Από την πρώτη κιόλας μέρα που θα έρθει το κουτάβι στο σπίτι μας, είναι σημαντικό να του δώσουμε σωστές βάσεις και...να φροντίσουμε η εκπαίδευσή του να γίνεται μέσα σε ευχάριστο πλαίσιο.
Ένα κουτάβι στην ηλικία των 2 μηνών έχει εύπλαστη συμπεριφορά και η καθοδήγησή του στο πώς πρέπει να συμπεριφέρεται σε κάθε περίσταση γίνεται πολύ εύκολα. Έτσι μαθαίνει από την αρχή να έχει καλούς τρόπους. Αν δεν προσέξουμε και το αφήσουμε να συμπεριφερθεί όπως θέλει εκείνο, τότε πολύ γρήγορα θα αποκτήσει κάποια κακή συνήθεια, όπως για παράδειγμα να γαβγίζει για να του δώσουμε προσοχή, να πηδάει πάνω σε όλο τον κόσμο, να δαγκώνει τα χέρια και τα πόδια μας, να γρυλίζει όταν πάμε να του πάρουμε ένα αντικείμενο από το στόμα κ.ά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν άγνοια για το τι ανάγκες μπορεί να έχει ένα κουτάβι, καθώς και πώς πρέπει να του συμπεριφέρονται, με συνέπεια να κάνουν λάθη, άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα. Κάποια από αυτά, δυστυχώς, καταλήγουν καταστροφικά. Για παράδειγμα, ένα κουτάβι περιορισμένο σε ένα μπαλκόνι, χωρίς κοινωνικές επαφές, καταλήγει πάρα πολλές φορές νευρικό, µε ασταμάτητο γάβγισμα και αργότερα αντικοινωνικό. Η αντικοινωνικότητα, σε κάποιες φυλές, εκδηλώνεται με ανεξέλεγκτη επιθετικότητα.
Αν ο ίδιος σκύλος, κάποια στιγμή, δαγκώσει κάποιο παιδί, του αποδίδεται η ταμπέλα «προβληματικός σκύλος». Σε ένα άλλο παράδειγμα, έχουμε έναν σκύλο που κάνει ό,τι θέλει μέσα σε ένα σπίτι, χωρίς όρια στη συμπεριφορά του -εμείς, άθελά μας, του έχουμε δώσει τέτοια προνόμια- και όταν πάμε να το μετακινήσουμε (π.χ. να το κατεβάσουμε από τον καναπέ), γρυλίζει και ορμάει να μας δαγκώσει. Υπάρχουν άνθρωποι που ανέχονται αυτές τις συμπεριφορές, άλλοι κάνουν υπομονή µε την προσδοκία το πρόβλημα να ξεπεραστεί από µόνο του, άλλοι συµπεριφέρονται µε βία, ενώ, από την αρχή, δεν θα έπρεπε να είχαν αφήσει το ζώο να φτάσει σε αυτό το επίπεδο συµπεριφοράς. Εμείς δεν θέλουμε ποτέ να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Γι’ αυτό, ας δούμε τι πρέπει να γνωρίζουμε για να αναθρέψουμε σωστά ένα κουτάβι και πώς μπορούμε να προλάβουμε προβληματικές συμπεριφορές.
Βασικές αρχές της δικής μας συμπεριφοράς
Το κουτάβι παίρνει ερεθίσματα και σήματα από εμάς, γι’ αυτό εμείς είμαστε που θα πρέπει να του δώσουµε το «καλό» παράδειγμα. Ανεξάρτητα από τα δικά του λάθη, τις παρανοήσεις και τις ζημιές, εμείς θα πρέπει να φροντίσουµε:
Να εκπέμπουμε θετική ενέργεια, να έχουμε θετική στάση. Δεν θα καταφέρουμε τίποτα σωστό αν είμαστε νευρικοί και ευέξαπτοι.
Να συμπεριφερόμαστε µε ευαισθησία και να δίνουμε στοργή. Να προσφέρουμε ποιοτικό χρόνο, παίζοντας μαζί του, ταΐζοντάς το, αλλά και βγάζοντάς το βόλτα (ανάλογα µε το πρόγραμμα εμβολιασμών του). Το κουτάβι µε τη σειρά του θα δένεται ολοένα και περισσότερο μαζί µας και θα µας εµπιστεύεται. Αυτό στην ορολογία των ειδικών που ασχολούνται γενικότερα µε σκύλους λέγεται «δέσιμο». Οι άνθρωποι που προσφέρουν ποιότητα θα πάρουν µε το παραπάνω την αφοσίωση του σκύλου τους καθώς αυτός μεγαλώνει.
Να είμαστε ήρεµοι, αποφασιστικοί και σταθεροί, να αποπνέουμε ασφάλεια. Αυτά τα χαρακτηριστικά διαθέτει ένας αρχηγός αγέλης στη φύση των σκύλων και εμείς πρέπει να αναλάβουμε αυτόν το ρόλο. Εξάλλου, κάθε σκύλος έχει την ανάγκη να βρει έναν αρχηγό. Αν δεν υπάρχει ο κατάλληλος για τη θέση αυτή, ενστικτωδώς θα προσπαθήσει εκείνος να ηγηθεί και να κατακτήσει όλα τα προνόµια, να κάνει ό,τι θέλει. Εκεί ακούμε τις κλασικές εκφράσεις «κάνει συνέχεια το δικό του», «είναι ανυπάκουο», «είναι κουφό» κ.λπ. ∆ίνοντάς του, άθελά µας, τα προνόµια ενός αρχηγού, του παραχωρούμε αυτοδίκαια και το δικαίωμα να αποφασίζει και να ελέγχει την αγέλη του, δηλαδή εμάς. Από την αρχή λοιπόν που θα έρθει σπίτι μας, πρέπει να αισθανθεί ότι εμείς κάνουμε κουμάντο και τότε δεν πρόκειται να µας αμφισβητήσει, αυτή είναι η φύση του.
Να επιβραβεύουμε τις συμπεριφορές που θέλουμε να επαναλαμβάνονται και να αγνοούμε αυτές που δεν θέλουμε. Εδώ ισχύει ο χρυσός κανόνας: ο σκύλος τείνει να επαναλαμβάνει ό,τι είναι επικερδές για τον ίδιο, και να μην επαναλαμβάνει ό,τι δεν είναι. Έτσι, για παράδειγμα, μπορούμε εύκολα να πείσουμε το κουτάβι µας να καθίσει για να φάει από το μπολ του. Μόλις καθίσει, του το προσφέρουμε αμέσως. Κάθε φορά, πριν από το φαγητό, κάνουμε την ίδια άσκηση. Με την επανάληψη, θα τείνει να κάθεται ολοένα και πιο άμεσα -ειδικά όταν πεινάει-, γιατί γνωρίζει πλέον ότι, αν καθίσει, θα έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα: το φαγητό. Ας δούμε τώρα ένα άλλο παράδειγμα.
Πλησιάζουμε το κουτάβι µας κι αυτό αρχίζει να πηδάει επάνω µας κάνοντας χαρές. Εμείς ανταποκρινόμαστε, είτε µε χάδια, είτε µε οµιλία, είτε ακόμη και µε σπρωξίματα. Με τον καιρό διαπιστώνει ότι, όταν πηδάει επάνω µας, καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή µας. Αποτέλεσμα: όποτε θέλει να τραβήξει την προσοχή µας, πηδάει επάνω µας. Ο χρυσός κανόνας, όµως, περιλαμβάνει και την παρακάτω περίπτωση. Ας υποθέσουμε ότι το κουτάβι πηδάει επάνω µας. Εμείς το αγνοούμε. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να τραβήξει την προσοχή µας και παύει να είναι επιβραβεύσιµη η συµπεριφορά του. Κάποια στιγμή σταματάει να πηδάει και ηρεμεί. Πλέον μπορούμε να το χαϊδέψουμε, επιβραβεύοντάς το για την καλή του συµπεριφορά.
Να το πειθαρχούμε μόνο όποτε είναι απαραίτητο, βάζοντας όρια στη συμπεριφορά του. Στις πιο πολλές περιπτώσεις αρκεί να το περιορίζουμε (π.χ. στο πάρκο του). Η πειθαρχία είναι απαραίτητη στη φύση των σκύλων, όποια και αν είναι η φυλή τους. Η ίδια η μητέρα την επιβάλλει στα κουτάβια της. Πρώτα ένα αποφασιστικό βλέμμα της και μετά, αν το κουτάβι δεν πάρει το µήνυµα, ένα γρύλισµα ή μια αγριάδα και κίνηση προς αυτό, για να το συνετίσει. Όχι όµως πόνος. Αν το κουτάβι πάρει το µήνυµα και δείξει υποταγή, στη συνέχεια θα το γλείψει, δείχνοντάς του έτσι πως δεν έχει λόγο να ανησυχεί πια και πρέπει να αισθάνεται ασφαλές. Εμείς όµως οι άνθρωποι πώς μπορούμε να επιβάλουμε πειθαρχία;
Ο πιο κλασικός τρόπος έχει ως εξής: Ένα «µη» απότομο, σύντομο σε διάρκεια, µε φωνή που δείχνει ότι «το εννοούμε» και µε βλέμμα αποφασιστικό. Αυτό συνήθως αρκεί. Στη συνέχεια όµως, όταν το κουτάβι επανέλθει στην τάξη, δείχνοντας υποταγή, πρέπει να είμαστε ήρεµοι, ευχάριστοι και να το χαϊδέψουμε, για να αισθανθεί και πάλι ασφαλές. Έχει ζητήσει συγγνώμη µε τον τρόπο του και δεν χρειάζεται να ανησυχεί άλλο. Συχνά ο κόσμος µαλώνει υπερβολικά ένα κουτάβι, ακόμα και µε πόνο. Η φυσιολογική του αντίδραση, λόγω φόβου, θα είναι να προφυλάξει τον εαυτό του και έτσι κρύβεται συνήθως κάτω από ένα έπιπλο. Η συµπεριφορά αυτή είναι λανθασμένη, γιατί όχι µόνο καταστρέφει την εμπιστοσύνη του προς τον άνθρωπο, αλλά και αργότερα μπορεί να το οδηγήσει να αγριεύει από φόβο. Το ότι πρέπει να είστε αρχηγοί δεν σημαίνει, σε καµία περίπτωση, ότι πρέπει να είστε δυνάστες. ∆εν εκφοβίζουμε, δεν προκαλούμε πόνο. Θέλουμε το κουτάβι μας να είναι όπως την πρώτη φορά που το είδαμε, γεμάτο χαρά, να του εμπνέουμε σεβασμό και χαρούμενη συμπεριφορά και όχι φόβο ή καταναγκασμό.
Πώς θα γίνουμε ο αρχηγός του;
Για να έχετε ένα κουτάβι υποταγμένο και υπάκουο:
Φροντίστε να κερδίζετε πάντα στα μεταξύ σας παιχνίδια.
Μην το αφήνετε να κοιμάται όπου θέλει και να κυκλοφορεί σε όλο το σπίτι χωρίς κανόνες.
Μην το ταΐζετε όταν το απαιτεί και ποτέ από το τραπέζι σας. Πρέπει να τρώει μετά την οικογένεια και µόνο όταν είναι ήρεµο.
Μην του δίνετε προσοχή επειδή σας τη ζητάει, αλλά μόνον όταν θέλετε εσείς.
Μην το αφήνετε να σας πηγαίνει βόλτα όπου θέλει εκείνο, αλλά να το οδηγείτε εσείς στην πορεία σας.
Πώς θα καλύψουμε τις ανάγκες του;
Κάθε σκύλος έχει την προσωπικότητά του, αλλά όλοι έχουν ανάγκη να εκτονώνονται και να συμμετέχουν σε σκυλοπαρέες. Καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες του δικού σας σκύλου, θα έχετε δίπλα σας έναν σκύλο χαρούμενο και υποταγμένο. Ο κόπος σας θα φανεί κάποια στιγμή αργότερα και τότε θα διαπιστώσετε πως, είτε φοράει λουρί είτε όχι, είναι εκεί δίπλα σας κουνώντας την ουρά του.
Εκτονώστε το σκύλο όσο το χρειάζεται, σωματικά και πνευματικά, για να έχει ψυχική ισορροπία. Μορφές εκτόνωσης είναι η κοινωνικοποίηση, η γνωριμία µε νέες καταστάσεις, το παιχνίδι και η βόλτα. Όταν υιοθετούμε ένα σκύλο, πρέπει να γνωρίζουμε ότι έχει ανάγκες για παιχνίδι και βόλτα από 30΄έως 60΄ δύο φορές την ημέρα. Έτσι, όταν επιστρέφουμε σπίτι, είναι ήρεμος και ελαχιστοποιούνται ή εκμηδενίζονται οι διάφορες «αταξίες» του.
Αφήστε τον να σας κάνει παρέα. Από τη φύση τους οι σκύλοι είναι αγελαία ζώα, όχι μοναχικά. Φανταστείτε πόσο αντίθετα πάμε στη φύση εμείς οι άνθρωποι όταν έχουμε ένα σκύλο απομονωμένο σε ένα μπαλκόνι ή δεμένο σε ένα δέντρο. Πολύ φυσιολογικό είναι αυτά τα ζώα, στη συνέχεια, να υποφέρουν από προβλήματα που έχουν σχέση µε το έντονο στρες. Στατιστικά, τα προβλήματα των σκύλων, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους, έχουν τη ρίζα τους στη λανθασμένη συµπεριφορά των ανθρώπων.
Κάθε σκύλος έχει τον δικό του χαρακτήρα και τη δική του ιδιοσυγκρασία – είναι μοναδικός. Γι’ αυτό πρέπει να μάθουμε να προσαρμόζουμε αντίστοιχα τη συµπεριφορά µας. Αν, για παράδειγμα, ένας σκύλος είναι πολύ ευαίσθητος, δεν μπορούμε να του συμπεριφερόμαστε το ίδιο με έναν αναίσθητο, όπως, εξάλλου, θα ίσχυε και για τα παιδιά μας.
Πηγή
