Γράφει η ψυχολόγος Άρτεμις Βαμβουνάκη.
Μεγάλωσα πια μάνα …μ’ ακούς; θέλω μονάχα να μ’ αγαπάς και τίποτε άλλο..
Μεγάλωσα πια μάνα μου μ’ ακούς; ..To ξέρω πως με κουβάλαγες μες στη κοιλιά σου όλους αυτούς τους μήνες , γνωρίζω πως με περίμενες καρτερικά και υπομονετικά ..Ξέρω πως είμαι το θαύμα της ζωής για σένα. Εσύ με κράτησες στα χέρια σου κι ανάσαινες μαζί με μένα , ξενύχταγες στο πλάι μου και πέταγες στα ουράνια από χαρά κι ευτυχία . Είμαι το θαύμα της ζωής για σένα μάνα…
Δεν ξεχνώ πόσο προσπάθησες μέχρι να μεγαλώσω, πόσα στερήθηκες για αυτό..
Αλλά μεγάλωσα πια μάνα… Κι εσύ δε το καταλαβαίνεις. Και δε χρειάζεται να μου υπενθυμίζεις συνεχώς τα πρέπει και τα μη σου… Μεγάλωσα πια κι έχω και εγώ τα δικά μου πρέπει και μη, τους δικούς μου κανόνες της ζωής. Μάλλον διαφορετικούς από τους δικούς σου.
Δεν είναι ότι δε σ’ αγαπώ, ότι σε απαρνιέμαι, δεν είναι ότι σε ξέχασα.. Μα μεγάλωσα, ωρίμασα κι εσύ δε το καταλαβαίνεις .
Μα σε παρακαλώ, μη μου κόβεις τα φτερά γιατί θέλω να πετάξω με τα δικά μου, αλλού, σε μέρη αλλιώτικα, που εσύ δε ξέρεις… Δε θέλω να πετάξω με δανεικά φτερά, με τα δικά σου.
Μη μου υπενθυμίζεις συνεχώς τα πρέπει και τα μη σου. Μη με ζαλίζεις. Κατάλαβέ με απλώς θέλω κι εγώ να ζήσω μια άλλη ζωή , δική μου όπως την ονειρεύτηκα. Μια ζωή με τις δικές μου επιλογές, λάθη δικά μου κι επιτυχίες…
Θέλω μονάχα να μ’ αγαπάς και τίποτε άλλο. Να με στηρίζεις σε όλες μου τις αποφάσεις, να με αγκαλιάζεις στοργικά, ακόμα και όταν κλαίω.
Άνοιξε μονάχα τις φτερούγες σου και μη με κρίνεις, μη με πιέζεις παραπάνω…
Μεγάλωσα πια μάνα …δεν το καταλαβαίνεις;
αναπνοές
