άρθρο του Γιάννη Καράμπελα που δημοσιεύτηκε στην ΑΞΙΑ (25/02/'12)
Ζούμε σε μια εποχή που επικρατεί η σύγχυση. Σύγχυση στην οικονομία, στην πολιτική, στην εργασία (όπου αυτή υπάρχει), στις διαπροσωπικές σχέσεις ακόμα και στην οικογένεια.
Η βίαιη προσαρμογή, σε πολύ χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, έχει αναστατώσει την Ελληνική κοινωνία.
Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους βρήκε την Ελλάδα ανοχύρωτη, με τεράστια χρέη και τους περισσότερους Έλληνες να διάγουν βίο ανθόσπαρτο, που τον ζήλευαν πολίτες κρατών με αρκετά υψηλότερο εθνικό εισόδημα.
Τα χρέη της Χώρας μας είναι προς τους μόνιμους δανειστές μας, που διαγκωνίζονταν μέχρι πρότινος ποιος θα μας δανείσει τα περισσότερα, αλλά και προς Έλληνες που για διάφορους λόγους συναλλάσσονται με το υδροκέφαλο δημόσιο.
Και ξαφνικά, εκεί που οι Έλληνες κατεβαίναμε στους δρόμους και διεκδικούσαμε αυξήσεις στις συντάξεις, στους μισθούς, στα επιδόματα και οι αγρότες έκλειναν τους δρόμους με αίτημα την αύξηση του αγροτικού εισοδήματος γενικά και αόριστα, αλλάζει η ατζέντα και συζητάμε για περικοπές, ανεργία, ανέχεια και πτώχευση.
Είναι πραγματικότητα, τέλειωσαν τα δανεικά. Για να μας ξαναδανείσουν...
οι ξένοι δανειστές μας χρειάζονται σοβαρές εγγυήσεις και φυσικά συνέπεια λόγων και πράξεων. Θυμίζω, ότι όσα υποσχεθήκαμε στους δανειστές μας στο Μνημόνιο Ι, απλά δεν τα πράξαμε. Όσοι, πριν από δύο χρόνια φώναζαν ότι το Μνημόνιο Ι, ήταν μία πολύ πρόχειρα φτιαγμένη δανειακή σύμβαση και θα βυθίσει την οικονομία στην ύφεση, δυστυχώς δικαιώθηκαν. Τώρα το παραδέχονται χωρίς ενδοιασμούς και οι ίδιοι οι δανειστές μας.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου με τους χειρισμούς της, έφερε την Χώρα μας με γοργούς ρυθμούς στην σημερινή κατάσταση και την κατέστησε παγκόσμιο πειραματόζωο της κρίσης χρέους. Δύο χρόνια τώρα, δεν έγινε το παραμικρό για να τονωθεί η αγορά παρά ακριβώς το αντίθετο: οριζόντιες παρεμβάσεις, που οδήγησαν σε ύφεση την οικονομία και τους περισσότερους συμπολίτες μας σε απόγνωση.
Πριν 100 μέρες και με την πλάτη στον τοίχο, οι Σαμαράς, Παπανδρέου και Καρατζαφέρης συμφώνησαν σε κυβέρνηση συγκεκριμένου στόχου και προκαθορισμένου χρόνου. Ο στόχος ήταν η ανταλλαγή των ομολόγων και η σύναψη της Νέας Δανειακής Σύμβασης γνωστότερη ως Μνημόνιο ΙΙ.
Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι το Μνημόνιο Ι και το Μνημόνιο ΙΙ είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Άλλο το Μνημόνιο Ι και άλλο το Μνημόνιο ΙΙ, είναι δύο διαφορετικές δανειακές συμβάσεις σε δύο διαφορετικές στιγμές με διαφορετικούς όρους και φυσικά διαφορετικές προοπτικές για την σωτηρία της Ελλάδας.
Αυτές τις 100 μέρες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν ακούστηκαν φωνές ΄συνείδησης’ που καταδίκαζαν τον σκοπό της Κυβέρνησης συνεργασίας. Δεν ακούστηκαν εναλλακτικές προτάσεις ή σχέδια για την διάσωση της Πατρίδας. Δεν προκάλεσε κανένας βουλευτής ή ομάδα βουλευτών, από τα κόμματα της Κυβέρνησης, συζήτηση στην Βουλή για την ανάγκη αποφυγής της σύναψης της νέας δανειακής σύμβασης. 100 μέρες και δεν ενημέρωσαν τους πολίτες, αλλά κυρίως τους συναδέλφους τους για τα δεινά που θα επακολουθήσουν εάν στην Βουλή υπερψηφιζόταν την 12η Φεβρουαρίου το Μνημόνιο ΙΙ.
Πολλοί από τους ‘βουλευτές αντιρρησίες συνείδησης΄ προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν για την απόφασή τους να μην ψηφίσουν την δανειακή σύμβαση λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ΄πιστεύουν΄ότι με αυτόν τον τρόπο θα εκβίαζαν τους δανειστές μας και θα τους ανάγκαζαν να στραφούν σε καλύτερες λύσεις και όταν τους ρωτούσαν από που πηγάζει αυτή η πίστη η απάντηση παρέπεμπε μάλλον σε θρησκόληπτη αναζήτηση, δηλαδή πίστευε και μη ερεύνα...
Όσοι Βουλευτές ψήφισαν ΟΧΙ, επικαλούμενοι την ΄συνείδησή τους΄, μήπως υπονοούσαν ότι οι συνάδελφοί τους δεν έχουν συνείδηση; Μήπως υπονοούσαν ότι οι συνάδελφοί τους επιθυμούσαν την περικοπή των μισθών, των συντάξεων, των επιδομάτων, την μείωση του κράτους πρόνοιας; ή μήπως υπονοούσαν κάτι που είναι ακόμα χειρότερο, δηλαδή ότι εκτελούν κάποια εντολή;Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι όσοι υπερψήφισαν το Μνημόνιο ΙΙ, και πολιτικό κόστος έχουν και με βαριά καρδιά το έκαναν και έδωσαν το περιθώριο σε αυτούς που το καταψήφισαν, πάντα λόγω ΄συνείδησης΄, να γίνουν πρόσκαιρα οι καινούριοι ΄λαϊκοί ήρωες΄. Το ερώτημα είναι όμως, για πόσο καιρό και για ποιους θα είναι ήρωες;
Ένα και μόνο σημείο του λόγου του Αντώνη Σαμαρά ήταν αρκετό για να πείσει και τον πιο δύσπιστο. Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στην ανάγκη δημιουργίας ευρωομολόγου για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους στην Ευρώπη. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας προέβλεψε ότι αυτή η στιγμή πλησιάζει και δεν θα ήθελε η Πατρίδα μας να είναι εκτός ευρωζώνης και να μην μπορεί να κάνει χρήση αυτού του χρηματοοικονομικού εργαλείου.
Ίσως, οι Βουλευτές, που καταψήφισαν την νέα δανειακή σύμβαση, θα έπρεπε να σκέφτονται και να λειτουργούν όχι σε περιβάλλον ασφαλούς κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αλλά κάθε ένας από αυτούς να αισθάνεται ότι είναι ο εκατοστός πεντηκοστός πρώτος Βουλευτής! Τότε θα δοκίμαζαν και τα όρια της πραγματικής΄συνείδησής΄ τους.
Πιθανότατα, η σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου να καταγράψει το ΟΧΙ στο Μνημόνιο ΙΙ σε θέση ανάλογης βαρύτητας με το ‘έξω από την ΕΟΚ΄ και ΄έξω από το ΝΑΤΟ΄του Αντρέα Παπανδρέου πριν από μερικές δεκαετίες.
