Όσοι είχαν την τύχη να αντικρίσουν έστω και μία φορά στη ζωή τους τις Άλπεις από τη θέση του επιβάτη σε ένα αεροσκάφος που υπερίπταται του μεγαλύτερου συστήματος οροσειρών της Ευρώπης, είναι βέβαιο ότι δε θα ξεχάσουν ποτέ την εικόνα αυτήν: ατέλειωτες κυματοειδείς κορυφογραμμές, που διαδέχονται χωρίς σταματημό η μια την άλλη, μια θάλασσα από βουνοκορφές ντυμένες στα λευκά, καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια του χρόνου, ένα εδαφικό ανάγλυφο επιβλητικό και μοναδικό.
Το αξέχαστο αυτό πανόραμα των Άλπεων μού ήρθε στο νου αμέσως μόλις είδα πρώτη φορά τη φωτογραφία που βλέπετε κι εσείς στο άρθρο που τώρα διαβάζετε. Συνειρμικά γεννήθηκε και ο τίτλος του άρθρου που μέσα σε ελάχιστο χρόνο είχα αρχίσει να συνθέτω στο μυαλό μου: Οι… ελληνικές Άλπεις.
Ποιες είναι, λοιπόν, αυτές οι… ελληνικές Άλπεις, όπως τουλάχιστον τις βάφτισα εγώ; Είναι τα αγέρωχα και περήφαναΕυρυτανικά Άγραφα, «Τα ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940), ακαδημαϊκού, ποιητή και πεζογράφου, που με το θρυλικό αναγνωστικό του δίδαξε τη δημοτική γλώσσα σε ολόκληρες γενιές Ελλήνων.
Το εντυπωσιακό ορεινό συγκρότημα (ψηλότερη κορυφή του, το Αβγό ή Ντελιδίμι, υψόμετρο 2.163) καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα της Περιφερειακής Ενότητας Ευρυτανίας.
Ελατοσκέπαστες βουνοπλαγιές, ορεινοί όγκοι κατάφυτοι από βελανιδιές, καστανιές, καρυδιές, πεύκα και πλατάνια, εντυπωσιακά φαράγγια και κρυστάλλινα τρεχούμενα νερά συνθέτουν ένα φυσικό περιβάλλον σπάνιας ομορφιάς, που προσφέρεται κατεξοχήν για περιπατητικές διαδρομές.
Διάσπαρτα στο ορεινό συγκρότημα της Ρούμελης, χωριά όπως τα Άγραφα, τα Βραγγιανά, η Γρανίτσα, ιδιαίτερη πατρίδα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, η Δάφνη, τα Επινιανά, τα Καμάρια, τα Κέδρα, η Μαυρομμάτα, ο Μάραθος, γενέτειρα (κατά την επικρατέστερη εκδοχή) του Κατσαντώνη, του ονομαστού κλέφτη, το Μοναστηράκι, λημέρι του Κατσαντώνη, η Πρασιά, το Τροβάτο και η Χρύσω προβάλλουν περήφανα, διατηρώντας το παραδοσιακό χρώμα τους.
Άγραφα, το χωριό Καμάρια, χτισμένο αμφιθεατρικά σε υψόμετρο 1.470 www.in.gr
