«Πέστε μου την εναλλακτική λύση»
Του Θανάση Σκούμα
Μας ζήτησαν να τους πούμε την εναλλακτική, αφού είχαν συμφωνήσει. Αλλιώς να σωπάσουμε. Μόνο που σε πέντε μήνες διαπραγμάτευσης, δεν μας ρώτησαν. Και κατέληξαν, ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική από τα μνημόνια. Δηλαδή: “There is no alternative” (ΤΙΝΑ). Δεν υπάρχει εναλλακτική. Με απλά λόγια ο νεοφιλελευθερισμός, η λιτότητα, η συντριβή των ταξικά κυριαρχούμενων είναι η μόνη οδός. Μας λένε ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ανάταξης για τα λαϊκά στρώματα. Μετά από 5 μήνες διαπραγμάτευσης, εκτός οποιασδήποτε συλλογικής κατεύθυνσης και έγκρισης, ήρθε η ΤΙΝΑ. Αφού πρώτα έγινε το δημοψήφισμα. Που βροντοφώναξε ΟΧΙ. Αυτή η λαϊκή βούληση, η δημοκρατία, δεν εφαρμόστηκε. Όπως θα έλεγαν κάποιοι, “This is coup”!!!. Γιατί ο ελληνικός λαός με δημοψήφισμα αρνήθηκε την λιτότητα και τη συμφωνία-πρόταση Γιούνγκερ και είδε ότι το ΟΧΙ σε αυτή την συμφωνία, (που λίγες μέρες μετά συνάφθηκε ακόμα πιο επώδυνη) έγινε ΝΑΙ, κατά την αυθαίρετη προτίμηση της ελληνικής κυβέρνησης και όχι κατά την προτίμηση του ελληνικού λαού.
Η έλλειψη εναλλακτικής όμως, φαίνεται να δρομολογήθηκε για να επικυρωθεί, αφού απουσίαζε ως στρατηγική. Η λογική της ανάθεσης, χωρίς τη συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα, η κατά το δοκούν αντίληψη «της σωτηρίας από τη χρεωκοπία», έξω από προγράμματα και προτάγματα που διατυπώθηκαν συλλογικά επεξεργασμένα από τον λαϊκό ριζοσπαστισμό της αντίστασης στα μνημόνια, οδηγεί στην ΤΙΝΑ. Η τελευταία όμως δεν είναι τέκνο του ριζοσπαστισμού, αλλά αποτελεί πεπατημένη της πιο ακραίας συστημικής αντίληψης και πρακτικής.
Η άποψη δε, ότι θα «αντιρροπιστεί» το καταστροφικό μνημόνιο, με δήθεν άσκηση αντισταθμιστικής κοινωνικής πολιτικής, πέρα από αυταπάτη, είναι και επικίνδυνη λογική, αφού νομιμοποιεί (εξ αριστερών) το μνημόνιο και εκθέτει την παραδοχή, ότι η πολιτική αυτή είναι απαραίτητος όρος για να είναι «ευρωπαϊκή» χώρα η Ελλάδα. Η πολιτική λύση για κάποιους, είναι η «επανίδρυση» του ΣΥΡΙΖΑ, αφού προηγουμένως έχει ψηφιστεί το μνημόνιο. Στόχος, η επικύρωση της στρατηγικής του μετάλλαξης, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα, χωρίς τα βασικά χαρακτηριστικά της ιστορικής του διαδρομής, τις πολιτικές αποφάσεις του Συνεδρίου του, τα ριζοσπαστικά του προτάγματα, που τόσο πολύ ενοχλούν την πολιτική και οικονομική ελίτ. Για να δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα, ρετάλι του αντιμνημονιακού προοδευτικού ριζοσπαστισμού, που με τη γνωστή «υπευθυνότητα» των κλειστών ομάδων αποφάσεων, θα έχει την δυνατότητα να αισθανθεί ότι θέλει, εκτός από αυτό που διαμορφώθηκε ως ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική λύση της εκκαθάρισης του ΣΥΡΙΖΑ από το ριζοσπαστικό του στίγμα, δημιουργεί την απαραίτητη ευελιξία στην «ευρωπαϊκή» στρατηγική του ριφιφί στα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων, του ριφιφί στις συντάξεις και το δημόσιο πλούτο της χώρας, του ριφιφί στην δημοκρατία και την κυριαρχία της χώρας.
Η αποδοχή της υποτέλειας της πατρίδας μας, μετέρχεται τον μανδύα του «ευρωπαϊσμού» για να υπηρετεί την άτεγκτη εξάρτηση από την ευρωολιγαρχία και την ευρωζώνη, που η πολιτική της αμφισβήτηση, αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως και προκαλεί την επισταμένη επίθεση των ντόπιων ελίτ, γιατί τα συμφέροντα τους είναι απολύτως δεμένα με αυτήν. Και τα συντηρούν με την επιβολή του φόβου, όπως ανενδοίαστα ομολόγησε και ο κ. Γιούνγκερ.
Η ΤΙΝΑ, είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων της κλειστής ομάδας αποφάσεων, είναι η κατάληξη κάθε πορείας, χωρίς τις συλλογικές αποφάσεις και δεσμεύσεις σε προγραμματικές συμφωνίες και προτάσεις, χωρίς τη συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις. Είναι η άρνηση της δημοκρατίας στο κόμμα και την κοινωνία.
Η εμπειρία των έξι τελευταίων μηνών, είναι η ήττα που απογοητεύει, διαμορφώνει όμως μια εντονότερη απόδραση του κόσμου, από τις αυταπάτες. Ο απολογισμός των μηνών αυτών, η πολιτική αξιολόγηση πρέπει να γίνει ανοικτά και δημιουργικά στον πλατύ κοινωνικό χώρο. Οι δυσκολίες είναι πολύ μεγάλες, η επίθεση ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα ευρύτερη, το πεδίο της πάλης πιο σκληρό. Η πάλη να μην ψηφιστεί το νέο μνημόνιο, είναι η άμεση προτεραιότητα. Η δημιουργία ενός μετώπου κοινωνικής αντίστασης και πολιτικής απάντησης στην μοιρολατρία και την υποταγή, είναι ο δρόμος.
Λέμε λοιπόν τη δική μας εναλλακτική, αυτήν που διατύπωσαν ο Μίκης Θεοδωράκης και πολλές προσωπικότητες, στο κάλεσμα τους: «Μπροστά στο νέο ολοκληρωτισμό των αγορών, το ίδιο, αν όχι περισσότερο επικίνδυνο από τους ολοκληρωτισμούς των δεκαετιών του 1930 και του 1940, δεν έχουμε άλλη επιλογή, από το να ενωθούμε και να πολεμήσουμε. Πρέπει να το κάνουμε τώρα».
