Κάναμε μαζί 3 παιδιά, το 1 με σύνδρομο down. Περάσαμε πολλές δυσκολίες μαζί και χαρές. Μετά από 10 χρόνια γάμου, μου είπε πως ένα βράδυ πήγε με άλλη και εγώ τον έδιωξα. Δεν δέχτηκα να ακούσω. Μου έλεγε πως είχαμε καιρό να κάνουμε έρωτα (6 μήνες) και δεν άντεξε. Πώς δεν θα το ξαναέκανε και με αγαπούσε. Πήγαμε σε σύμβουλο γάμου αλλά δεν μπορούσα να το δεχτώ και έκοψα τις συνεδρίες σχεδόν αμέσως. Πώς να δεχτείς κάτι τέτοιο; Τί σημαίνει δεν άντεξες; Εγώ με 3 παιδιά το 1 με down, με εργοθεραπευτές, μια πλήρους απασχόλησης δουλειά και ένα σπίτι ολόκληρο πώς άντεχα δηλαδή; Θύμωσα, δεν ήθελα να σώσω το γάμο μας, δεν είχα το κουράγιο. Χωρίσαμε με θυμό αλλά όχι στα άκρα. Για τα παιδιά μας περισσότερο.
Τη μέρα που έφευγε από το σπίτι δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Τα παιδιά έκλαιγαν στο μπαλκόνι κι εγώ κομμάτια να προσπαθώ να τα πείσω πως δεν τον χάνουν τον μπαμπά τους πως θα τον ξαναδούν. Το αγοράκι μου που έχει down έβρεχε για ένα μήνα το κρεβάτι του και πήγε πίσω στις θεραπείες του. Πέρασαν 5 χρόνια και σιγά σιγά η ζωή επέστρεψε στους ρυθμούς της. Αυτός από ότι μάθαινα (όχι από τα παιδιά) δεν είχε κάνει άλλη σχέση. Εγώ είχα κάνει για ένα χρόνο και είχα χωρίσει. Τον ξεπέρασα ή έτσι νόμιζα. Τα παιδιά μου μεγάλωναν, στη δουλειά μου πήρα προαγωγή και ένιωθα πως το να χωρίσουμε ήταν ό,τι καλύτερο για όλους και ειδικά για εμένα.
Πρίν ένα μήνα έμαθα πως έχει καρκίνο. Το έμαθα από την αδερφή του που με πήρε από το νοσοκομείο όταν ένα βράδυ τον πήγαν στα επείγοντα σε σχεδόν λιπόθυμη κατάσταση. Το τελευταίο διάστημα παραπονιόταν για πονοκεφάλους και νόμιζε πως ήταν από τη κούραση. Βρήκαν ότι έχει μεταστατικό καρκίνο στο κεφάλι και του έδωσαν 6 μήνες ζωής και μέχρι τότε χημειοθεραπείες. Άρχισα να πηγαίνω στο νοσοκομείο κάθε μέρα. Πρίν τη δουλειά, μετά τη δουλειά, τα Σαββατοκύριακα. Ένα βράδυ έπαθε ανακοπή και έτυχε να είμαι εκεί. Βγήκα έξω και άρχισα να χτυπιέμαι και να παρακαλάω τους γιατρούς “Σώστε τον, σας παρακαλώ έχει παιδιά”. Εγώ που τον έδιωξα που δεν ήθελα να τον βλέπω που ένιωσα προδομένη και έτρεξα να υπογράψω το διαζύγιο για να τον πικάρω και να τον εκδικηθώ, εγώ η ίδια παρακαλούσα να κάνουν κάτι για να ζήσει. Τότε μόνο κατάλαβα ότι τον αγαπώ ακόμα και τον έχω συγχωρέσει αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ ή δεν το έβλεπα.
Ευτυχώς τον επανέφεραν αλλά και πάλι δεν ξέρω πόσο θα αντέξει. Στα παιδιά έχω πει την αλήθεια και τα έχω πάει να τον δουν είναι μεγάλα πια. Όταν μπαίνω μέσα ξέρω πως με ακούει πως καταλαβαίνει ότι είμαι εκεί. Μια φορά μου χαμογέλασε. Δεν ξέρω αν ποτέ με συγχωρέσει που δεν κάθισα να τον ακούσω πραγματικά. Που δεν έσωσα τον γάμο μας και νόμιζα ότι μακριά του θα ήμουν καλύτερα. Που ήμουν αμείλικτη και αντί να σκεφτώ γιατί δεν ήθελα να κάνουμε έρωτα σκεφτόμουν γιατί έκανε με άλλη. Τελευταία πήρα άδεια από τη δουλειά για να είμαι συνέχεια δίπλα του γιατί δεν θέλω να με πάρουν τηλέφωνο και να μου πουν ότι πέθανε. Δεν θέλω να πεθάνει χωρίς εμένα. Μετανιώνω για τον χωρισμό μας και κάθε μέρα σκέφτομαι τα λάθη μας και κλαίω.
Μια συμβουλή σε όσους σκέφτεστε να χωρίσετε:
Ο άνθρωπος που έχετε δίπλα σας, είναι αυτός που διαλέξατε, που ερωτευτήκατε, που κάνατε μαζί παιδιά. Πρίν τα διαλύσετε όλα, σκεφτείτε πως θα νιώσετε αν μια μέρα μάθετε ότι πεθαίνει. Αν νιώσετε το στομάχι σας να σφίγγεται, αν δεν θέλετε να πεθάνετε χώρια και αν παρά τα όσα έγιναν μεταξύ σας δεν διανοείστε να μην γεράσετε μαζί, προσπαθήστε το. Υπάρχουν τρόποι. Υπάρχουν σύμβουλοι και τόσα μέσα σήμερα που είναι επιπόλαιο να λέμε πως δεν υπάρχει τρόπος. Αρκεί να υπάρχει θέληση. Μην αφήνετε το γάμο σας, για ένα λάθος. Για κάποιο λόγο τον κάνατε και αυτόν τον λόγο πρέπει να θυμηθείτε. Ο γάμος δεν είναι μόνο γλέντια, γιορτές, τραπέζια και διακοπές. Είναι και εξετάσεις. Κάθε μέρα δίνετε εξετάσεις. Συγχωρήστε τον άνθρωπό σας για να σας συγχωρήσει και αυτός. Εγώ δεν το έκανα και τώρα τον χάνω. Και μαζί του χάνω την ευκαιρία να του δείξω πως ήταν πάντα ο άνθρωπός μου…
