Ο επικοινωνιακός πόλεμος που ξέσπασε μετά την πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης, με την οποία οι σημαιοφόροι στο δημοτικό θα επιλέγονται μετά από κλήρωση και όχι βάσει των βαθμών, θα ήταν ουσιαστικός, εάν τα κόμματα που συμμετέχουν στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα είχαν αποδείξει με τη στάση τους ότι η αξιοκρατία έχει υψηλή θέση στην κλίμακα αρχών του πολιτικού μας συστήματος.
Δυστυχώς όμως, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα στελεχώνονται και στελεχώνουν τη δημόσια διοίκηση κυρίως με ανίκανους χειροκροτητές, και σε καμία περίπτωση με άριστους και ικανούς.
Στην Ελλάδα οι περισσότεροι πολιτικοί -και όχι μόνο- τις τελευταίες δεκαετίες περιστοιχίζονται κυρίως από κόλακες και καιροσκόπους, φροντίζοντας να απομακρύνουν από την πολιτική σκηνή κάθε ικανό άνθρωπο. Η στάση τους αυτή εκπορεύεται από τη θεμελιώδη ανασφάλεια που αισθάνονται οι ίδιοι, ως ανεπαρκείς, απέναντι σε κάθε ικανό άνθρωπο που θα μπορούσε ν' αλλάξει την κατεστημένη τάξη πραγμάτων, η οποία διατηρεί ζωντανό το νεποτισμό και τον τοπικισμό. ...
Ετσι λοιπόν ο ανίκανος πολιτικός, πολλές φορές γόνος μια πολιτικής οικογένειας ή παιδί του κομματικού σωλήνα, όταν κατακτήσει μια θέση εξουσίας φροντίζει να τοποθετήσει παντού ανάξιους αυλοκόλακες που θα τον διατηρήσουν στη θέση του, για να την παραδώσει στη συνέχεια στα παιδιά και τους εκλεκτούς επιγόνους του. Για παράδειγμα:
Ο βουλευτής θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην εκλεγεί δήμαρχος κάποιος άριστος, που μπορεί να έχει φιλοδοξίες αργότερα να γίνει βουλευτής. Στη συνέχεια θα φροντίσει να στελεχώσει τα αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια με διάφορους χειροκροτητές που θα προωθούν τα αιτήματα των ψηφοφόρων του γρηγορότερα από τις υπόλοιπες υποθέσεις. Παράλληλα θα φροντίσει να διορίσει “πελάτες” του σε νοσοκομεία, τράπεζες, ΔΕΚΟ και δήμους, αδιαφορώντας για το αν υπάρχουν ικανότεροι με περισσότερα προσόντα - και με στόχο πάντα να ελέγξει την κοινωνική και οικονομική ζωή της εκλογικής του περιφέρειας.
Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο εξορίστηκαν σταδιακά οι ικανοί από την πολιτική σκηνή, αλλά στελεχώθηκε και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας με ανίκανους, που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να κάνουν ρουσφέτια για τους βουλευτές και το κόμμα που τους διόρισε. Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου το καρκίνωμα αυτό να εξαπλωθεί και στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος έτσι κι αλλιώς σε μεγάλο βαθμό είναι κρατικοδίαιτος και δεν μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα από το Ελληνικό Δημόσιο. Γι' αυτό και στις περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις (ανεξαρτήτως μεγέθους) παρατηρούνται οι ίδιες παθογένειες που βασανίζουν και το Δημόσιο, αφού ούτε οι επιχειρηματίες μπόρεσαν -ή απλώς για τους ίδιους λόγους δεν θέλησαν- να αναχαιτίσουν τα κύματα νεποτισμού και τοπικισμού που σαρώνουν το ελληνικό κράτος από τότε που ιδρύθηκε έως σήμερα.
Ετσι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, και στο όνομα πάντα της... ισότητας, κυριαρχεί ο ισοπεδωτισμός των μισθών (και όχι μόνο). Ως αποτέλεσμα, οι άξιοι, οι ικανοί και οι εργατικοί δεν έχουν τελικά κανένα απολύτως κίνητρο για να εργαστούν όσο περισσότερο και όσο αποδοτικότερα μπορούν: Ούτως ή άλλως, η αμοιβή τους θα είναι ίση και χαμηλότερη από την αμοιβή των ανίκανων ή των τεμπέληδων, που θεωρούν ότι αλληλεγγύη είναι το να μοιράζεσαι το προϊόν που παράγει ο άξιος συνάδελφος.
Με τον τρόπο αυτό, στο ελληνικό βασίλειο της αναξιοκρατίας ήταν απλώς θέμα χρόνου να κυριαρχήσουν οι ανίκανοι που δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα, ενώ πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι είναι αναντικατάστατοι. Η οικονομική ύφεση απλώς επιδεινώνει την κατάσταση, στέλνοντας μια ώρα αρχύτερα πολλούς από τους ικανούς ν' αναζητήσουν εργασία στον πολιτισμένο κόσμο. Εκεί όπου οι επιχειρήσεις και το κράτος, προκειμένου να σε προσλάβουν, δεν ρωτούν ούτε τίνος είσαι, ούτε από πού είσαι, ούτε πόσες ψήφους έχει η οικογένειά σου.
Στον πολιτισμένο κόσμο, για να σε προσλάβουν ρωτούν μόνο τι ξέρεις - και στη συνέχεια σε ανταμείβουν ανάλογα με αυτό που κάνεις.
Στην Ελλάδα, όποιος ξέρει και κάνει... μένει συνήθως καθηλωμένος ή άνεργος, γιατί το κατεστημένο σε κάθε τομέα φοβάται ακόμα κι όποιον είναι ικανός να δέσει τα κορδόνια του.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
