Του Ιωάννη Τσούρα*
Στις μέρες μας ζούμε το φαινόμενο της κατάληψης των σχολείων ( και όχι μόνο) και συνακόλουθα της ματαίωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Εμάς εδώ στη σύντομη αυτή παρέμβαση, μας ενδιαφέρει λόγω του θεσμικού μας ρόλου, η ομαλή λειτουργία των σχολείων, αφήνοντας για άλλους, περισσότερο ειδικούς, τα όμοια κοινωνικά φαινόμενα.
Ιστορικά η κατάληψη Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων είναι συνδεδεμένη με την κατάληψη της Νομικής Σχολής και αργότερα του Πολυτεχνείου το 1973, που λόγω της βίαιης επέμβασης, της δικτατορίας και των γεγονότων που επακολούθησαν, έμεινα ανεξίτηλα στη μεταπολιτευτική ιστορική μας μνήμη.
Η εύφημη αυτή κατάληψη του Πολυτεχνείου, σε καιρούς χαλεπούς, έδωσε το άλλοθι για καταλήψεις όχι μόνο Πανεπιστημιακών Σχολών, αλλά και σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, κάθε φορά που εμφανίζεται ένα πρόβλημα πραγματικό ή υποθετικό ή όταν το Υπουργείο Παιδείας επιχειρεί αλλαγές στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Έφτασε όμως η ώρα ως κοινωνία και ως εκπαιδευτική κοινότητα να δούμε με άλλη οπτική το φαινόμενο των καταλήψεων σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Αρχικά θέλω να επισημάνω το έωλο της μαθητικής ψηφοφορίας για την κατάληψη των σχολείων. Είναι φυσικό ότι με πλειοψηφία καθολική θα υπερισχύσει η κατάληψη, αφού το αγαθό της παιδείας και της γνώσης θέλει κόπο, ενώ η κατάληψη και η ματαίωση της τρέχουσας εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι άκοπη, όπως φυσικά το νερό πηγαίνει από τα βουνά στους κάμπους και όχι αντίστροφα. Η κάθε ψηφοφορία πρέπει να έχει ένα ηθικό και αξιακό περιεχόμενο, έτσι δεν μπορούμε «δημοκρατικά» να αποφασίσουμε για παράδειγμα ότι οι γυναίκες δεν είναι ίσες με τους άνδρες.
Δεν αρνούμαστε στα παιδιά να διαμορφώνουν δικές τους αντιλήψεις, που είναι διαφορετικές από τις αντιλήψεις των δασκάλων, των γονέων, των πολιτικών.
Δεν αρνούμαστε στα παιδιά να κάνουν το δικό του αγώνα, όπως αυτά το αντιλαμβάνονται κάθε φορά, αφού η κάθε γενιά έχει τα δικά της οράματα, πλάθει τα δικά της όνειρα για το μέλλον της. Πρέπει όμως να γνωρίζουν ότι αγώνες και νίκες χωρίς κίνδυνο, είναι θρίαμβοι χωρίς δόξα.
Δεν αρνούμαστε στα παιδιά, να διαμαρτυρηθούν, όπως αυτά νομίζουν αλλά με τα σχολεία ανοικτά, αφού και το χειρότερο σχολείο ανοικτό, είναι καλύτερο, από το καλύτερο σχολείο, κλειστό.
Ένα δημόσιο σχολείο κλειστό δεν αναβαθμίζεται, υποβαθμίζεται πολλές κλίμακες.
Αν η κάθε ώρα του μαθήματος είναι ένα ανεπανάληπτο καλό, τότε η απώλειά της είναι ένα ανεπανόρθωτο κακό.
Ανοιχτά λοιπόν τα σχολεία, όπως λέμε ανοιχτά τα μάτια μας ή ανοιχτά τα μυαλά μας. Ένα σχολείο μπορεί να είναι ανοιχτό, ολόκληρο12/ωρο, διαθέτοντας την υποδομή του, στα παιδιά και απογευματινές ώρες.
Είναι ασύμμετρο να είναι κλειστό το δημόσιο σχολείο, αυτή η κοινωνική, εκπαιδευτική και μορφωτική όαση και τα ίδια παιδιά να παρακολουθούν ανελλιπώς μαθήματα στην παράλληλη ιδιωτική παιδεία.
Είναι αντιδημοκρατικό την ίδια ώρα τα παιδιά των εύπορων οικονομικά στρωμάτων, να παρακολουθούν επίσης ανελλιπώς μαθήματα στα «καλά» ιδιωτικά σχολεία.
Καλούμε λοιπόν τους Συλλόγους Διδασκόντων, τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων, τους συνδικαλιστικούς φορείς, την τοπική και Περιφερειακή αυτοδιοίκηση, τα κόμματα, να συμβάλουν με το κύρος της διαγνώμης τους, στο άνοιγμα των σχολείων, που σημαίνει και άνοιγμα της ψυχής και του νου των παιδιών μας.
* Ο κ. Ιωάννης Σ. Τσούρας είναι Δ/ντής Β/θμιας Εκπ/σης Ν. Βοιωτίας. Μαθηματικός – πτυχ. Θεολογικής, M. Sc. Στατιστικής Οικονομικού Παν. Αθηνών
