Η τακτική κυβέρνησης - δανειστών δεν είναι πρωτότυπη. Πρώτα διαρρέουν οι χειρότερες δυνατές ρυθμίσεις, μετά ακολουθεί περίοδος διαπραγματεύσεων και τέλος εφαρμόζονται πάλι οι… χειρότερες αλλά με μικρές υποτίθεται βελτιώσεις που συνοδεύονται με αναστεναγμούς ανακούφισης και ενίοτε με πανηγυρισμούς. Το ξαναπαιγμένο σενάριο εκτυλίχθηκε πιστά με την ιδιωτικοποίηση των δικτύων μεταφοράς της ηλεκτρικής ενέργειας, μιας τεράστιας δημόσιας περιουσίας που κατασκευάσθηκε από όλους εμάς και που η κοινωνική, αναπτυξιακή και παραγωγική τους αξία είναι αναντικατάστατη αφού εκτός των άλλων αποτελούν φυσικό -και κερδοφόρο -μονοπώλιο.
Αυτό που αρκετοί δεν γνωρίζουν είναι ότι ο τεμαχισμός της ΔΕΗ είχε αρχίσει προ πολλού ώστε μαζί με το σταδιακό ξεζούμισμα προς όφελος των ιδιωτών παραγωγών (οι γνωστοί όμιλοι Κοπελούζου, Μυτιληναίου, Μπόμπολα, Λάτση, Βαρδινογιάννη κλπ σε συμπράξεις με ευρωπαϊκούς ομίλους) να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως το κοινωνικό αγαθό της ενέργειας. Έτσι τα δίκτυα μεταφέρθηκαν σε δυο θυγατρικές της ΔΕΗ, στις οποίες κατείχε το 100% των μετοχών: τα δίκτυα μεταφοράς στον ΑΔΜΗΕ και τα δίκτυα διανομής (μέση και χαμηλή ταση) στον ΔΕΔΔΗΕ.
Η διατήρηση του ΑΔΜΗΕ υπό δημόσιο έλεγχο με την προϋπόθεση ισοδυνάμων για την ακόμη περισσότερη «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας, διαφημίστηκε προεκλογικά από την κυβέρνηση, ως στοιχείο δυνατότητας βελτίωσης του 3ου μνημονίου. Όσοι έδωσαν λίγη περισσότερη σημασία βέβαια, θα απόρησαν. Τι είδους «απελευθέρωση» θα μπορούσε να γίνει σε ένα φυσικό μονοπώλιο, ώστε να χρειάζονται άλλα ισοδύναμα μέτρα για να παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο; Θα υπήρχε πιθανότητα να γίνουν και άλλα δίκτυα μεταφοράς και να επιλέγουμε όποιο μας αρέσει;
Ας δούμε όμως τι συνέβη με την συμφωνία που τελικά δημοσιοποίησε η κυβέρνηση και αν υπάρχει λόγος ικανοποίησης. Κατ΄αρχην ο ΑΔΜΗΕ με τους πυλώνες του και τα κέντρα του, αυτονομείται απολύτως από τη ΔΕΗ, μεταφέρεται στο υπερταμείο διάδοχο του ΤΑΙΠΕΔ και μετατρέπεται σε μια μετοχοποιημένη επιχείρηση. Προς ώρας το δημόσιο διατηρεί το 51% των μετοχών, το 20% θα αποκτηθεί από «στρατηγικό επενδυτή» -π.χ. την γαλλική ΔΕΗ (Electricite De France) που πληροί τις προϋποθέσεις- και το υπόλοιπο 29% θα διατεθεί στο χρηματιστήριο. Ο διευθύνων σύμβουλος, το management και τα επενδυτικά σχέδια της επιχείρησης προϋποθέτουν συμφωνία με τον στρατηγικό επενδυτή, επιτήρηση και συμμόρφωση με τους κανόνες του ΟΟΣΑ. Κανένας δημόσιος έλεγχος μέχρι εδώ και καμία διασφάλιση για το μέλλον.
Και η ΔΕΗ; Θα χάσει ένα ανεκτίμητο εργαλείο, μια κερδοφόρα επιχείρηση και θα αποζημιωθεί με άγνωστο τίμημα όταν αποτιμηθεί η αξία του ΑΔΜΗΕ από «ανεξάρτητο εκτιμητή» και αγορασθεί το 49%. Στην καθομιλουμένη θα πουλήσει σε τιμή που θα καθορίσουν οι αόρατες δυνάμεις της αγοράς και οι ορατοί δανειστές και αγοραστές. Όταν το αποτέλεσμα της «επιτυχούς διαπραγμάτευσης» ολοκληρωθεί, το δημόσιο δίκτυο θα έχει μεταφερθεί στον έλεγχο των χρηματιστηρίων, ο σχεδιασμός, οι προτεραιότητες και η τιμολόγηση των υπηρεσιών του δεν θα υπακούουν στις κοινωνικές ανάγκες ούτε σε ένα εθνικό ενεργειακό σχεδιασμό και η ΔΕΗ θα έχει διανύσει ένα ακόμη αποφασιστικό βήμα προς τη διάλυση που έχει σχεδιαστεί με την επόμενη πρόνοια του μνημονίου. Την οποία δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση θα υιοθετήσει ηρωικώς μαχόμενη.
