.jpg)
Πρός
τόν Ἱερό Κλῆρο
καί τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀδελφοί μου,
Μέσα στό κοσμικό ἔρεβος καί ψύχος, τή σύγχυση τῶν φρενῶν καί συνειδήσεων, μέσα στή γενικευμένη πλέον ἀπόγνωση ἑνός πολιτισμοῦ σέ κρίση, ὅταν φαίνεται ὡς τελικός κυρίαρχος καί δυνάστης ὁ θάνατος, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας σήμερα, μέ τήν ὑπαρξιακή τόλμη τῆς πίστεως, διακρίνει καί διακηρύσσει τήν ἐλπιδοφόρο ἀνατολή τοῦ τριημέρου Ἡλίου τῆς δικαιοσύνης ἐκ τοῦ κενοῦ μνημείου, πού φωτίζει καί ἀναθερμαίνει τήν οἰκουμένη, σκορπίζοντας παντοῦ τό παράδοξο τῆς ἐλπίδας σέ πεῖσμα τῶν δεδομένων μιᾶς ἀνελέητης πραγματικότητας.
Γι’ αὐτό καί ἀντηχεῖ, καί θά ἀντηχεῖ σέ ὅλη τή διάρκεια τοῦ χαροποιοῦ Πεντηκοσταρίου, ὁ θριαμβευτικός παιάνας «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…» συνεγείροντας τούς πιστούς σέ μιά λαμπρή ἐορτή καί πανήγυρη.
Ἡ ἀνάμηνηση καί ἡ ἐμβίωση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν «ἑορτῶν ἑορτή καί πανηγύρις πανηγύρεων» γιά τό λαό τοῦ Θεοῦ. Τό ἔκπαγλο φῶς πληροῖ τά σύμπαντα.
«Ὁ τῆς δικαιοσύνης Ἥλιος ἀνέτειλε σήμερον καί πᾶσαν τήν κτίσιν ἐφώτισεν» ἐπισημαίνει σέ ἀναστάσιμο λόγο του ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου, ἐνῶ ἡ ἐμπνευσμένη ἱερά ὑμνογραφία διαπιστώνει ὅτι «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια».
Ὅλη ἡ δημιουργία, πού εἶχε παρασυρθεῖ στήν πτώση καί τή φθορά ἀπό τόν παραπεσόντα Ἀδάμ, χαίρει τώρα καί γηθοσύνως ἑορτάζει τήν θεία ἔγερση τοῦ Χριστοῦ, χάρη στήν ὁποία ἀνορθώνεται καί ἀνακαινίζεται.
Αὐτή ἡ φωτοφόρος Ἀνάσταση διαλύει τή νύκτα καί τόν πνευματικό σκοτασμό καί φέρνει τήν ὑπόσχεση καί προοπτική μιᾶς ἄδυτης ἡμέρας «ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν».
Μέσα σ’ αὐτήν τήν πνευματική φωτοχυσία, οἱ εἰλικρινεῖς πιστοί, ὑποδέχονται ὡς φαιδροί λαμπαδηφόροι τόν Χριστό, πού προέρχεται ὡς Νυμφίος τῶν ψυχῶν ἀπό μιά χαρούμενη γαμήλια τελετή «προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι τῷ Χριστῷ ἐκ τοῦ μνήματος ὡς Νυμφίῳ», ὑποδεχόμαστε τόν Ἀναστάντα Χριστό καί προσερχόμαστε στήν Ἁγία Τράπεζα, πού συμβολίζει καί εἶναι τό κενό μνημεῖο, γιά να παρακαθήσουμε στό πασχάλιο δεῖπνο, στό ὁποῖο μᾶς αὐτοπροσφέρεται ὁ Ἀμνός τῆς ὑπερφυοῦς θυσίας.
Στό εὐχαριστιακό δεῖπνο, ὁ Χριστός, πού εἶναι ὁ ἀληθινός οὐράνιος ἄρτος τῆς ζωῆς, τόν ὁποῖο προετύπωνε ἐκεῖνο τό μάννα τῆς βιβλκῆς ἀφήγησης, εἶναι ὁ «προσφέρων» καί «προσφερόμενος» τοῦ «συμποσίου τῆς πίστεως».
Αὐτή τή πάμφωτη νύκτα προσκαλούμαστε ὅλοι νά γίνουμε συνδαιτημόνες «Ξενίας δεσποτικῆς καί ἀθανάτου τραπέζης» καί κοινωνώντας ἐνσυνείδητα τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστημένου Σωτῆρος, νά ἀναδειχθοῦμε μέτοχοι τοῦ μυστικοῦ Πάσχα τῆς Βασιλείας Του.
Αὐτή ἡ νύκτα εἶναι τό κέντρο καί ὁ βαθύτερος πυρήνας τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας, τῆς ἐν Χριστῷ ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου, γιατί ὁ Χριστός δέν ἦλθε στόν κόσμο μας σάν φιλόσοφος γιά νά μᾶς προσφέρει πρόσκαιρη ἀνακούφιση καί παρηγοριά ἑρμηνεύοντας στοχαστικά τό μυστήριο τοῦ θανάτου, ἀλλά γιά νά καταργήσει καί καταλύσει ὁριστικά τήν δυναστεία τοῦ θανάτου πάνω μας.
Ἡ κατ’ ἐξοχήν «ὥρα» γιά τήν ὁποία ὁ Χριστός «ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον» εἶναι αὐτή, ἡ ὥρα τοῦ Πάσχα στή σταυρώσιμη καί ἀναστάσιμη διάσταση της. Προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση μας, ὥστε διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως Του, νά θεραπεύσει τίς πληγές μας καί προπάντων νά καταργήσει τόν «ἔσχατο ἐχθρό» μας τόν θάνατο.
«Ἐδεήθημεν Θεοῦ σαρκουμένου καί θανατουμένου, ἵνα ζήσωμεν», ὅπως εὔστοχα μᾶς διδάσκει ὁ μέγας τῆς Ἐκκλησίας θεολόγος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός.
Ὅπως τήν ὥρα τῆς δοκιμασίας καί τῆς ὀδύνης τοῦ Σταυροῦ δέν πρέπει νά μᾶς κυριεύει ἡ θλίψη καί ἡ ἀπελπισία, γιατί ἰσχύει τό πνευματικό ἀξίωμα «ὅτι ἀεί τῷ σταυρῷ ἔπεται ἡ ἀνάστασις», ἔτσι καί μέσα στό ἄπλετο φῶς καί τήν ἀπέραντη εὐφροσύνη τῆς Ἀναστάσεως δέν πρέπει νά λησμονοῦμε τό χρέος τοῦ Σταυροῦ, πού εἶναι ἡ ἀναγκαία προϋπόθεση τῆς λύτρωσης καί χαρᾶς.
Ἡ μετοχή στή χαρά τῆς Ἀναστάσεως προϋποθέτει τήν μετοχή στόν πόνο τοῦ Σταυροῦ. Γι’αὐτό τόν λόγο, ἄλλωστε, διανύσαμε τό ἀσκητικό ὁδοιπορικό τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς μέ νηστεία, προσευχή καί ἔμπρακτη φιλανθρωπία, πού φανερώνουν τή διάθεση γιά συμμετοχή μας στό πάθος τοῦ Θεανθρώπου μέ τήν προσδοκία τῆς Ἀναστάσεως.
Αὐτό τόν καιρό ἡ κοινωνία μας βρίσκεται σε σκληρή δοκιμασία ἐξαιτίας τῆς πρωτοφανοῦς πολύπλευρης κρίσεως καί τῶν ὀδυνηρῶν ἐπακόλουθων της.
Ἡ δοκιμασία αὐτή θά προσλάβει ἄλλη διάσταση, ἄν τή θεωρήσουμε ὑπό τό πρίσμα τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Μέ ἐμπιστοσύνη στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί ἀγάπη πρός τόν πάσχοντα πλησίον θά σταθοῦμε ὄρθιοι καί πάλι.
Ὅλα μπορεῖ νά ἀλλάξουν ἐάν «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».
Ἐγκάρδια εὔχομαι σέ ὅλους σας, ἀδελφοί μου τό ἀναστάσιμο φῶς νά φωτίζει τόν νοῦ μας καί ἡ ἀναφορά μας στόν Νικητή τοῦ θανάτου καί Σωτήρα μας, νά σηματοδοτεῖ τήν ζωή μας, γεμίζοντας την δύναμη, χαρά, ὑπομονή καί ἐλπίδα.
«Χριστός Ἀνέστη»
Ἔτη πολλά εὐλογημένα καί ἀναστημένα.
Μέ τήν ἀγάπη τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μας
Ὁ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης σας
† Ο ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
