Αυτή είναι
δυστυχώς η μεγάλη πληγή της χώρας μας, σε όλη την μεταπελευθερωτική περίοδο. Καλώς
ή κακώς το χρήμα είναι μία από τις πηγές της εξουσίας, ίσως μάλιστα η ισχυρότερη.
Όταν λοιπόν κατανέμεται στα μέλη της κοινωνίας, δυσανάλογα με την
κοινωνική τους αξία, τότε ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός απαξιώνεται και έχουμε σοβαρή
κοινωνική ασθένεια....
Όταν
για παράδειγμα ένας δάσκαλος αμείβεται με μισθό πείνας και την ίδια στιγμή
ένας
υπάλληλος μιας ΔΕΚΟ αμείβεται με πολλαπλάσια αμοιβή, δυσανάλογη της κοινωνικής
αξίας και της κοινωνικής προσφοράς, υπάρχει σημαντικό πρόβλημα αναγνώρισης της κοινωνικής
αξίας. Όταν αρκετά μέλη της οικονομικής ελίτ της κοινωνίας (που ελέγχουν το
πολιτικό σύστημα και υπαγορεύουν νόμους που αυξάνουν τον πλούτο τους ή εξασφαλίζουν
την ατιμωρησία τους), αγγίζουν τα όρια του κοινού ποινικού δικαίου, τη στιγμή
που τα τιμιότερα στρώματα ζουν στα όρια της φτώχιας, τότε δεν μπορούμε να
απαιτούμαι και προς τα κάτω νομοταγείς πολίτες.
Γενικά,
στην ελληνική κοινωνία, η κατανομή του πλούτου είναι, σε μεγάλο βαθμό, αντιστρόφως ανάλογη προς την κοινωνική αξία
των πολιτών. Δηλαδή τη μόρφωσή τους, τα πτυχία τους, την προσωπική τους αξία, το ταλέντο τους,
την κοινωνική τους προσφορά κι την νομιμότητά τους. Έχει να κάνει κυρίως με τη
διαπλοκή και την πολιτική πελατεία.
