Γράφει ο Μιχάλης Γιαννάκης*
Τα
δείγματα από τη λυμματολάσπη που ανακοίνωσε χθες η ΕΥΔΑΠ και δείχνουν
δραματική αύξηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών στο Λεκανοπέδιο, δεν
μπορεί να είναι ασύνδετη με την γενικότερη οικονομική κρίση που
τροφοδοτεί με την ανεργία τα κοινωνικά αδιέξοδα, ιδιαίτερα των νέων. Και
μαζί με την ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, τόσο στο κέντρο των
Αθηνών, όσο και στην ελληνική περιφέρεια, συνθέτουν ένα σπιράλ
κοινωνικού αδιεξόδου οικονομικής κρίσης-χρήσης
ναρκωτικών-εγκληματικότητας.
Δεν
διαθέτω το αναγκαίο επιστημονικό υπόβαθρο να αναλύσω σε βάθος τις
κοινωνιολογικές διαστάσεις της τριπλής έξαρσης (ανεργία - χρήση
ναρκωτικών ουσιών – εγκληματικότητας). Τόσο σαν εκπρόσωπος μιας μικρής
και πολύπαθης περιφέρειας όμως, αλλά πολύ περισσότερο ως γονιός, νιώθω
ιδιαίτερα ανήσυχος από πολίτικές, που αντί να δαμάζουν τροφοδοτούν το
φάσμα της ανεργίας. Νιώθω ντροπή γιατί αντί να ελαττώσουμε τη λίστα της
ντροπής των υποψηφίων ένταξης σε προγράμματα του ΟΚΑΝΑ, όχι μόνο την
διευρύνουμε αλλά αναίσχυντα ανοίγουμε το δημόσιο διάλογο για
αποποινικοποίηση των ουσιών. Και αντί να ενισχύσουμε την πρόληψη της
εγκληματικότητας διανοίγοντας νέες προοπτικές για τους νέους μας, κλείνουμε τα σχολεία μας, μειώνουμε την διανομή βιβλίων και αυξάνουμε τις δαπάνες για χημικά και δακρυγόνα.
Αυτές
τις απλοϊκές σκέψεις του «μικρού καφενείου» της περιφέρειας, δεν μπορεί
να παρακολουθήσει η περισπούδαστη κυβερνητική ελίτ του Κολωνακίου. Αυτή
άλλωστε στέλνει τα παιδιά της για σπουδές στο εξωτερικό. Και είναι ήδη
κατασκευασμένες οι καρέκλες στα γραφεία που θα τους υποδεχθούν πλέον ως
Διευθυντές.
Δυστυχώς,
η κυβέρνηση έχει χάσει προ πολλού την επαφή της με αυτούς τους
απλοϊκούς ανθρώπους. Και σαν άλλος ναρκομανής, κατακρεουργεί μισθούς και
συντάξεις, δολοφονεί όνειρα και προοπτικές και βιάζει το μέλλον της
νεολαίας, για την επόμενη δόση.
