Η Ευρώπη...βρήκε πολλούς συµµάχους στη σύνοδο των χωρών της G20 στο Τορόντο. Συµφώνησαν µαζί της πως ο στόχος είναι να περιοριστούν τα ελλείµµατα, επειδή µόνο έτσι θα µειωθούν τα χρέη (και θα πληρωθούν οι τραπεζίτες). Με δυο λόγια, δεν άλλαξε τίποτα. Το παγκόσµιο διευθυντήριο θα εξακολουθήσει να οδηγεί τον κόσµο πραξικοπηµατικά σε ακόµη βαθύτερη ύφεση. Και δεν θα ορρωδήσει µπροστά σε τίποτα. Οι κυβερνήσεις.....έχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Ταγµένες στο πλευρό των αρπακτικών του χρηµατιστικού κεφαλαίου που τις διατηρεί στην εξουσία, ανατρέπουν ολόκληρη την κοινωνική φιλοσοφία στην οποία στηριζόταν το αστικό σύστηµα: την κοινωνική ασφάλιση που περιόριζε τις µισθολογικές διεκδικήσεις των εργαζοµένων (για να έχουν κάτι για τα γεράµατά τους), τη δηµόσια παιδεία και υγεία που αύξαναν την παραγωγικότητα της εργασίας, τις δηµόσιες δαπάνες για υποδοµές που απάλλασσαν τους επιχειρηµατίες από αυτό το κόστος, την αντιµονοπωλιακή νοµοθεσία που εξασφάλιζε την επιβίωση των µικροµεσαίων επιχειρήσεων.
Ένα πρόβλημα...
....Πώς οι τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις τους θα πείσουν τους ψηφοφόρους να συναινέσουν στη λεηλασία µέσα σε ένα δηµοκρατικό σύστηµα; Πρέπει να χειραγωγήσουν τις αντιλήψεις τους. Η φτώχεια τους πρέπει να παρασταθεί ως επιθυµητή, σαν ένα βήµα προς τη µελλοντική ευηµερία. Οµως µισός αιώνας εµπειρίας από την αποτυχηµένη λιτότητα του ΔΝΤ στον Τρίτο Κόσµο είναι αρκετή για να αποδιώξει αυτή τη φαντασίωση.
Ο πλούτος...του ατόµου είναι αυτό που δηµιουργεί µε την εργασία του και την επιχειρηµατική του δράση, έλεγε ο φιλόσοφος του αστικού Διαφωτισµού Τζον Λοκ. Και όχι τα ανεµοµαζώµατα των σαράφηδων και των τοκογλύφων. Το πραξικόπηµα που κάνουν σήµερα οι τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις τους εις βάρος της οικονοµίας και της δηµοκρατίας βρίσκει απέναντί του τόσο τους εργαζοµένους όσο και ένα µεγάλο µέρος του υγιούς επιχειρηµατικού κόσµου. Επειδή επιστρέφει την κοινωνία στον σκοταδισµό, απαιτώντας να δουλεύουν τα πρόβατα, για να τρώνε τα γίδια.
