Η παρουσία του γονιού είναι το πιο σημαντικό και όχι τα αγαθά. Ο χαμένος χρόνος δεν μπορεί να επανέλθει και οι παιδικές αναμνήσεις είναι πάντα χαραγμένες στο μυαλό του ανθρώπου.
Ένας άντρας γυρίζει αργά στο σπίτι από την δουλειά, κουρασμένος και εκνευρισμένος και βρίσκει τον 5χρονο γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.
– Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
– Ναι βεβαίως, του είναι απάντησε ο άντρας.
– Μπαμπά, πόσα χρήματα βγάζεις σε μια ώρα;
– Αυτό δεν είναι δουλειά σου και γιατί με ρωτάς; είπε ο άντρας θυμωμένα.
– Θέλω μόνο να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα βγάζεις σε μια ώρα;
– Εάν πρέπει να ξέρεις, βγάζω 50 ευρώ την ώρα.
– Ω! Απάντησε το παιδί, με το κεφάλι κάτω.
– Μπαμπά, μπορείς σε παρακαλώ να μου δανείσεις 25 ευρώ;
Ο πατέρας εξαγριωμένος του λέει, «εάν ο λόγος που μου έκανες αυτή την ερώτηση είναι για να δανειστείς χρήματα και να αγοράσεις κάποιο ανόητο παιχνίδι ή κάποια άλλη αηδία, τότε εξαφανίσου και πήγαινε αμέσως στο κρεβάτι στο δωμάτιό σου. Σκέψου γιατί να είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά κάθε μέρα για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες».
Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα. Ο άντρας όσο σκεφτόταν την ερώτηση του γιού του τόσο περισσότερο θύμωνε. Πώς τόλμησε να του κάνει αυτή την ερώτηση, μόνο και μόνο για να πάρει κάποια χρήματα;
Μετά από μια περίπου ώρα, και ενώ ο άντρας είχε ηρεμήσει το ξανασκέφτηκε: Ίσως να υπάρχει κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει με αυτά τα 25 ευρώ και η αλήθεια είναι οτι δεν ζητάει χρήματα συχνά. Ο άντρας πήγε στο δωμάτιο του παιδιού και άνοιξε την πόρτα. «Κοιμάσαι γιε μου;” ρώτησε. «Όχι μπαμπά, είμαι ξύπνιος», απάντησε το αγόρι. «Σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα», είπε ο άντρας. «Είχα μια δύσκολη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 25 ευρώ που μου ζήτησες».
Το μικρό αγόρι έτρεξε κατευθείαν επάνω του χαμογελώντας. «Ω, ευχαριστώ μπαμπά!», φώναξε.
Στη συνέχεια, πήγε στο μαξιλάρι του και έβγαλε από κάτω μερικά τσαλακωμένα χρήματα. Ο άντρας είδε ότι το παιδί είχε ήδη κάποια χρήματα και άρχισε να νευριάζει και πάλι. Το μικρό αγόρι άρχισε να μετράει σιγά τα χρήματά του και στη συνέχεια κοίταξε τον πατέρα του. «Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα, αφού ήδη έχεις;», γκρίνιαξε ο πατέρας του. «Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω», απάντησε το μικρό παιδί. «Μπαμπά τώρα έχω 50 ευρώ. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα απο τον χρόνο σου; Σε παρακαλώ, έλα νωρίς αύριο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί».
Ο πατέρας συνετρίβη. Αγκάλιασε τον μικρό του γιο και τον ικέτευσε να τον συγχωρέσει.
Δεν πρέπει να αφήνουμε τον χρόνο να περνάει χωρίς να αφιερώνουμε κάποιο σημαντικό κομμάτι του με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς, εκείνους που βρίσκονται μέσα στην καρδιά μας. Σκεφτείτε μόνο πόσοι πέφτουμε με τα μούτρα στη δουλειά και όχι στην οικογένειά μας με τη δικαιολογία ότι το κάνουμε για το καλύτερο μέλλον των παιδιών μας…
diaforetiko.gr
