Της αναγνώστριάς μας, Εύης Μαυρογιάννη.
“Οταν κάτι χαλάει , φτιάξ’το”, έτσι δε συνηθίζεται να λέγεται;
Συνήθως, το να προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι χαλασμένο, μας κοστίζει πολύ περισσότερο από το να το πετάξουμε. Εχουμε μάθει να επιμένουμε κιόλας. Θέλουμε και να μην πολυπληγώνουμε το ακριβό μας “εγώ”…
Και έρχεται και η κοινωνία, ο γείτονας, τι θα πει ο “κόσμος”, ο ένας κι ο άλλος, που πολλές φορές μας στιγματίζει και δε μας αφήνει να ζήσουμε έτσι όπως θέλουμε, λες και μεις τον ρωτήσαμε…
Η ίδια η κοινωνία, μας έμαθε ότι μια απώλεια είναι ήττα, είναι θρήνος, μα ποιος μας λέει ότι δεν μπορεί να σημαίνει το ακριβώς αντίθετο; Κέρδος του εαυτού και της αξιοπρέπειάς μας;
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να μας μολύνει την καθημερινότητά μας, τα συναισθήματά μας, τη ζωή μας. ΚΑΝΕΙΣ.
Πιστεύω πως μπορούμε, έστω και και αργά να δούμε με καθαρά μάτια, τι αξίζει να φτιάξουμε και τι να πετάξουμε. Χωρίς ζόρι, κι όσο πάει…
Αν κάποιος άνθρωπος ή κατάσταση μας “πάει”, καλώς, αν όχι, πάλι “καλώς”, θα έλεγα. Ποτέ δε χάνουμε, μα ποτέ. Πάντα κάτι κερδίζουμε, κι ας χάνουμε, φαινομενικά, πάντα…Όλα έχουν λόγο ύπαρξης και διάρκειας ή μη. Όλα είναι εκπαίδευση.
Όταν λοιπόν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, όταν έχουμε χιλιοφτιάξει αυτό το “κάτι” ξανά και ξανά, τότε μαθαίνουμε πλέον ότι τίποτα δε μας κρατάει πίσω.
Δε μου αρέσουν αυτά τα στερεότυπα. Ποτέ δε μου άρεσαν, για να πω την αλήθεια. “Πρέπει να…γιατί”…
Αυτός ο “κάποιος”, κάποτε, σου έδινε τα πάντα, πώς να συμβιβαστείς τώρα με ένα χιλιομπαλωμένο “κάτι”;
