Της Γεωργίας Ανδριώτου
Να μην την αμφισβητείς την αγάπη που σου χαρίστηκε, τ’ ακούς; Την αγάπη αυτή που σου απόθεσαν τρυφερά στα πόδια. Αυτήν που...
ενδεχομένως να απαρνήθηκες, να την προσπέρασες ή ακόμα και να την ποδοπάτησες.
Δεν έχει καμιά σημασία αν στα δικά σου μάτια ήταν λίγη και δεν κατάφερε να ξεπεράσει το τείχος που είχε υψώσει μπροστά από την καρδιά σου το παρελθόν σου και τ’ απωθημένα σου. Ούτε έχει καμιά σημασία αν ήταν πολλή για τις δικές σου αντοχές κι ανάγκες. Γι’ αυτόν που σε αγάπησε δεν υπήρξε μέτρο, δεν τη ζύγισε, δεν την παζάρεψε. Απλά σ’ αγάπησε.
Και την αγάπη τη νιώθεις. Την ακούς στις πράξεις. Κι εσύ την ένιωσες την αγάπη του άλλου. Στην απέδειξε πολλές φορές, πρέπει να το παραδεχτείς. Κι αν ακόμα αυτό το αμφισβητείς, ένα πράγμα δεν μπορείς να αμφισβητήσεις. Ότι κάθε φορά που εσύ τον έσπρωχνες μακριά, εκείνος στεκόταν βράχος δίπλα σου που τον χτυπούσε της απόρριψης το κύμα.
Θα έπρεπε να είχε φύγει, συμφωνώ μαζί σου. Θα μπορούσε να είχε φύγει και πάλι θα συμφωνήσω. Δεν το έκανε όμως. Μην του το χρεώσεις. Μην εξευτελίσεις το συναίσθημα ενός ανθρώπου που διάλεξε εσένα για ν’ αγαπήσει. Ψιθύρισε, έστω από μέσα σου, ένα «ευχαριστώ», βρε αδελφέ. Ναι, παραδέξου από ανθρωπιά και μόνο πως αυτός ο άνθρωπος σε αγάπησε και σου το απέδειξε με τις πράξεις του. Κι ας μην ήταν αυτές που εσύ θα ήθελες κι ας μην ήρθαν από τον άνθρωπο που θα ήθελες.
Στον καθένα αξίζει η αγάπη και στον καθένα αυτή η ζωή του τη χρωστά. Δε συγχρονίζονται, όμως, πάντα οι καρδιές των ανθρώπων, τι να κάνουμε. Είναι κι αυτό μέσα στη ζωή. Ας μην «τιμωρηθεί», όμως, η καρδιά εκείνη που σκορπίστηκε στο όνομα της αγάπης που σου είχε. Τόσο άντεξε τόσο ένιωσε. Το τίμημα που πλήρωσε έτσι κι αλλιώς ήταν ακριβό. Γιατί όσο και να μαζέψει κανείς τα κομμάτια του που σκορπίστηκαν, δύσκολα θα είναι ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Ακόμα κι αν πάλι αγαπήσει, πάντα θα του λείπει ένα χαμένο κομμάτι, αυτό που άφησε πίσω του σε σένα. Πάντα θα κουβαλά το δικό σου το σημάδι.
Γι αυτό σου λέω, μην την αμφισβητείς την αγάπη που κάποτε σου χαρίστηκε. Την αγάπη που ξέμεινε να ξαγρυπνά έξω από τα παραθυρόφυλλα της καρδιάς σου. Είναι άδικο και σκληρό. Και το ξέρεις. Άφησέ στον άνθρωπο αυτόν ένα κομμάτι αξιοπρέπειας, από σεβασμό στην αγάπη που σου είχε.
Δεν αγαπιούνται όλοι οι άνθρωποι. Η αγάπη είναι δικαίωμα, αλλά είναι και προνόμιο καμιά φορά. Κι εσύ αγαπήθηκες. Να νιώθεις τυχερός για το προνόμιο της αγάπης που σου χαρίστηκε. Μην την απαξιώνεις!
Πηγή
