Μέρα
πανεργατικής απεργίας χθες (1η Δεκέμβρη). Γιατί δεν κατέβηκε η
λαοθά-λασσα που θα αντιστοιχούσε στην τρέχουσα επίθεση; Μήπως γιατί ο
κόσμος πείστηκε από τη «συγκυβέρνηση» και τον Παπαδήμο; Μήπως γιατί
φοβάται για την 6η, την 7η και ποιος ξέρει ακόμη ποια δόση; Μήπως γιατί
κουράστηκε από τις διαδηλώσεις, το έριξε στα αντικαταθλιπτικά και
αποφάσισε να περιμένει τον κοινωνικό του θάνατο;Κατά τη γνώμη του γράφοντα, μαζί με πολλές επιμέρους αιτίες, ΜΙΑ είναι αυτή που ξεχωρίζει και καθορίζει τη στάση μεγάλων λαϊκών μαζών: η άποψη ότι «δε γίνεται τίποτα», ότι «δεν υπάρχει ορατή πολιτική λύση», ότι «δε φαίνεται φως στον ορίζοντα».
Είναι δικαιολογημένες αυτές οι αντιλήψεις; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Στους «μυημένους» στα κινήματα και την πολιτική, που πιστεύουν (και δικαίως) ότι οι αγώνες του κόσμου «γεννούν» το «νέο» και ελπιδοφόρο, οι παραπάνω αντιλήψεις «μετράνε» ως ητ-τοπαθείς. Οι πολλοί, όμως, οι «αμύητοι», που δεν έχουν διαβάσει Μαρξ, που βλέπουν τις ζωές τους να καταρρέουν, ψάχνουν να βρουν ένα πολιτικό «αποκούμπι», κάτι που να τους εξασφαλίζει μια ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ επίλυσης των πρωτόγνωρων προβλημάτων τους.
Είναι η Αριστερά ένα τέτοιο «αποκούμπι»; Μα, θα διαφωνούσε κάποιος, η Αριστερά ποτέ δε λέει «ακολουθήστε με για να σας σώσω»! Αντίθετα, καλεί σε συστράτευση γύρω της, σε ενεργητική και αγωνιστική στάση. Αυτό είναι σωστό, πρέπει να διαθέτει, όμως, μια αξιόλογη μάζα και ενεργητικότητα, που να μπορεί να εμπνεύσει τους πολλούς, να τους δώσει την αισιοδοξία ότι μαζί με αυτή θα λύσουν άμεσα, καυτά προβλήματα, ανοίγοντας το δρόμο σε ένα συνολικά διαφορετικό μέλλον.
Είναι η Αριστερά σήμερα σε τέτοια κατάσταση, όπως απαιτούν οι περιστάσεις; ΟΧΙ! Γιατί; Γνωστή η απάντηση από κάθε «απλό», καλοπροαίρετο άνθρωπο: «γιατί είναι δια-σπασμένη σε τόσα κομμάτια, που πολεμούν το ένα το άλλο! Πώς να κάνει χωριό έτσι»;
Αλήθεια είναι! Στην Αριστερά, η αντιπαράθεση πολλών, διαφορετικών απόψεων έξω από ενωτικά εγχειρήματα (ΕΑΜ, ΕΔΑ), έχει συντηρήσει μια ατελείωτη «εμφύλια» διαμάχη. Το κάθε υποσύνολό της, θεωρώντας τον εαυτό του «καθαρό» και τους άλλους κάτι σαν προδότες, διεκδικεί στην κοινωνία την επιβεβαίωση της δικής του «αλήθειας» ΚΟΝΤΡΑ σε όλους τους άλλους. Αποτέλεσμα της αλληλοφαγωμάρας: όλα τα υποσύνολα μαζί να «κερδίζουν» τα περιθώρια της κερκίδας, να μην μπορούν να μπουν στον αγωνιστικό χώρο, να ΜΗΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΠΑΛΑ! Ενώ, αντίθετα, όταν οι διαφορετικές λαϊκές και αριστερές δυνάμεις συσπειρώθηκαν, έγραψαν ΙΣΤΟΡΙΑ, όπως στην Αντίσταση με το ΕΑΜ και αργότερα με την ΕΔΑ.
Εάν συνεχιστεί ο κατακερματισμός και το αλληλοφάγωμα, το «μέλλον» της Αριστε-ράς μέσα στον τυφώνα, που ζούμε, θα είναι – ωμά ειπωμένο - η διακύβευση της ύπαρξής της! Στη ζωή, ό,τι δε χρησιμεύει, εξαφανίζεται…
Τραγική ειρωνεία: αυτές οι σκέψεις διατυπώνονται τώρα που τα αστικά πολιτικά κόμματα, ιδιαίτερα λόγω της συγκυβέρνησής τους, αποδυναμώνονται μαζικά και ραγδαία. Τώρα που ανοίγει ένας φαρδύς, ο φαρδύτερος της μεταπολίτευσης, ΔΡΟΜΟΣ για ριζο-σπαστικές, προοδευτικές δυνάμεις, η Αριστερά κινδυνεύει να μείνει από βενζίνη!
Λύση υπάρχει; Ναι, και είναι δυνατή, άμεσα πραγματοποιήσιμη: Η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΗΣ, Η ΚΟΙΝΗ, ΕΝΙΑΙΑ ΔΡΑΣΗ όλων των συνιστωσών της για τη σωτηρία του Λαού και την προοπτική μιας νέας, ανθρώπινης κοινωνίας, με τη δημιουργική αξιοποίηση όλης της εμπειρίας του περασμένου αιώνα. Να μπει ενωμένη μπροστά στους αγώνες, στην καθη-μερινή δράση των λαϊκών ανθρώπων, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ που υ-πάρχουν ή θα εμφανίζονται στους κόλπους της, ανοιχτές για συζήτηση μαζί με το λαό. Χωρίς να φοβάται τη διαφορετικότητα, αλλά κερδίζοντας από αυτή. Δείχνοντας, έτσι, το πώς πρέπει να προχωράει μια γνήσια, λαϊκή δημοκρατία, που δε θα φιμώνει αλλά θα «ανοίγει στόματα»!
Υπάρχει ακόμη καιρός, αλλά λίγος! Άντε να δούμε!
