Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας χαρακτηρίζονται ἀπό μία τάση γιά ἄρνηση
τοῦ Θεοῦ καί τοῦ νόμου Του.
Αὐτή ἐκφράζεται μέσα στό ἀρνητικό κλίμα τῆς γενικευμένης
ἐκκοσμίκευσης, πού ἐπικρατεῖ ἐδῶ καί δεκαετίες καί φαίνεται νά
κορυφώνεται στίς μέρες μας, καί τή διαρκῆ προσπάθεια ἀποϊεροποίησης
τῆς πατροπαράδοτης ἑλληνορθόδοξης παράδοσης καί τήν ἐξορία τοῦ
Θεοῦ ἀπό τήν ἀτομική καί κυρίως τή δημόσια ζωή στό πλαίσιο τῆς
νεοελληνικῆς κοινωνίας. Σέ ἀντιδιαστολή πρός αὐτή τήν ἀπομάκρυνση
τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἀληθινός ζωντανός Θεός ἐπιμένει νά μή μᾶς
ἐγκαταλείπει καί νά ἐπιθυμεῖ ἀπό ἀγάπη νά παραμένει κοντά μας.
Γι’ αὐτό γίνεται λόγος στήν Ὀρθόδοξη θεολογική παράδοση γιά Θεό
«ἐρχόμενο» πρός τόν ἄνθρωπο.
Ὁ Θεός ἔρχεται συνεχῶς, εἰσέρχεται στά ὅρια τῆς ἱστορίας μας καί
κινεῖται ἀδιάκοπα νά συναντήσει λυτρωτικά τόν ἀποστάτη ἄνθρωπο.
Ἔτσι εἰσβάλλει στήν ἱστορία καί προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση
μας, ἀλλά χωρίς τήν ἁμαρτία, γιά νά μᾶς ἐπαναφέρει στό χαμένο
παράδεισο καί διά τῆς Ἐκκλησίας Του, νά μᾶς χαριτώσει, νά μᾶς θεώσει.
Ὁ Θεῖος Λόγος σαρκώθηκε γιά να λύσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου, νά
συντρίψει τό κράτος τοῦ κακοῦ, ἐλευθερώνοντάς μας ἀπό τήν κυριαρχία
τοῦ θανάτου καί χαρίζοντάς μας τήν αἰώνιο ζωή.
Δέν ἦλθε ὅπως νομίζουν ὅσοι ἀντιλαμβάνονται δικανικά τόν
Χριστιανισμό, γιά νά μᾶς «δικαιώσει» ἁπλά ἤ ὅπως συναισθηματικά
πιστεύουν ἄλλοι, γιά νά ἱδρύσει τήν τελειότερη θρησκεία τῆς ἀγάπης.
Ὁ «Λόγος σάρξ ἐγένετο» γιά νά ἀνακαινίσει καί μεταμορφώσει ὅλη τή
ζωή τοῦ κόσμου: ἀπό τούς ἱερούς ναούς μέχρι τούς ἐργασιακούς χώρους,
τά ἐκπαιδευτικά ἱδρύματα, τήν καθημερινότητα, ἀκόμη καί τά
κοινοβούλια καί κέντρα ἐξουσίας. Ἦλθε ὥστε νά ἀποβοῦν «τά πάντα καί
ἐν πᾶσι Χριστός».
Ἄς θυμηθούμε τά λόγια τοῦ ἀγγέλου πρός τούς ταπεινούς ποιμένες τῆς
Βηθλεέμ τή μεγάλη ἐκείνη νύκτα: «Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν
μεγάλην, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ». Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ
Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Σωτήρας μας.
Οἱ διαφημιζόμενοι καί αὐτοπροβαλλόμενοι «σωτῆρες» μᾶς
ἀπογοητεύουν τραγικά, γιατί σχεδόν πάντοτε ἀποδεικνύονται τελικά
ἀντίθετοι ἀπό τίς προσδοκίες μας, πού καταξιώνουν καί θεώνουν τή ζωή
μας χαρίζοντάς της χαρά, ἀξιοπρέπεια καί ἀληθινή εὐτυχία.
Τό σφάλμα εἶναι καί δικό μας, γιατί θεωροῦμε τά πράγματα μέ κοσμικό
καί ὄχι πνευματικό τρόπο καί ἀναμένουμε μιά «σωτηρία» πού
κατανοοῦμε μονοδιάστατα ἀνθρωποκεντρικά. Ἐπενδύουμε τίς ἐλπίδες
μας σέ διάφορους αὐτόκλητους σωτῆρες, πολιτικούς καί
ἐκκλησιαστικούς, λησμονώντας τόν Ἕνα καί μοναδικό Σωτήρα, Ἐκεῖνον
πού ἐνηπίασε γιά χάρη μας καί μᾶς ἄνοιξε τό δρόμο τῆς πραγματικῆς
σωτηρίας. Τό «Παιδίον» τῆς Βηθλεέμ, τότε γίνεται Σωτήρας τοῦ καθενός
μας καί ὅλων μας, ὅταν γίνει ἀποδεκτό διά πίστεως στή γνησιότητα καί
καθολικότητά Του.
Ὅταν Τόν δεχθοῦμε, ὅπως τόν πίστεψαν καί τόν δέχθηκαν οἱ ἅγιοι ὅλων
τῶν ἐποχῶν. σάν «τόν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Γιατί
αὐτός ὁ Χριστός σώζει, ὁ Χριστός τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὁ Θεός πού
ἔγινε καί Ἄνθρωπος καί παραμένει «Ἐμμανουήλ» μέσα στό Σῶμα Του,
τήν ἁγία μας Ἐκκλησία.
Ἐγκάρδια σᾶς εὔχομαι ὁ ἐφετινός ἑορτασμός τῶν Χριστουγέννων νά
πληρώσει τίς ψυχές σας μέ θεϊκή εἰρήνη, ἀγάπη καί αἰσιοδοξία καί παρά
τίς ἀρνητικές παραμέτρους τῆς καθημερινότητός μας νά ἀντέξουμε καί νά
πορευθούμε δημιουργικά σκορπίζοντας παντοῦ τό μήνυμα ὅτι «ἐτέχθη
ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος……» (Λουκ. 2,11) .
Αὐτός ὁ Σωτήρας καταξιώνει τήν ὕπαρξή μας, τήν χαριτώνει, τήν
ἐπισκιάζει μέ τήν χάρη Του καί τήν βοηθάει νά πορεύεται στό πρόσκαιρο
τοῦτο ταξίδι τῆς ζωῆς, ἀλλά καί τήν ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος πού ἡ
ἀγάπη καί τό ἔλεός Του μᾶς δωρίζει.
Ἔτη πολλά, εὐλογημένα, ὑγιεινά, εὐφρόσυνα καί ἀγωνιστικά μέ τή
χάρη τοῦ νηπιάσαντος Κυρίου μας.
«Καλή καί εὐλογημένη Χρονιά!»
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί πολλῆς ἀγάπης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
