Σύμφωνο συμβίωσης για όλους..γιατί μπαίνουμε στο 2016
Είναι πολύ θλιβερό για μένα να αναγκαστώ να πάρω θέση σε ένα ζήτημα που είναι αυτονόητο. Μέρα με τη μέρα όμως αποδεικνύεται πως η κρίση που ζούμε είναι πολύ βαθύτερη και, όσο και αν ακούγεται κοινότυπο, είναι κρίση αξιών. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω αποφασίσει να ασχοληθώ με τα κοινά. Να προστατεύσω τις δημοκρατικές και πανανθρώπινες αξίες με τις οποίες έχω γαλουχηθεί.
Είναι τραγικό αλλά και επικίνδυνο σήμερα πολλοί να φοβούνται μην γίνει το παιδί τους ομοφυλόφιλο επειδή θα ψηφιστεί το σύμφωνο συμβίωσης. Ευτυχώς η δυστυχώς ο κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα επιλογής σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Η δυνατότητα αυτή επηρεάζεται από το οικογενειακό, κοινωνικό, οικονομικό περιβάλλον που έχει μεγαλώσει και κυρίως από τις αρχές που έχει λάβει από την στενή οικογένεια του.
Δυστυχώς η ευτυχώς, πίσω από τις κλειστές πόρτες μιας οικογένειας κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εισβάλει, εκτός από περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος, όπως πχ βίας κλπ.
Υπάρχει όμως ένας εντονότατος αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης για το τι είναι το σύμφωνο συμβίωσης. Με το σύμφωνο συμβίωσης δεν νομιμοποιείται η ομοφυλοφιλία, αγαπητοί μου φίλοι με ρατσιστικά ερεθίσματα και αναζητήσεις. Το Σύνταγμα την έχει ήδη αναγνωρίσει στο άρθρο 5 περί ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου. Με το σύμφωνο συμβίωσης διευρύνονται επιτέλους τα «οικογενειακά» δικαιώματα σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτου φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, θρησκείας κλπ. Διότι πλέον ο σύντροφος θα έχει κληρονομικά δικαιώματα. Μια οικογένεια δεν είναι αυτή που είναι στα χαρτιά. Η οικογένεια είναι αυτή που όλοι είναι δίπλα σε όλους, ξέρεις πως θα πας σπίτι και θα είναι κάποιος εκεί για σένα.
Είναι παράλογο να συζείς επί 20ετία και να μην έχεις κληρονομικό δικαίωμα. Να μην προστατεύεσαι από τις ειδικότερες ποινικές διατάξεις περί ενδοοικογενειακής βίας. Αν τύχει το κακό και χάσεις τον σύντροφό σου σε ένα τροχαίο να μην μπορείς να διεκδικήσεις χρηματική αποζημίωση για το τέκνο σου. Είναι παράλογο να μην μπορείς να έχεις τη γονική μέριμνα του παιδιού που μεγαλώνεις επειδή δεν υπέγραψες τη σύμβαση γάμου. Αυτά ρυθμίζει το σύμφωνο συμβίωσης. Τα αστικά κυρίως δικαιώματα τα οποία όλα αυτά τα χρόνια αιωρούνται απροστάτευτα χωρίς λόγο και αιτία. Δυστυχώς δεν βλέπω αντιδράσεις για τους γάμους που έγιναν από συμφέρον. Για τα "λεφτά" αισθήματα που λέει και ο λαός. Δεν βλέπω αντιδράσεις για τους λευκούς γάμους, που κάποιοι προσπαθούν δήθεν να κρατήσουν για «το καλό των παιδιών». Λες και τα παιδία δεν έχουν συναισθήματα και δεν βιώνουν παράλογες καταστάσεις. Για να μη μιλήσω για πολλές σφαλιάρες που πέφτουν και φυσικά δεν βγαίνει τίποτα προς τα έξω, για να μην παρεξηγηθούμε στην "σεμνότυφη" γειτονιά.
Όσον αφορά το ζήτημα της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, από πολλούς θεωρείται "ευαίσθητο" ζήτημα, για το τι πρότυπα θα δώσουμε στα παιδιά μας. Και πάλι αυτό κρίνω πως είναι ένα ζήτημα ξεπερασμένο και υποκριτικό, διότι με το ισχύον νομικό καθεστώς δεν απαγορεύεται να υιοθετήσει ένας ομοφυλόφιλος ένα τέκνο. Στα δικαιολογητικά δεν απαιτείται πιστοποιητικό σεξουαλικών φρονημάτων, για τους «υπερευαίσθητους» φίλους μου το λέω. Ξεχνάμε και το πιο σπουδαίο, η υιοθεσία, η στέγη και η θαλπωρή που αγκαλιάζει ένα ορφανό παιδί είναι για μια οικογένεια σήμερα η μέγιστη απόδειξη ανυπέρβλητης ανιδιοτέλειας και αγάπης. Άγιος όποιος υιοθετεί. Και αντί σήμερα να κατέβουμε όλοι στο δρόμο και να διαμαρτυρηθούμε γιατί καθυστερούν τόσο οι διαδικασίες υιοθεσίας, που κρατάνε 8-10 χρόνια και το παιδί έχει πλέον γίνει ενήλικο, διαμαρτυρόμαστε εάν θα έχει περισσότερα δικαιώματα ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα σπίτι είτε αυτό είναι από ετεροφυλόφιλους είτε όχι. Συμβαίνει, πρέπει να το πάρετε απόφαση. Η διαφορά είναι ότι πλέον θα φέρει τα δικαιώματα που πρέπει να έχει αυτό το παιδί. Υπάρχει μέγιστη ανάγκη απλοποίησης και επιτάχυνσης όλων των γραφειοκρατικών διαδικασιών υιοθεσίας. Είναι προτιμότερο δηλαδή ένα παιδί να μεγαλώνει ορφανό, παρά να το μεγαλώνουν δυο ομοφυλόφιλοι; Δεν «κολλάει», μη φοβάστε.
Δυστυχώς ή ευτυχώς θα πρέπει κάποιοι να καταλάβουν ότι δεν ζούμε σε μια «τέλεια κοινωνία», όπου κάποιος θα μπορεί να διαχειριστεί σαν μαριονέτες τις επιλογές των ανθρώπων. Δεν είναι δυνατόν δικαιώματα και οι υποχρεώσεις να τα βάζουμε υπό τη μέγγενη των ρατσιστικών διαθέσεων κάποιων "ευαίσθητων".
Το ζήτημα είναι να μεγαλώνουν νέοι άνθρωποι σε ένα περιβάλλον αγάπης, που θα δέχονται όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αγκαλιά, θαλπωρή, ασφάλεια και δημοκρατικές αρχές. Το αν αυτός που θα διασφαλίσει αυτό το περιβάλλον είναι ομοφυλόφιλος, μαύρος ή λευκός, ολυμπιακός ή παναθηναϊκός, καναδός ή κινέζος ή οτιδήποτε άλλο φυσικά και δεν παίζει κανέναν ρόλο.
Όσον αφορά τώρα τι στάση των κομμάτων, θα δούμε πολλά στην ψηφοφορία. Το Ποτάμι αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως σέβεται και υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για τους άλλους δεν θα πω κάτι. Για ακόμη μια φορά θα αποδειχθεί από πού προέρχεται η σκούφια του καθ’ ενός. Και όταν έρθει η ώρα της κάλπης πάλι, θα μας «ενδιαφέρει» ποιος είναι πιο ψηλός και ποιος πιο κοντός. Η/οι πολιτική/οι είναι καθρέφτης του λαού άλλωστε. Τα βλέπουμε. Τα λουζόμαστε κάθε μέρα.
Όπως είπε και ο πρωθυπουργός Καναδά όταν τον ρώτησαν γιατί έχει μοιράσει το υπουργικό συμβούλιο εξίσου σε άνδρες και γυναίκες, έτσι θα κλείσω και εγώ αυτό το επιθετικό μου ύφος (δυστυχώς δεν μπόρεσα να κρατηθώ)… γιατί μπαίνουμε στο 2016.
