουν τίποτα, οπότε, να είστε ευχαριστημένοι και με αυτά. Να λέτε και ευχαριστώ γι’ αυτά που έχετε”. Τα παιδιά μας αντιλαμβάνονται την κατάσταση. Ποτέ δεν έχουν παραπονεθεί για τίποτα. Μπορεί κάποιες φορές να μου πουν “πεινάω” αλλά θα τους πω “υπομονή, θα τα καταφέρουμε, άλλα παιδάκια δεν έχουν τίποτα”».
-Συγγενείς για να σας βοηθήσουν; Να σας συμπαρασταθούν;
«Δεν υπάρχουν, είναι εκτός. Όλοι είναι στον κόσμο τους. Κανείς δεν νοιάζεται. Δεν ενδιαφέρεται κανένας για τα προβλήματα των άλλων. Δε θέλω να πω τίποτα άλλο. Μόνο δουλειά χρειάζομαι για να μεγαλώσω τα παιδιά μου».
