Ας κάνει ο καθένας μας αυτήν την ερώτηση στον εαυτό του: γιατί πολεμήσαμε, γιατί αγωνιστήκαμε, γιατί ζήσαμε; Κι εκεί θα...
καταλάβουμε πόσο κενοί, άδειοι, φτωχοί είμαστε.
Επετειακή εκδήλωση, αφιερωμένη στους άγνωστους αγωνιστές και τους ηρωικούς μάρτυρες του έπους του 1940, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 28η Οκτωβρίου στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Μίλησε ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Βασιλάκος, Διευθυντής του Ρ/ Σ «Βοιωτική Εκκλησία», ο οποίος ανέπτυξε το θέμα «1940 – 1944: Η μνήμη η ιστορική που αντιστέκεται σε καιρούς λήθης».
Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο του τρίμηνου προγράμματος καθημερινών δράσεων και εκδηλώσεων του Ιερού Ναού, με τον γενικό τίτλο: «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Είναι ιδιαίτερη ημέρα η σημερινή, είναι ημέρα μνήμης, τόνισε στην αρχή του λόγου του ο ομιλητής. Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί για να καλλιεργεί την μνήμη. Και όταν θυμάται, τότε πραγματικά μπορεί να λατρεύει τον Θεό, να σέβεται τον άνθρωπο κι έτσι αποκτά ποιότητα η ίδια του η ζωή.
Σήμερα η ημέρα μας θυμίζει πόλεμο. Και γι᾽ αυτό πρέπει να δούμε την ρίζα του πολέμου. Πότε ξεκινά ο πόλεμος, πότε για πρώτη φορά καταγράφεται στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους.
Ο πρώτος πόλεμος, σημείωσε ο π. Σπυρίδων, θα λέγαμε ότι είναι η πτώση του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος πέφτει, χάνει το ύψος της αγάπης και τότε βρίσκεται σε μια εσωτερική εμπόλεμη κατάσταση.
Ο πόλεμος είναι γεγονός που ξεκινάει μέσα από τον άνθρωπο και μετά εκδηλώνεται και εκφράζεται από τον έναν άνθρωπο στον άλλο και στην κτίση ολόκληρη.
Ο Θεός είναι η ειρήνη. Τι έχασε με την πτώση του ο άνθρωπος; Έχασε τον Θεό, δηλαδή την ειρήνη. Η απώλεια της ειρήνης έφερε ως αποτέλεσμα την ταραχή. Μια ταραχή εσωτερική η οποία εκδηλώνεται πλέον και εξωτερικά.
Ποια είναι η πρώτη πολεμική πράξη; Απαντά ο π. Σπυρίδων:
«Όταν σκοτεινιάζει η ψυχή του Κάιν από την ζηλοφθονία του, όταν σκιάζεται και χάνεται η καθαρότητα του προσώπου του, επιτίθεται και χύνει το αίμα του αδελφού του Άβελ.
Ο Χριστός έρχεται και χύνει το αίμα του, για να σταματήσει ο άνθρωπος να χύνει το αίμα του άλλου ανθρώπου.»
Ο Χριστός είναι ο ειρηνοποιός, φέρνει την ειρήνη μεταξύ ουρανού και γης. Έρχεται ως συμφιλιωτής, να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Θεό, τον άνθρωπο με τον άνθρωπο και με τον ίδιο του τον εαυτό. Όμως πολλές φορές ο άνθρωπος εμμένει σ’ αυτήν την κατάσταση της ταραχής.
Αξίζει λοιπόν να δούμε το πόσο σπουδαία είναι η ιστορία του ανθρώπου, πρόσθεσε ο π. Σπυρίδων. Γιατί η σπουδή της ιστορίας, μας κάνει να βλέπουμε την τραγικότητα του ανθρώπου και την αγιότητα του Θεού. Πως όμως μπορούμε να σπουδάσουμε την ιστορία;
Θα πρέπει να προσέξουμε το χέρι που την γράφει, απάντησε ο ομιλητής. Γιατί όταν το χέρι της σκοπιμότητας, του συμφέροντος, γράφει την ιστορία, η ιστορία αυτή δεν προσανατολίζει τον άνθρωπο, αλλά τον παραπλανά.
Γι᾽ αυτό και στη συνέχεια ο π. Σπυρίδων προσπάθησε να παρουσιάσει την ιστορία, έτσι όπως εκφράστηκε μέσα από την απλή ζωή των απλών και αγνώστων ηρώων.
Αφηγήθηκε λοιπόν συγκλονιστικά περιστατικά με άγνωστους αγωνιστές και ηρωικούς μάρτυρες. Κοινά χαρακτηριστικά της φωτεινής τους ψυχής, η θυσιαστική τους αγάπη, η τόλμη και η αφοβία τους μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ολοκληρώνοντας την αφήγηση, ενθυμήθηκε τη ρήση του Μακρυγιάννη προς τους στρατιώτες του: «Και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε για αγάλματά μας να μην καταδεχτείτε να βγουν από την Πατρίδα μας. Γι᾽ αυτά πολεμήσαμε»! Και απευθυνόμενος προς όλους τόνισε ο ομιλητής:
«Ακούγοντας όλα αυτά σήμερα θα πρέπει να δούμε την ευθύνη μας. Είδαμε άγνωστες ιστορίες απλών αλλά τόσο μεγάλως ηρώων.
Αν σ᾽ εμένα έρθει το παιδί μου σήμερα, θα μπορέσω να του πω «γι᾽ αυτά πολέμησα»; Για ποια και για τι πολέμησα; Τι κληρονομιά θα του δώσω από την άδεια ζωή μου;»
Δυστυχώς, συνέχισε, η φτώχεια μας, η κρίση, το άδειασμα μας βρίσκεται στη φράση του Μακρυγιάννη. Δεν έχουμε τίποτα να τους δείξουμε, τίποτα να τους δώσουμε. Δεν φταίνε τα παιδιά, έχουμε μεγάλη ευθύνη, τόνισε.
Κάποτε δεν είχαμε πατρίδα, είχαμε Έλληνες. Σήμερα έχουμε πατρίδα, αλλά δεν έχουμε Έλληνες!
Ας κάνει ο καθένας μας αυτήν την ερώτηση στον εαυτό του: γιατί πολεμήσαμε, γιατί αγωνιστήκαμε, γιατί ζήσαμε; Κι εκεί θα καταλάβουμε πόσο κενοί, άδειοι, φτωχοί είμαστε.
Και ολοκλήρωσε ο π. Σπυρίδων την ομιλία του:
«Αν ο καθένας αναλάβει την ευθύνη του κι αγωνιστεί γι᾽ αυτήν την κληρονομιά που πραγματικά έχει αξία, τότε σε μερικά χρόνια όλο αυτό το κενό θα γεμίσει με κάτι σπουδαίο, με κάτι πολύτιμο και πνευματικό.
Και θα φτάσουμε στο σημείο να λένε τα παιδιά μας, ότι η 28η Οκτωβρίου δεν είναι αργία, είναι Αγία!».
