Γράφει ο Γιώργος Κατσιμπάρδης
πρώην υφυπουργός Εσωτερικών
και μέλος του Ε.Γ. του ΠΑ.ΣΟ.Κ
Φορτωμένη με χρέη προηγούμενων κυβερνήσεων – και ιδιαίτερα με εκείνα της περιόδου Καραμανλή –, υποχρεωμένη να κινείται μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της Ο.Ν.Ε (στην οποία μας ενέταξε ο Σημίτης με την πολυδιαφημισθείσα, βιαστική και αψυχολόγητη απόφασή του), αμήχανη κατά τους πρώτους μήνες άσκησης της εξουσίας μπροστά στο οικονομικό χάος που βρήκε, και αδύναμη τη χρονιά που πέρασε να πάρει σωστές αποφάσεις στα οικονομικά θέματα, η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ – με τα ιδιαίτερα σκληρά μέτρα της 23 Μαΐου 2011 –, έδωσε τη χαριστική βολή στα λαϊκά στρώματα, πολιτικά δε στο ίδιο το κόμμα που την ανέδειξε, στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, το οποίο αποδόμησε ιδεολογικά και αποδιάρθρωσε οργανωτικά.
Βέβαια, η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ, για να αποτρέψει τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας μας (που, ας μη γελιόμαστε, δεν θα απέβαινε σε βάρος των φτωχών αλλά των πολύ πλούσιων) θα μπορούσε ίσως να πάρει τα πρόσφατα φορομπηχτικά και τα άλλα μέτρα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, και να έχει το λαό με το μέρος της αν πρώτα, και κύρια, επέβαλε στους οικονομικά ισχυρούς να συνεισφέρουν μεγάλα χρηματικά ποσά ή τμήματα κινητής και ακίνητης περιουσίας τους για να σωθεί η χώρα, όπως έκαναν οι κυβερνήτες της αρχαίας Αθήνας (μήτρας της δημοκρατίας και υποδειγματικής πολιτείας που δίδαξε το σεβασμό σε κάθε πάσχοντα άνθρωπο). Αυτό όμως η κυβέρνηση δεν το τόλμησε. Και όλοι εμείς που σήμερα υποστηρίζουμε ότι, μετά από όσα γίνονται, το κόμμα ΠΑ.ΣΟ.Κ βρίσκεται με την πλάτη στο καναβάτσο, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να διαμαρτυρόμαστε πολιτικά για το ότι η κυβέρνησή μας παραβλέπει τις συνταγματικές αρχές της ισονομίας και της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, ισοπεδώνοντας τα πάντα.
Και τώρα τι ¨μέλλει γενέσθαι¨; Εκείνο που μπορεί να γίνει τώρα είναι ο πρωθυπουργός να κλείσει τα αυτιά του στις σαγηνευτικές σειρήνες – που άλλες του εισηγούνται ¨εκλογές¨, άλλες ¨δημοψηφίσματα¨, ορισμένες ¨οικουμενικές λύσεις¨, ενώ κάποιες άλλες του προτείνουν ¨κυβερνητικές συνεργασίες¨ με (απο)κόμματα ρετάλια της δεξιάς –, και να προχωρήσει με την ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη που διαθέτει στην εφαρμογή όλων εκείνων των μέτρων που ο ίδιος θεωρεί ότι είναι δυνατόν να σώσουν τη χώρα, χωρίς ταλαντεύξεις, δηλαδή χωρίς σοσιαλδημοκρατικά τερτίπια του τύπου ¨μια από εδώ και μια από εκεί¨. Και αν καταφέρει να ρίξει, έστω και λίγο φως στο τούνελ, μέσα στα δύο χρόνια που του απομένουν, τότε ίσως πετύχει το ακατόρθωτο: να ¨αναστήσει¨ και το κόμμα ΠΑ.ΣΟ.Κ, που τον ανέδειξε.
