Από τη παρουσία μου στο 2ο λύκειο Λιβαδειάς , σε ενημερωτικό σεμινάριο για την 25η Νοεμβρίου , την επίσημη ημέρα κατά της βιας των γυναικών !
Παρουσία του σεβασμιότατου επισκόπου του οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως κ Ανδιδου Χριστοφορου καθώς και του επίτιμου μέλους της περιφερειακής επιτροπής Ισότητας κ Παπαναστασιου Μίνας !
Μέρος της τοποθέτησης μου:
«γυναικείο φύλο παρόλο που αποτελεί την πλειοψηφία στη γη, ακόμη και σήμερα θεωρείται ως «αδύναμο» και σε πολλές χώρες, αντιμετωπίζεται ως δεύτερης κατηγορίας.
Οι γυναίκες από την εποχή της αγροτικής επανάστασης, όπου η σωματική δύναμη αρχίζει να γίνεται απαραίτητη για την χειραγώγηση της γης, αρχίζουν σταδιακά να χάνουν τη θέση τους για να την ξαναδιεκδικήσουν κατά τους τελευταίους δύο αιώνες.
Ένα πλήθος πρακτικών αλλά και αναπαραστάσεων ακόμη και σε ανεπτυγμένες χώρες συνεχίζουν να διαιωνίζουν την ανισότητα και παρόλο που οι γυναίκες αποτελούν το 51% του πληθυσμού αποτελούν μειονότητα.
Μόνο στον τελευταίο αιώνα, και σε κάποιες χώρες μόνο τις τελευταίες δεκαετίες, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως πολίτες με δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Παρόλο που έχει καταβληθεί προσπάθεια για τη μείωση της ανισότητας στον ανεπτυγμένο κόσμο, ακόμη βλέπουμε να μην έχει εξαλειφθεί, αν κρίνουμε από τη μισθολογική διαφορά που συχνά διακρίνει τα δύο φύλα, τις αυξημένες υποχρεώσεις στην καθημερινότητα της γυναίκας, τη χαμηλή παρουσία της σε θέσεις εξουσίας, το πόσο συχνά γίνεται θύμα σε περιόδους κρίσης ή πολέμου.
Στον πόλεμο για παράδειγμα, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως λάφυρα.
Αυτή η πραγματικότητα αναπαράγεται μέσα από την κακή εικόνα που συχνά έχει ενδοβάλλει και η ίδια η γυναίκα για το φύλο της. Έτσι, με τρόπο που δεν της είναι συνειδητός συντηρεί την μειονοτική της θέση εξαιτίας των αρνητικών αναπαραστάσεων που έχει για το φύλο της.
Μερικές φορές, έχοντας αυτή την αρνητική εικόνα, προχωρεί σε υιοθέτηση αντρικών προτύπων συμπεριφοράς και ενώ δεν το επιθυμεί, με αυτό τον τρόπο υποβαθμίζει ακόμη περισσότερο τη γυναικεία θέση της.
Ισότητα δεν σημαίνει εξομοίωση όμως. Φυσικά υπάρχουν διαφορές στη συμπεριφορά των δύο φύλων. Διαφορές που πέρα από την πολιτισμική
επένδυσή τους έχουν να κάνουν με τη βιολογική λειτουργία τους. Έτσι, το μικρό αγόρι ακόμη κι αν δεν το έχει διδαχθεί πουθενά θα προτιμήσει να παίξει ένα παιχνίδι δύναμης, οδηγούμενο από την φύση του κι όχι απαραίτητα από τα πολιτισμικά πρότυπα. Αντίθετα, το κορίτσι συνήθως θα προτιμήσει πιο ήρεμα παιχνίδια. Φυσικά, παίζουν ρόλο και οι ιδιοσυγκρασίες, δηλαδή το γονιδιακό δυναμικό του κάθε παιδιού και ατόμου. Αλλά αυτό είναι που συμβαίνει συνήθως.
Η υστέρηση σε σωματική δύναμη ωστόσο δεν σημαίνει ότι η γυναίκα είναι λιγότερο δυνατή από τον άντρα. Έχει συνήθως πιο αυξημένη διαίσθηση και συναισθηματική ευφυία. Μπορεί ευκολότερα να καταλάβει τους κινδύνους και ζει περισσότερα χρόνια…
Επίσης, είναι αυτή που μπορεί και φέρει στο σώμα της τον μελλοντικό άνθρωπο όντας σίγουρη ότι η ίδια είναι η μητέρα, ακόμη και πριν τα τεστ του DNA.
Έχει δηλαδή αρκετούς λόγους για να αισθάνεται το ίδιο σημαντική με τον άντρα και να μην απειλείται από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Άλλωστε κανένα από τα δύο φύλα δεν θα επιβίωνε αν δεν υπήρχε το άλλο…
Η σύγχρονη γυναίκα είναι ακόμη πιο ευάλωτη από τις παλαιότερες καθώς οι ρόλοι που έχει σήμερα είναι περισσότεροι και πιο πολύπλοκοι. Έτσι, μπορεί να είναι εργαζόμενη, μητέρα, σύζυγος, φίλη, καλλιτέχνις ή επιστήμονας κλπ.
Πώς ανταποκρίνεται σε αυτούς τους ρόλους; Τι εισπράττει από αυτά τα περιβάλλοντα; Η αυτοεκτίμηση της σχετίζεται και με το πόσο ικανά ανταπεξέρχεται σε αυτές τις προκλήσεις της ζωής. Παρόλο που οι πολλοί ρόλοι περιπλέκουν τα πράγματα σήμερα, θεωρούμε ότι μία γυναίκα εκτιμά περισσότερο τον εαυτό της όταν έχει πολλούς ρόλους και δεν απορροφάται μόνο από έναν (π.χ. τη μητρότητα).
Τέλος, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι όταν μιλάμε για αυτοεκτίμηση εννοούμε πάντα ότι η γυναίκα έχει ενηλικιωθεί. Δηλαδή, ότι έχει βρει ποια είναι, τι επιθυμεί, έχει βάλει τους δικούς της στόχους και δεν είναι έρμαιο των επιθυμιών των άλλων (των γονιών της, του συζύγου κλπ). Η ενηλικίωση σημαίνει την εξατομίκευση της, την ανάληψη της ευθύνης της ζωής της και την αυτογνωσία. Χαρακτηριστική θεατρική φιγούρα γυναίκας που δεν είχε καταφέρει να ενηλικιωθεί, παρά την ηλικία της, αποτελεί η Νόρα του Τσέχωφ που στο τέλος του έργου καταφέρνει να διαβεί αυτό το πέρασμα προς την ενηλικίωση, ερχόμενη σε επαφή με την δική της επιθυμία.»
ΠΑΠΑΘΩΜΑ ΦΑΝΗ
