του Μάριου ΜιχαηλίδηΗ Υπουργός Παιδείας υποστήριξε τις συγχωνεύσεις των σχολείων αξιοποιώντας την ύπαρξη των μονοθέσιων και ολιγοθέσιων σχολείων της επαρχίας. Σχετικά με αυτό, απαντούμε:
Η λειτουργία των μικρών σχολείων στα χωριά, με μια, δυο ή τρεις δασκάλες για όλα τα παιδιά, οι οποίες πρέπει να διδάξουν όλα τα μαθήματα, ταυτόχρονα, σε διαφορετικές τάξεις μέσα στην ίδια αίθουσα και στην ίδια ώρα διδασκαλίας, έχει κατακριθεί από τους εκπαιδευτικούς ως στερητική για τα παιδιά (πέρα από τα πλεονεκτήματα του «οικογενεια-κού» κλίματος στα σχολεία αυτά). Επίσης, δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα στελέχω-σης των σχολείων αυτών με τις επιπλέον ειδικότητες.
Γι΄ αυτό το λόγο έχουμε διεκδικήσει «σχολικά κέντρα», τα οποία θα μπορούν να συγκεντρώνουν παιδιά από γειτονικά χωριά και να συγκροτούν ένα πλήρες 6/θέσιο Δημοτικό Σχολείο. Η μετακίνηση των παιδιών πρέπει να γίνεται δωρεάν, με ευθύνη της Πολιτείας, και να μην παρουσιάζει προβλήματα χρονικών κενών ή άλλα, τα οποία θα καταπονούν τα μικρά παιδιά.
Λοιπόν; Τι κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέσα στη δίνη της κρίσης; Μήπως προσχωρεί στις θέσεις του εκπαιδευτικού κινήματος και «μας αδειάζει»;
Όχι, βέβαια! Στην πρεμούρα της να εξοικονομήσει λεφτά και να φτιάξει σχολικές μονάδες, που θα μπορέσουν να «παίξουν» με χορηγίες και άλλες δοσοληψίες, θα συγκεντρώσει τα παιδιά όχι σε εύλογες μικρές αποστάσεις, αλλά στα πέρατα των επαρχιών, μειώνοντας, έτσι, δραστικά τον αριθμό των απασχολούμενων εκπαιδευτικών. Όσο, δε, για το ποιος θα πληρώνει τη μετακίνηση: προοπτικά, από το «διαφημιστή» του σχολείου μέχρι την τσέπη των γονιών. Σιγά μην εξαπολύουν την πιο συντριπτική επίθεση εναντίον μας σε όλους τους τομείς της ζωής μας, κάνοντας μια εξαίρεση για τα σχολεία των χωριών!
Άρα: οι συγχωνεύσεις στην επαρχία θα «σπεκουλάρουν» πάνω σε υπαρκτά προβλήματα και θα δημιουργήσουν νέα, πολύ πιο δυσβάστακτα, ως προς τις αποστάσεις, τη μετακίνηση και τους απαιτούμενους οικονομικούς πόρους.
Γενικότερα: το όραμά μας δεν είναι το σβήσιμο των μικρών χωριών, που «φυτοζωούν», με ανυπαρξία δικών τους υποδομών και με ανάγκη για συνεχή μετακίνηση προς το σχολείο, το Κέντρο Υγείας κ.λπ. Η απάντηση σε αυτό το πρόβλημα δεν είναι ο «Καλλικράτης» αλλά η σχεδιασμένη ανάπτυξη της υπαίθρου προς όφελος των εργαζομένων κατοίκων της αλλά και όλου του πληθυσμού: η ανάπτυξη της γεωργίας και κτηνοτροφίας για την εξασφάλιση επάρκειας στη διατροφή, στην ένδυση, για την παραγωγή άλλων «καθετοποιημένων» χρήσιμων προϊόντων (όχι βιοντήζελ!), προς όφελος του Λαού, κόντρα στα σχέδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των υποτελών της. Και αυτό χρειάζεται ριζικά διαφορετική, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ και ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.
