- Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Οι γιατροί δεν ήξεραν τι είχε συμβεί: Μήπως ήταν βαριά η «σάκα» του παιδιού; Η απάντηση ήταν αρνητική, εξάλλου «βιβλία δεν υπάρχουν». Ίσως ήταν τα σκουπίδια που έχουν πλημμυρίσει τους δρόμους της Αθήνας και ταυτόχρονα γέμισαν τοξικές μυρωδιές τις «μοσχομυριστές» ζωές μας; Πάλι άρνηση, πάλι σιωπή. Μήπως ήταν το άγχος του για τις πρόβες της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου; Καμία αντίδραση.
Ντρεπόταν, το βλέμμα του αυτό φανέρωνε. Και το σκυμμένο κεφάλι. Όμως τον πίεσαν και κάποια στιγμή αναγκάστηκε να τους εξηγήσει: «δεν υπήρχε φαγητό στο σπίτι το πρωί».
Η είδηση έσκασε σα βόμβα. Στις σχολικές αίθουσες, στα νοικοκυριά, ακόμα και στο κυβερνητικό επιτελείο: «Παιδί λιποθύμησε από την πείνα σε σχολείο της Αθήνας». Η ημερομηνία γράφει 10 Οκτωβρίου 2011.
Η υπουργός Παιδείας, αδυνατώντας να πιστέψει το γεγονός καλεί σε έκτακτη συνέντευξη Τύπου και ανακοινώνει στους δημοσιογράφους την παραίτηση της. Ο υπουργός Οικονομίας, από την επιτροπή Οικονομίας του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, συντετριμμένος και απευθυνόμενος στους υπουργούς της κυβέρνησης του, αναρωτιέται: «έχουμε επιστρέψει, άραγε, στη μαύρη εποχή του 2004;».
Πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια το περιστατικό της λιποθυμίας. Η Ελλάδα μαθαίνει πως ένα παιδί – μαθητής στην περιοχή του Ζωγράφου, φτάνει στα πρόθυρα του υποσιτισμού.
Το καράβι προχωράει, όμως, στη φουρτούνα - δεν το σκιάζουν τα κύματα, γιατί έχει καλό τιμονιέρη. Την ίδια μέρα ο πρωθυπουργός βάζει τέρμα στις συνομιλίες με την τρόικα και ανακοινώνει το τραγικό γεγονός στους διεθνείς «εταίρους»… του. Αποχωρεί άμεσα για το Καστρί και ζητά από τους επιστημονικούς συνεργάτες του «πολιτικό μασάζ», μέχρι τελικής πτώσης.
«Κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης» που έχει τραπεζώσει την τρόικα - αφού πρώτα έχουν συμφωνήσει τις νέες περικοπές για το 2013-2014 - όταν του έρχεται ο λογαριασμός, εκεί γύρω στα 750 ευρώ, φωνάζει «δεν πληρώνω».
Κι εγώ, ξάφνου, σταμάτησα να νιώθω «λαϊκιστής», που λίγη ώρα πριν μετρούσα τις μπουκιές τους. Το ίδιο κι ο πιτσιρικάς που λιποθύμησε...
