Σε τέτοιες κρίσιμες ώρες που περνάει ο τόπος μας, ο δημόσιος λόγος γίνεται δύσκολο άθλημα. Από τη μια είναι δημοφιλής η ανέξοδη επιλογή να γίνει καταγγελτικός, αλλά κινδυνεύει να χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, αν προσπαθήσει να γίνει παρηγορητικός και ενισχυτικός. Και όμως, πρέπει να αρθρωθεί λόγος.
Από ολοένα και περισσότερους διατυπώνεται η άποψη πως η έξοδος από την οικονομική κρίση, στην οποία έχουμε βρεθεί, θα διευκολυνθεί αν συνοδεύεται από ριζική αλλαγή νοοτροπίας. Αλλαγή δηλαδή των στάσεών μας απέναντι στη ζωή και την κοινωνία. Οι ημέρες μας ευνοούν τους στοχασμούς μας σχετικά με αυτή την αλλαγή σελίδας.
Τα σφάλματα που διαπράξαμε ως λαός και τα οποία μάς έφεραν σε αυτό το κατάντημα είναι ήδη γνωστά και χιλιοειπωμένα. Θα ήθελα όμως να επισημάνω πως οι προδιαγραφές για μιαν υγιέστερη κοινωνική ζωή είχαν διατυπωθεί αιώνες πριν, μέσα από τη θεολογική μας παράδοση.
Για παράδειγμα, ως προς την ανάγκη ενότητος, τόσο σπάνιας για το έθνος μας, ο Απόστολος Παύλος είχε συμβουλεύσει: «Προσέξτε, γιατί αν δαγκώνει ο ένας τον άλλο, θα αλληλοεξοντωθείτε μεταξύ σας». Ο Μέγας Βασίλειος είχε επισημάνει ότι «κάθε τι στη φύση και όλα τα ανθρώπινα πράγματα έχουν όρια και τέλος, εκτός από τον τόκο (!)», υποδεικνύοντας έτσι την οιονεί μεταφυσική προέκταση που λαμβάνει το χρήμα στις συνειδήσεις, όταν κυριαρχεί η απληστία, μια διάσταση που φέρει πελώρια ευθύνη για τις σημερινές τρομακτικές ανισότητες.
