Ο αγώνας των αγροτών σίγουρα είναι αγώνας για την επιβίωσή τους.
Αν αυτό δεν το έχει γίνει αντιληπτό από την πλειοψηφία του αγροτικού κόσμου (και δεν έχει γίνει) τότε δυστυχώς, πολύ σύντομα θα το νιώσουν στο πετσί τους με το χειρότερο τρόπο.
Το χαρακτηριστικό όμως αυτών των κινητοποιήσεων είναι ότι στον αγώνα συμμετέχουν λίγοι.
Θες ο φόβος, η τρομοκρατία, οι αφραγκίες και η κούραση, το αγροτικό ζήτημα πάντως που απασχολεί 300.000 κατά κύριο επάγγελμα αγρότες και 2.000.000 φορολογούμενους (μισθωτοί, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι και εισοδηματίες) που δεν είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες, αλλά αποκτούν πρόσθετα εισοδήματα από γεωργικές εκμεταλλεύσεις, καλούνται να το διαπραγματευτούν με την κυβέρνηση οι «γνωστοί αγροτοσυνδικαλιστές», «στρατηγοί», «μεγαλοσυντονιστές» και «μπλοκάρχες».
Για πρώτη φορά το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας στέκεται στο πλευρό των αγροτών και περιμένει από αυτούς τη σπίθα που θα ανάψει την φωτιά για την ανατροπή αυτής της άδικης και λανθασμένης πολιτικής και το αγροτικό ζήτημα συνθλίβεται στο βωμό της επικοινωνίας στην πολιτική σκακιέρα της τρικομματικής κυβέρνησης που κρατά ζωντανές τις παλαιοκομματικές ρίζες της και στο αγροτικό κίνημα.
Τι έχουν δείξει οι αγώνες των αγροτών τα τελευταία χρόνια;
Τι δίνουν και σε ποιους οι αγροτικές κινητοποιήσεις;
Στο παρελθόν, ψίχουλα στο σύνολο των αγροτών και προνόμια σε λίγους ενώ
ακανθώδη ζητήματα ακόμη αναζητούν λύση, εδώ και δεκαετίες.
Τι άλλο έχουν δώσει οι αγροτικές κινητοποιήσεις;
Βουλευτές, αγροτο-συνδικαλιστές, κομματικά στελέχη πρώτης γραμμής, δάνεια και ρυθμίσεις για ολίγους, υπάρχουν κατηγορίες και για επιπλέον δικαιώματα και φυσικά καρέκλες.
Πως τελείωναν οι αγροτικές κινητοποιήσεις;
Ή με τα ψίχουλα ή με τις διαπραγματεύσεις σε γραφεία με κλειστές πόρτες.
