Ξεκινάς το πρωί να πας στη δουλειά, και σε κάθε φανάρι, μα κυριολεκτικά σε κάθε φανάρι, θα υπάρχει κάποιος αναξιοπαθών ρακένδυτος (λαθρο)μετανάστης να προσπαθεί να σου πλύνει το παρμπρίζ με ένα βρώμικο πανί και ένα μπουκάλι θολού νερού. Και μάλιστα είναι και επίμονοι. Σε μερικά δε φανάρια, είναι περισσότεροι του ενός. Αν σταματήσεις σε δέκα φανάρια, στα οκτώ από αυτά θα υπάρχουν οι εν λόγω πλύστες. Η αναλογία είναι μεγάλη.
Πας να κάνεις τη βόλτα σου στο...πλακόστρωτο της παραλίας της Θεσσαλονίκης, αυτό που αποτελεί τη βιτρίνα της πόλης, και επί εκατοντάδες μέτρα θα δεις δεκάδες Αφρικανούς με τη πραμάτεια τους απλωμένη σε σεντόνια, πουλώντας ότι μπορεί να φανταστεί ο νους. Από τσάντες Λουί Βιτόν, έως ξυλόγλυπτα των Ζουλού. Το ίδιο και στην οδό (βιτρίνα) Τσιμισκή, το ίδιο και στη πλατεία (βιτρίνα) Αριστοτέλους (χώρια οι πάμπολλοι ζητιάνοι, πολλοί εκ των οποίων με δυσμορφίες και σοβαρές αναπηρίες).
Πας να πιεις το καφέ σου, ή να απολαύσεις το γεύμα σου σε οποιοδήποτε καφέ ή εστιατόριο, οπουδήποτε στη πόλη, και ανά τρία με τέσσερα λεπτά περνάει από το τραπέζι σου κάποιος «δυστυχισμένος» ή μη, προσπαθώντας να σου πουλήσει, χώνοντάς το στη μάπα σου, κάποιο cd, dvd, κλπ. Κάθε τρία λεπτά! Σε σημείο, του να μη μπορείς να ανταλλάξεις δυο κουβέντες, να μη μπορείς να ολοκληρώσεις μια πρόταση, πριν σου τη πέσουν όλες οι φυλές του Ισραήλ. Μάλιστα οι Κινέζοι, που είναι και οι πιο ευρηματικοί, χωράνε ολόκληρο Τζάμπο Μπεμπέ, πάνω σε έναν απλό ξύλινο αναδιπλούμενο δίσκο. Θέλεις παιχνίδι; Το έχουν Θέλεις μπαταρίες; Τις έχουν. Θέλεις τρυπάνι; Το έχουν κι αυτό. Φαντάζομαι πως αν ζητήσεις σερβιέτες, θα έχουν και τέτοιες. Έχω δει να πουλάνε μέχρι και τηλεσκόπια! Περίεργο πράγμα, ειλικρινά.
Που θέλω να καταλήξω; Στο ότι η παραπάνω εικόνα που περιγράφω, και που αναφέρεται στη Θεσσαλονίκη, δεν είναι αποκλειστικά εικόνα της Θεσσαλονίκης. Οπουδήποτε και αν πας στην ελληνική επικράτεια, ειδικά το καλοκαίρι, ο ρυθμός εμφάνισης των εν λόγω μικροπωλητών, και ειδικά των μαύρων, είναι καταιγιστικός. Είτε είσαι σε ταβερνάκι στο Πήλιο, είτε σε ξαπλώστρα παραλίας στη Ζάκυνθο, οι φιγούρες των (λαθρο)μεταναστών διαδέχονται η μία την άλλη, ανά τρίλεπτο, πουλώντας ότι μπορείς να φανταστείς.
Επομένως, μια απλή αναγωγή να κάνει κανείς, τότε μόνο οι μαύροι είναι τουλάχιστον ένα εκατομμύριο. Εκτός κι αν έχουν κάποιες υπερφυσικές ιδιότητες και πολλαπλές υποστάσεις, καταφέρνοντας να είναι παντού συγχρόνως. Κάτι σαν ηλεκτρόνια δηλαδή. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, τότε μάλλον τα νούμερα των (λαθρο)μεταναστών δεν συμβαδίζουν με αυτά που μας πλασάρουν οι αρμόδιοι, και η κα Νταλάρα.
Αν προσθέσουμε στην εξίσωση και όλους εκείνους που δεν μπαίνουν καν στο κόπο να βγάλουν το ψωμί τους «δουλεύοντας» ως μικροπωλητές, αν βάλουμε δηλαδή στη σούμα και όλους τους πικραμένους που ζουν από το μικροέγκλημα (και όχι μόνο), τότε εύλογα θα πρέπει να θεωρήσουμε πως οι αριθμοί όλων αυτών των καταφρονεμένων «προσφύγων», «οικονομικών» μεταναστών και λοιπών «αναξιοπαθούντων», θα πρέπει να είναι τρομακτικά μεγαλύτεροι από αυτούς που μας δίνουν οι επίσημες αρχές.
Τι συμβαίνει; Και άντε καλά εμένα, η μόνη αρνητική επίδραση από όλους αυτούς τους γυρολόγους είναι ότι μου χαλάνε το σουλάτσο και το ραχάτι, όταν πίνω το καφέ μου. Οι άλλοι όμως; Οι μαγαζάτορες; Οι έμποροι; Οι νομοταγείς επιχειρηματίες; Όλοι αυτοί που πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους σε φόρους, ΙΚΑ, δημοτικά τέλη, κλπ., πως ανέχονται όλον αυτόν τον αθέμιτο ανταγωνισμό; Δεν τους γονατίζει;
Και επιτέλους, ας μας πει κάποιος επιτέλους, πόσοι είναι πραγματικά; Έτσι απλά για να ξέρουμε. Όχι ότι θα γίνει κάτι….
Πας να κάνεις τη βόλτα σου στο...πλακόστρωτο της παραλίας της Θεσσαλονίκης, αυτό που αποτελεί τη βιτρίνα της πόλης, και επί εκατοντάδες μέτρα θα δεις δεκάδες Αφρικανούς με τη πραμάτεια τους απλωμένη σε σεντόνια, πουλώντας ότι μπορεί να φανταστεί ο νους. Από τσάντες Λουί Βιτόν, έως ξυλόγλυπτα των Ζουλού. Το ίδιο και στην οδό (βιτρίνα) Τσιμισκή, το ίδιο και στη πλατεία (βιτρίνα) Αριστοτέλους (χώρια οι πάμπολλοι ζητιάνοι, πολλοί εκ των οποίων με δυσμορφίες και σοβαρές αναπηρίες).
Πας να πιεις το καφέ σου, ή να απολαύσεις το γεύμα σου σε οποιοδήποτε καφέ ή εστιατόριο, οπουδήποτε στη πόλη, και ανά τρία με τέσσερα λεπτά περνάει από το τραπέζι σου κάποιος «δυστυχισμένος» ή μη, προσπαθώντας να σου πουλήσει, χώνοντάς το στη μάπα σου, κάποιο cd, dvd, κλπ. Κάθε τρία λεπτά! Σε σημείο, του να μη μπορείς να ανταλλάξεις δυο κουβέντες, να μη μπορείς να ολοκληρώσεις μια πρόταση, πριν σου τη πέσουν όλες οι φυλές του Ισραήλ. Μάλιστα οι Κινέζοι, που είναι και οι πιο ευρηματικοί, χωράνε ολόκληρο Τζάμπο Μπεμπέ, πάνω σε έναν απλό ξύλινο αναδιπλούμενο δίσκο. Θέλεις παιχνίδι; Το έχουν Θέλεις μπαταρίες; Τις έχουν. Θέλεις τρυπάνι; Το έχουν κι αυτό. Φαντάζομαι πως αν ζητήσεις σερβιέτες, θα έχουν και τέτοιες. Έχω δει να πουλάνε μέχρι και τηλεσκόπια! Περίεργο πράγμα, ειλικρινά.
Που θέλω να καταλήξω; Στο ότι η παραπάνω εικόνα που περιγράφω, και που αναφέρεται στη Θεσσαλονίκη, δεν είναι αποκλειστικά εικόνα της Θεσσαλονίκης. Οπουδήποτε και αν πας στην ελληνική επικράτεια, ειδικά το καλοκαίρι, ο ρυθμός εμφάνισης των εν λόγω μικροπωλητών, και ειδικά των μαύρων, είναι καταιγιστικός. Είτε είσαι σε ταβερνάκι στο Πήλιο, είτε σε ξαπλώστρα παραλίας στη Ζάκυνθο, οι φιγούρες των (λαθρο)μεταναστών διαδέχονται η μία την άλλη, ανά τρίλεπτο, πουλώντας ότι μπορείς να φανταστείς.
Επομένως, μια απλή αναγωγή να κάνει κανείς, τότε μόνο οι μαύροι είναι τουλάχιστον ένα εκατομμύριο. Εκτός κι αν έχουν κάποιες υπερφυσικές ιδιότητες και πολλαπλές υποστάσεις, καταφέρνοντας να είναι παντού συγχρόνως. Κάτι σαν ηλεκτρόνια δηλαδή. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, τότε μάλλον τα νούμερα των (λαθρο)μεταναστών δεν συμβαδίζουν με αυτά που μας πλασάρουν οι αρμόδιοι, και η κα Νταλάρα.
Αν προσθέσουμε στην εξίσωση και όλους εκείνους που δεν μπαίνουν καν στο κόπο να βγάλουν το ψωμί τους «δουλεύοντας» ως μικροπωλητές, αν βάλουμε δηλαδή στη σούμα και όλους τους πικραμένους που ζουν από το μικροέγκλημα (και όχι μόνο), τότε εύλογα θα πρέπει να θεωρήσουμε πως οι αριθμοί όλων αυτών των καταφρονεμένων «προσφύγων», «οικονομικών» μεταναστών και λοιπών «αναξιοπαθούντων», θα πρέπει να είναι τρομακτικά μεγαλύτεροι από αυτούς που μας δίνουν οι επίσημες αρχές.
Τι συμβαίνει; Και άντε καλά εμένα, η μόνη αρνητική επίδραση από όλους αυτούς τους γυρολόγους είναι ότι μου χαλάνε το σουλάτσο και το ραχάτι, όταν πίνω το καφέ μου. Οι άλλοι όμως; Οι μαγαζάτορες; Οι έμποροι; Οι νομοταγείς επιχειρηματίες; Όλοι αυτοί που πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους σε φόρους, ΙΚΑ, δημοτικά τέλη, κλπ., πως ανέχονται όλον αυτόν τον αθέμιτο ανταγωνισμό; Δεν τους γονατίζει;
Και επιτέλους, ας μας πει κάποιος επιτέλους, πόσοι είναι πραγματικά; Έτσι απλά για να ξέρουμε. Όχι ότι θα γίνει κάτι….
