http://viotianet.gr/archives/40177
Του Γιάννη Τσιγαρίδα
Όλοι γνωρίζουμε το προλεταριάτο (από το Λατινικό «proletarius», πληθ. «proletarii»), έναν πολιτικό και κοινωνικό όρο που χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει την εργατική τάξη, την κοινωνική και οικονομική τάξη δηλαδή, που αποτελείται από μισθωτούς εργάτες, το εισόδημα των οποίων προέρχεται από την πώληση της εργατικής τους δύναμης.
Καιρός να μάθουμε και όπως όλα δείχνουν θα τον μάθουμε, μαρξιστές και μη, το όρο πρεκαριάτο, η κατάληξη (-ατο) του οποίου δείχνει ότι το υπόδειγμα της λέξης είναι το προλεταριάτο, ενώ το α΄ συστατικό βγαίνει από το αγγλικό precarious που σημαίνει επισφαλής.
Στο πρεκαριάτο λοιπόν συμπεριλαμβάνονται οι άνεργοι, οι φτωχοί και οι απασχολήσιμοι, οι «ενοικιαζόμενοι», και γενικά οι εργαζόμενοι με ελαστικές σχέσεις εργασίας και ασφάλισης.
Ο όρος είναι ένας νεολογισμός που επινοήθηκε από τον καθηγητή Guy Standing του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και αποτέλεσε θέμα συζήτησης στην περσινή σύνοδο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.
Ο όρος αλλά και ότι αυτός εκπροσωπεί στην κοινωνία των μνημονίων και της πολιτικής των αριθμών σε βάρος του ανθρώπου, το τελευταίο διάστημα απασχολεί όλο και περισσότερο και όλο και περισσότερους δεδομένου ότι αναφέρεται πλέον στην πλειοψηφία των πολιτών οι οποίοι σήμερα μπορεί να μη δηλώνουν αγανακτισμένοι στις πλατείες αλλά σίγουρα είναι.
Σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο λιτότητας και όχι μόνο στην Ελλάδα, η ανασφάλεια για το αύριο, η έλλειψη πολιτικής παιδείας και το ένστικτο της επιβίωσης δεν αποκλείεται να οδηγήσουν το πρεκαριάτο σε ρόλο συντονιστή των εξελίξεων.
Σίγουρα δεν αποτελεί τάξη και δεν γνωρίζουμε αν θα αποτελέσει, ωστόσο τη συγκεκριμένη στιγμή αποκτά μια δυναμική που μπορεί να προκαλέσει αυτό που πολλοί ονομάζουν «ατύχημα» στις προδιαγεγραμμένες από την «κορυφή» εξελίξεις, χωρίς και πάλι να γνωρίζουμε αν αυτό θα λειτουργήσει θετικά ή αρνητικά και σε πια από τις δύο πλευρές, δηλαδή στους «έχοντες» και «μη έχοντες»
Πολλά θα εξαρτηθούν από το ποιος, με ποια πολιτική και ιδεολογική σκέψη και με ποιόν τρόπο θα καταφέρει να προσεγγίσει και να επηρεάσει –αν τα καταφέρει- όλο αυτόν τον κόσμο που ως μονάδες το μόνο κοινό που τους συνδέει είναι η ανασφάλεια σε ένα περιβάλλον όπου από το «πλαστικό» χρήμα που στην χώρα μας δεν έχει καλά – καλά εφαρμοστεί όπως όλα δείχνουν περνάμε στο παγκοσμιοποιημένο ψηφιακό με ότι αυτό συνεπάγεται για την πραγματική οικονομία.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα όπως θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει λαμβάνοντας υπόψη γεγονότα της πρό κρίσης περιόδου. Βλέπουμε παραδείγματα που «τρομάζουν» με χαρακτηριστικό αυτό της Μ. Λεπέν στη Γαλλία. Βέβαια αντίστοιχο είναι και το εγχώριο παράδειγμα με την Χρυσή Αυγή στην οποία βρίσκουν «καταφύγιο» ακόμα και άτομα που «γαλουχήθηκαν» με τις αρχές των κομμάτων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου.
Τα παραδοσιακά κόμματα έχουν αποτύχει στην συνείδηση του πρεκαριάτου ενώ μεγάλη ευθύνη επιρρίπτει όλος αυτός ο κόσμος στον πάλαι ποτέ «ακροαριστερό» όπως πολλοί τον χαρακτήριζαν και ουτοπικό όπως περίτρανα αποδείχθηκε ΣΥΡΙΖΑ που τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ρεφορμιστικό μόρφωμα.
Και εδώ είναι που «μπαίνει» η κεντροαριστερά και ο καθοριστικός ρόλος που πρέπει να διαδραματίσει. Μια κεντροαριστερά που πρέπει ταυτόχρονα να «μορφώσει» πολιτικά όλον αυτόν τον κατατρεγμένο κόσμο, να θέσει στόχους συγκεκριμένους, να αναδείξει το πραγματικό ανθρώπινο πρόσωπο του προοδευτικού χώρου και φυσικά να πείσει. Να πείσει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, να μετατρέψει την μανία που διακατέχει το πρεκαριάτο, την ισοπέδωση των πάντων και την στείρα άρνηση σε άποψη και δημιουργία.
Για να επιτευχθεί αυτό απαιτούνται δύο πράγματα, πραγματική ανανέωση και αξιόπιστη πρόταση κάτι που τουλάχιστον προς το παρόν δεν βλέπουμε και αν σε πολιτικά σύντομο χρόνο δεν δούμε τότε το ποτάμι της οργής θα ξεχειλίσει.
