…πριν ψηφίσουν να διαβάσουν τα βιβλία του Αλέξη Μητρόπουλου…
από τον πολ. μηχ. Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου (7.7.2010)
Ο ευθύβολος, κρουστικός, γομφοπαγής προφορικός και γραπτός λόγος του καθηγητή του Εργατικού Δικαίου στο Παν. Αθηνών Αλέξη Μητρόπουλου αποτελεί κέντρο αναφοράς , που προκαλεί τομές προβληματισμούς, ρωγμές , ανατροπές. Όταν ήταν στην επικαιρότητα το Ασφαλιστικό Πετραλιά εξέδωσε (2008) εξέδωσε το ακόμη επίκαιρο βιβλίο του : «Το τέλος του κοινωνικού κράτους» . Λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος έκανε παρουσιάσεις σε πολλές πόλεις, μεταξύ αυτών και στη Θήβα μέσα στο κατάμεστο Συνεδριακό της Κέντρο . Εισαγωγικά θυμάμαι απέτισε φόρο τιμής με πολιτικοφιλοσοφικό περιεχόμενο σε μια μεγάλη μορφή της Θήβας ,τον Παντελή Πουλιόπουλο την προτομή του οποίου πριν αρχίσει είχε δει στον περίβολο . Γράφει στον υπότιτλό του βιβλίου: ‘’Το μέλλον της κοινωνίας, το δημογραφικό, οι συντάξεις και η ασφάλιση στην Ευρώπη δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με λογιστική και τραπεζική λογική. Το νέο κοινωνικό ζήτημα είναι αρμοδιότητα του δημοκρατικά δρώντος λαού, της νομιμοποιημένης πολιτικής και των οργανώσεων της εργασίας. Το πρώτιστο καθήκον όλων είναι ο επανορισμός των προβλημάτων, όχι βάσει των περιστασιακών δογμάτων της επιθετικής οικονομικής κυριαρχίας, που αποτελεί παθογενές σύνδρομο, αλλά επί τη βάσει των διαχρονικών προταγμάτων του πολιτισμού. Πρόκειται περί του μεγίστου διακυβεύματος των καιρών για τα συνδικάτα και τους πολιτικούς οργανισμούς, κυρίως αυτούς της ευρύτερης κοινωνικής-σοσιαλιστικής κατεύθυνσης. Είναι η πρόκληση μιας καθαρής ουτοπίας, για την επαναφορά της οποίας, στο υλικό πεδίο των εφαρμοσμένων μέτρων και κανόνων, απαιτείται ιδεολογία, πίστη και συλλογικός αγώνας’’». Πρόσφατα με το νομοσχέδιο Λοβέρδου επανήλθε με το : «Ασφαλιστικό ώρα μηδέν». Σας μεταφέρω ξανά τον υπότιτλό του: ’’Το ζήτηµα είναι μεγάλο : η αντίσταση στην κατεδάφιση του Κοινωνικού Κράτους προσλαμβάνει το χαρακτήρα υπαρκτικού καθήκοντος. Οι νέοι τρόποι ζωής που µας προσφέρονται στοχεύουν στο να καταστήσουν την επιβίωση του καθενός µας προσωπικό διακύβευμα. Σταδιακά και ανεπαίσθητα, µε παραπλανητικούς ευφημισμούς και επίκληση υπερτέρων αρχών, άνευ περιεχομένου , µας οδηγούν στην εκδοχή του «πρωτανθρώπου», που, έρηµος και µόνος, είναι υποχρεωμένος να αντιμάχεται τους κινδύνους της ζωής µέχρις εσχάτων. Αυτή την πιθανή, όσο ποτέ άλλοτε, εξέλιξη στα νεότερα χρόνια ο κοινωνικός Άνθρωπος δεν πρέπει να την επιτρέψει. Οφείλει να υπερασπίσει τις θεμελιωτικές βάσεις της κοινωνικής συνύπαρξης. Δεν είναι απλώς ζήτηµα κοινωνικού πολιτισμού . Είναι ο λόγος ύπαρξης Κοινωνίας’’. Τρείς δεκαετίες πριν ο ηγέτης και ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ εγκαθίδρυσε το κοινωνικό κράτος , που στην διαδρομή του χρόνου και την παρέμβαση συντεχνιών εκτροχιάσθηκε . Η επαναφορά του καθυστέρησε και σήμερα χωρίς ψηλάφηση του σφυγμού της κοινωνίας , δίχως άρση υπερβολών , αδικιών ,ανισοτήτων , έχει αρχίσει η κατεδάφιση και η ανασύνταξή του υπό τους γνωστούς καταναγκασμούς και με αγοραία αντίληψη. Το υπό ψήφιση σχέδιο νόμου μετά από μια περίοδο με παλινωδίες και «σκληρές μάχες» με την τρόικα, παρά τα κάποια θετικά στοιχεία του, αποτελεί ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση και τις εργασιακές σχέσεις . Με μόνιμη την επωδό της δέσμευσης από το μνημόνιο: Μειώνει ( τις κύριες συντάξεις μελλοντικών αλλά και ήδη συνταξιούχων, τις συντάξεις χηρείας, την αποζημίωση των απολυμένων ). Αυξάνει ( το ποσοστό των απολύσεων , τα έτη ασφάλισης σε 40, τα όρια ηλικίας έως και 15 χρόνια). Περικόπτει ακόμη και καταβαλλόμενες επικουρικές στις περιπτώσεις ελλειμματικών Ταμείων. Καταργεί (ουσιαστικά τη διαιτησία καθώς και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις – συμβάσεις, την 13η και 14η σύνταξη). Ανατρέπει κατακτήσεις μιας εκατονταετίας. Καταδικάζει τις επόμενες γενιές σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα και σε συντάξεις πείνας. Με απτό παράδειγμα την πρόσφατη απόλυση εργαζόμενης στην αλυσίδα υποδημάτων Voi Noi Λιβαδειάς , φαίνεται ότι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις επιτίθενται απροκάλυπτα σε αμοιβές , συλλογικές συμβάσεις και νόμους . Η αποδοχή του μνημονίου και η ψήφισή του από την βουλή δυστυχώς αποτελεί οιονεί εκχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας. Αν οι βουλευτές έχουν εν μέρει το ελαφρυντικό ότι δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβαν να το αναλύσουν σε βάθος , οι υπουργοί που το διαπραγματεύτηκαν έχουν τεράστια ευθύνη . Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι οι βουλευτές σύμφωνα με το Σύνταγμα έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση (άρθρο 60). Είναι υπόλογοι στους πολίτες που τους ψήφισαν με βάση τις παρακάτω συγκεκριμένες προς υλοποίηση προεκλογικές δεσμεύσεις για το ασφαλιστικό και το εργασιακό: • Ενίσχυση της προστασίας του εργαζόμενου με την επανασύσταση και εκσυγχρονισμό των μηχανισμών εποπτείας της λειτουργίας της αγοράς εργασίας και ιδιαίτερα του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας • Πάταξη της αδήλωτης εργασίας • Ριζική αναθεώρηση της νομοθεσίας για την ενοικίαση των εργαζομένων • Κατάργηση των νόμων της Ν.Δ που φαλκιδεύουν την συλλογική αυτονομία, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Ενίσχυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων σε όλα τα επίπεδα • Ενίσχυση του συστήματος προστασίας των εργαζομένων από τις ομαδικές απολύσεις • Επέκταση των θεμελιωδών εγγυήσεων της εργατικής νομοθεσίας για κάθε μορφή απασχόλησης • Θέσπιση με απόλυτη συνέπεια ενιαίων κανόνων για τις υποχρεώσεις του κράτους, των επιχειρήσεων και των εργαζομένων • Επαρκή χρηματοδότηση του Ασφαλιστικού συστήματος • Κατάργηση των διατάξεων που ψήφισε η Ν.Δ και προβλέπουν την αύξηση των ορίων ηλικίας και την μείωση των συντάξεων • Ενίσχυση της συμμετοχής του κράτους στην τριμερή χρηματοδότηση. Να προσδιορίσουν λοιπόν την στάση τους στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο αφού αντλήσουν αδιάσειστα και τεκμηριωμένα επιχειρήματα από τα βιβλία του Αλέξη Μητρόπουλου
