Χιλιάδες εργαζόμενοι από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, άνεργοι, συνταξιούχοι, μικροεπαγγελματίες, νέοι, μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές και μετανάστες ,διαδηλωτές από την περιοχή της Κερατέας με το σύνθημα "ο αγώνας της Κερατέας είναι αγώνας όλων μας", εκπρόσωποι του Κινήματος "Δεν πληρώνω" ,διαδήλωσαν την αντίθεσή τους στη πολιτική του Μνημονίου.
Την πορεία την ξεκίνησε το ΠΑΜΕ από την Ομόνοια, ακολούθησε η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ μέσω της οδού Γ' Σεπτεμβρίου και μετά οι του Πολυτεχνείου - Μουσείου διαδηλωτές.
Ο κόσμος πάντως ήταν πολλές χιλιάδες(κάποιοι εκτιμούν πως ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων ετών) ώστε οι τρεις ξεχωριστές πορείες να φτάσουν να γίνει τελικά μια.
Η χθεσινή πορεία είχε ένα επιπλέον χαρακτηριστικό, καινούριες πλατφόρμες κοινής πολιτικής δράσης και έκφρασης, έδωσαν σε χιλιάδες ανθρώπους την διέξοδο που αναζητούσαν, μακριά από παλιές συνταγές και μοντέλα.
Στα της κυβέρνησης τώρα,
κάτι παραπάνω από εμφανές ήταν πως υπήρξε ξεκάθαρη εντολή διάλυσης της πορείας με κάθε τρόπο και "τρόπο" ώστε να μην υπάρξει το πλήθος που συμμετείχε σύσσωμο και συμπαγές μπροστά από την βουλή.
Οι επιθέσεις ήταν συνεχείς με ρίψεις κάθε είδους χημικού που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους. Αρκετοί διαδηλωτές αναγκάστηκαν να φύγουν από τη πορεία στα στενά πέριξ του Συντάγματος και της οδού Πανεπιστημίου, παρ' όλα αυτά όμως αρκετοί ξαναγύρισαν στην πορεία που πλέον ήταν διασπασμένη.
Κάτι άλλο που πρέπει να τονιστεί είναι πως αρκετός κόσμος ανασυγκροτήθηκε, σε συνθήκες επικίνδυνες για το αναπνευστικό σύστημα και για περισσότερες από τρεις ώρες παρέμεινε διαδηλώνοντας απέναντι από την Βουλή.
Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση αρχίζει να ανησυχεί για κάθε κίνηση αντίστασης του λαού και παίρνει αρκετά προληπτικά μέτρα για να αποφύγει τα χειρότερα. Από την άλλη όμως είναι επίσης ξεκάθαρο ότι όλο και περισσότερα κομμάτια του λαού είναι αποφασισμένα να μην κάνουν πίσω, μεγάλο ποτάμι ήταν οι χθεσινές κινητοποιήσεις, φουσκωμένο με οργή.
Οργή γιατί μεγάλο μέρος του λαού εξαπατήθηκε από τις κυβερνητικές εξαγγελίες και αυτό όχι μόνο μια φορά αλλά πολλάκις, χωρίς αιδώ, από κορυφαία στελέχη μιας κυβέρνησης που υφάρπαξε την ψήφο του, την πρώτη φορά με ψεύτικες υποσχέσεις και την δεύτερη φορά με εκβιαστικά διλήματα.
Οργή γιατί οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν ήδη νιώσει στο πετσί τους τα αποτελέσματα της πολιτικής του Παπανδρέου, έχουν υποστεί σκληρά μέτρα. Και γνωρίζουν πια, ότι έχουν υπογραφεί κι άλλα, ακόμη σκληρότερα.
Ξέρουν ότι προεξοφλούνται κι άλλα, επιπρόσθετα μέτρα, με πρόσχημα το Μνημόνιο 2, μια νέα σύμβαση δανεισμού που θα επιμηκύνει τον χρόνο αποπληρωμής των δανείων, που θα πρέπει να σηκώσουν στις πλάτες τους για περισσότερα χρόνια.
Οργή γιατί πριν το Μνημόνιο, μεγάλο μέρος του λαού δεν ήξερε, πίστεψε αλλά έλπιζε. Δεν ήξερε με ακρίβεια τι πρόκειται να πάθει, αλλά έλπιζε ότι μετά από μια πρώτη περίοδο δοκιμασίας τα πράγματα σύντομα θα βελτιωθούν με πολιτικές που θα είχαν επίκεντρο το συμφέρον του και όχι των δανειστών του.
Οργή γιατί μεγάλη μερίδα του πληθυσμού παρέμεινε βουβή και περίμενε να δει αποτελέσματα των αιματηρών θυσιών που κάνει μέσα σε μια πιο σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής της επιβίωσης και νιώθει εξαπατημένη όταν μαθαίνει πως παρ'όλες αυτές τις θυσίες το χρέος της χώρας διογκώθηκε μέσα σε ένα χρόνο κατά 41.8 δις ευρώ .
Οργή γιατί τώρα το μεγαλύτερο μέρος του λαού βλέπει ότι υποφέρει πολύ, αντιλαμβάνεται ότι θα υποφέρει ακόμα περισσότερο και το δυστύχημα είναι ότι υποφέρει δίχως να φταίει και οι θυσίες του είναι χωρίς αποτέλεσμα και χωρίς τέλος.
Οργή γιατί όλο και περισσότεροι πολίτες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται, ότι ακόμα κι αν είχε χρεοκοπήσει η Ελλάδα χειρότερα δεν θα πάθαιναν.
Είναι σίγουροι πια πως ο δρόμος που ακολούθησε η κυβέρνηση δεν ήταν μονόδρομος. Καμία χώρα που αναγκάστηκε σε στάση πληρωμών δεν βρέθηκε σε θέση χειρότερη απ’ αυτήν που είμαστε ήδη εμείς. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία έδειξαν τον άλλο δρόμο. Έχοντας προβλήματα αντίστοιχα με τα δικά μας βγήκαν και δανείστηκαν, ακριβά.
Αλλά Μνημόνια δεν υπέγραψαν.
Δεν παρέδωσαν την χώρα τους.
Δεν πούλησαν τον λαό τους τόσο φανερά.
Οργή γιατί αυτός ο λαός βλέπει την κυβέρνηση να φέρεται "ξεροκέφαλα", την ακούει εμβρόντητος να συνεχίζει να υποστηρίζει πως το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος, η μόνη επιλογή και αντιλαμβάνεται την ανικανότητά της, γιατί ξέρει πια πως ήταν η χειρότερη δυνατή επιλογή, όχι η μόνη επιλογή. Ήταν η λύση που δημιουργεί χειρότερο πρόβλημα σε κείνον, νιώθει αηδιασμένος γιατί ήταν η μοναδική επιλογή που λύνει τα προβλήματα των δανειστών που του φόρτωσαν στους ώμους του και όχι του ίδιου.
Οργή που εκφράστηκε απ΄όλον τον κόσμο που συμμετείχε του στην χθεσινη γενική απεργία και διαδήλωσε την παταγώδη αποτυχία των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης να διαχειριστεί ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, όπως είναι αυτό της οικονομικής πολιτικής της πατρίδας μας.
Όλος αυτός ο κόσμος διατράνωσε χθες στις πορείες πως δεν πάει άλλο!
Και όσο η οργή του λαού μεγαλώνει, τόσο η κατάρρευση της κυβερνητικής πολιτικής πλησιάζει ...
