Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, σε έναν διαρκή διαγωνισμό λαϊκισμού, που όσο πλησιάζουμε στις εκλογές θα εντείνεται, εξαπατούν τον πολίτη, προσπαθώντας να τον πείσουν ότι ο μισθός ανεβαίνει με νομοθετικές ρυθμίσεις. Και αντιστρέφοντας τη λογική και τους νόμους της φύσης υποστηρίζουν ότι η αύξηση των μισθών (και των συντάξεων) θα φέρει ανάπτυξη διότι αυτά τα χρήματα θα... πέσουν στην αγορά. Αποσιωπούν το ότι προηγουμένως τα ίδια ακριβώς χρήματα πρέπει να αφαιρεθούν από την αγορά!
Οι μισθοί ανεβαίνουν ανάλογα με τη ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας και ο μοναδικός νόμος που τους επηρεάζει είναι αυτός της προσφοράς και της ζήτησης. Η Σιγκαπούρη, ένα κάποτε πάμφτωχο λασποχώρι, μπορεί να δίνει σήμερα στους κατοίκους της μέσο μηνιαίο μισθό 5.000 δολλάρια. Δεν το έκανε με νόμο. Το πέτυχε εφαρμόζοντας φιλελεύθερη πολιτική στην Οικονομία της, χωρίς το κράτος να παρεμβαίνει στις ιδιωτικές συμβάσεις.
Ο καθορισμός ενός ποσού ως νόμιμη κατώτατη μηνιαία αμοιβή το μόνο που κάνει είναι να πριμοδοτεί την μαύρη οικονομία εις βάρος της επίσημης. Και να εξουθενώνει, οδηγώντας στο κλείσιμο, όσες επιχειρήσεις λειτουργούν «στο όριο» και στην ανεργία τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους τους οποίους υποτίθεται ότι θέλει να στηρίξει. Επιπλέον περιφρονεί τα εκατομμύρια ανέργων, κάνοντας την εξεύρεση εργασίας ακόμα δυσκολότερη. Ας μην ξεχνάμε ότι μισό εκατομμύριο περίπου επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο την περίοδο της κρίσης, δεν μπορούσαν να πληρώσουν ούτε τον κατώτατο μισθό.
Η «Δημιουργία, ξανά!» αγωνίζεται για να παίρνουν οι Έλληνες μισθούς Σιγκαπούρης και Ελβετίας. Για να το πετύχουμε όμως αυτό πρέπει να έχουμε τους φιλελεύθερους νόμους αυτών των χωρών κι όχι ένα κακέκτυπο του σοβιετικού μοντέλου, σύμφωνα με το οποίο το κράτος – πατερούλης αποφασίζει ακόμα για την ώρα που θα κάνει ο εργαζόμενος διάλειμμα. Η υπερρύθμιση των εργασιακών σχέσεων είναι πάντα εις βάρος της εργασίας, των εργαζομένων και φυσικά της εθνικής οικονομίας.
Δεν περιμέναμε από τον ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο μέσα από τα κομμουνιστικά εγχειρίδια και ο πρόεδρός του ουδέποτε κέρδισε εργαζόμενος έστω και ένα ευρώ να καταλάβει πως πρώτα η χώρα γίνεται ανταγωνιστική και παράγει πλούτο και ύστερα ανεβαίνουν οι μισθοί - ποτέ το αντίστροφο. Είχαμε όμως μια αμυδρή ελπίδα ότι η ΝΔ δεν θα ακολουθούσε τον ΣΥΡΙΖΑ σ΄ αυτή τη δημαγωγική φενάκη. Φαίνεται πως ο κρατισμός είναι ένα μοντέλο ψηφοθηρίας διά της εξαπάτησης που διατρέχει οριζοντίως όλα τα κόμματα. Δυστυχώς, βουλιάζει καθέτως ακόμα περισσότερο την Οικονομία της χώρας.
