Ο Δημήτρης των φαναριών.
Δύο χρόνια τώρα συναντούσα κάθε πρωί στο ίδιο πόστο τον
Δημήτρη των φαναριών.
Με κρύο με βροχή με χιόνι με ζέστη ήταν εκεί υπομονετικά
λες και είχαμε δώσει το δικό μας ραντεβού.
Άλλες φορές πωλούσε λουλούδια άλλες χαρτομάντιλα και τον τελευταίο καιρό έπλενε τα τζάμια των αυτοκινήτων που σταματούσαν στο πόστο του.
Με υπερένταση και μεγάλη προσπάθεια σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών του και προσπαθούσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του για λίγα λεπτά του euro.
Ύστερα ερχόταν δίπλα στο τζάμι με δυο τεράστια μάτια να σε κοιτούν γεμάτα λύπη κούραση και απόγνωση προτείνοντας το χέρι του για να πάρει επάξια το τίμημα των υπηρεσιών του.
Είχαμε γίνει φίλοι με τον Δημήτρη και μερικές φορές όταν δεν ήμουν εκεί στην ώρα μου μου έλεγε την φράση:" γιατί άργησες σήμερα ;" και γελούσε προτείνοντας τα κατάλευκα δόντια του που έκαναν κοντράστ στο μελαχρινό πρόσωπό του.
Είχα αναλάβει την υποχρέωση κάθε πρωί να του φτιάχνω ένα σάντουιτς και να του το παραδίδω στο καθημερινό μας ραντεβού... το λιγότερο που μπορούσα να κάνω γιαυτό το παιδί.
Πριν μερικές ημέρες τα ίχνη του μικρού μου φίλου χάθηκαν και άρχισα να ανησυχώ μη έχοντας κάποιον να ρωτήσω για αυτόν.Χθες όμως είδα κάποιον άλλο στο πόστο του και τον ρώτησα αν ήξερε κάτι να μου πει . Η απάντηση ήταν " κεραυνός εν αιθρία "
Κάποιο μεθυσμένο ρεμάλι παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη και παρέσυρε αυτή την "τρυφερή ψυχή ", αυτό το γλυκό παιδί αυτόν τον φίλο της καθημερινότητας μου τον Δημήτρη μου.
Αντίο μικρό μου φιλαράκι...θα μου λείψεις...και όταν περνώ από το " πόστο μας " θα σου λέω πάντα μια κρυφή καλημέρα..!! ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
