Του
Παναγιώτη Περγαντά*
Σε
όλο τον πολιτισμένο κόσμο, αποτελεί κοινή παραδοχή η ύπαρξη δύο μορφών
ολοκληρωτισμού, του μαύρου που αντιπροσωπεύει τον εθνικοσοσιαλιστικό φασισμό του
Χίτλερ και του κόκκινου που αντιπροσωπεύει την Σταλινική ή Μαοϊκή κομμουνιστική εκδοχή του. Ο ολοκληρωτισμός, είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να
περιγράψει ένα πολιτικό σύστημα, στο οποίο το κράτος
κατέχει το σύνολο των εξουσιών, χωρίς να λογοδοτεί στην κοινωνία, επιδιώκοντας
να ελέγχει όλες τις πτυχές της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.
Τα
ολοκληρωτικά καθεστώτα διακρίνονται από μαζικότητα και επιδιώκουν να
κινητοποιήσουν ολόκληρους πληθυσμούς στην υποστήριξη μιας επίσημης κρατικής
ιδεολογίας, μετατρέποντας τους σε μάζες, οπαδούς της συγκεκριμένης ιδεολογίας
και πειθήνια όργανα της κρατικής εξουσίας.
Τα καθεστώτα αυτά διατηρούνται στην εξουσία στηριζόμενα τόσο σε αυτές
τις πληθυσμιακές ομάδες καθώς και σε ένα σύστημα βίαιης καταστολής, απόλυτα
πιστό στην κεντρική εξουσία. Οι δύο αυτοί πυλώνες στήριξης με την χρήση
μηχανισμών προπαγάνδας και βίας επιδιώκουν την εξάλειψη κάθε αντίθετης φωνής,
περιορίζοντας τον ελεύθερο διάλογο και την οποιαδήποτε κριτική με απώτερο σκοπό
την μακροημέρευση του καθεστώτος.
Οι τρομοκρατικές οργανώσεις παρόλο
που αποδέχονται και χρησιμοποιούν τη βία και διακρίνονται από ένα σύστημα αξιών
και αντιλήψεων δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως καθεστώτα. Η ύπαρξη ενός
συστήματος θεσμών και διακυβέρνησης, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να
χαρακτηριστεί μια οργάνωση ως καθεστώς. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις αποτελούν
συνήθως ολιγομελείς οργανώσεις που στοχεύουν στην επιλεκτική και περιορισμένη
κινητοποίηση συγκεκριμένων ατόμων, που ασπάζονται την ιδεολογία της οργάνωσης. Αυτό
ισχύει τόσο για τις τρομοκρατικές οργανώσεις που αμφισβητούν την κατεστημένη
εξουσία στο εσωτερικό μιας χώρας όπως στην
περίπτωση της 17 Νοέμβρη στην Ελλάδα, όσο και για την πλειονότητα των
περιπτώσεων διεθνούς τρομοκρατίας. Ακόμα και η επίθεση της Αλ Κάιντα στους
δίδυμους πύργους το 2001, χαρακτηριζόταν από αυτήν την επιλεκτική και
περιορισμένη κινητοποίηση ανθρωπίνων πόρων.
Στις 29 Ιουνίου 2014 για πρώτη φορά
στη σύγχρονη ιστορία, μια τρομοκρατική οργάνωση, το Ισλαμικό κράτος, ανακήρυξε
μονομερώς την ίδρυση χαλιφάτου, δηλαδή κράτους σε περιοχές του Ιράκ και της
Συρίας. Στους στόχους του χαλιφάτου περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων και η εξάπλωση
του σε νέες περιοχές. Η πρόθεση αυτή όχι
μόνο δεν ήταν ένα λεκτικό πυροτέχνημα όπως αποδείχτηκε, αλλά αποτελεί μέρος
ενός καλά οργανωμένου σχεδίου διακυβέρνησης, που σκοπό έχει την δημιουργία
κρατικής οντότητας με ένα οργανωμένο σύστημα θεσμών όπως στρατηγικές συμμαχίες
με άλλες ισλαμιστικές οργανώσεις όπως οι Ταλιμπάν στην Κεντρική Ασία και Μπόκο
Χαράμ στην Κεντρική Αφρική, την κοπή νομίσματος (Χρυσό Δηνάριο), και τον
προσηλυτισμό νέων οπαδών του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με έμφαση στο
δυτικό κόσμο.
Ο προσηλυτισμός αυτός, σε συνδυασμό με την
υιοθέτηση από το Ισλαμικό κράτος ακραίων εκδοχών του ισλάμ που προωθούν την
θρησκευτική βία εναντίον των απίστων και των αποστατών, οδήγησε στο πρόσφατο
μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη. Σε ένα μπαράζ επιθέσεων, που
αποτελεί το «πρελούδιο» ενός τρίτου ολοκληρωτισμού που είναι προ των πυλών της
Ευρώπης. Ενός ολοκληρωτισμού που πληρεί όλες τις προϋποθέσεις που χαρακτηρίζουν
ένα ολοκληρωτικό καθεστώς και που δεν
είναι ούτε μαύρος ούτε κόκκινος αλλά πράσινος, μιας και πράσινο είναι το ιερό
χρώμα του ισλάμ. Ενός ολοκληρωτισμού που δεν είναι καινούργιος, ιδιαίτερα σε
αυτήν εδώ τη γωνιά της Ευρώπης. Αυτός ο ισλαμικός ολοκληρωτισμός, όπως και κάθε
ολοκληρωτικό καθεστώς, επιδιώκει και τα καταφέρνει να κινητοποιήσει ολόκληρους
πληθυσμούς στην υποστήριξη μιας ισλαμικής ιδεολογίας, μετατρέποντας τους πιστούς
του στρατιώτες σε πειθήνια όργανα του, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που δεν
διστάζουν να ανατιναχτούν προκειμένου να σκοτώσουν με τον πιο ακραίο τρόπο, όχι
τους αντιπάλους τους, αλλά κάποιους που ούτε καν γνωρίζουν. Αυτούς τους πιστούς
του στρατιώτες, τους μουτζαχεντίν των πόλεων, τους στρατολογεί μαζικά είτε από
τα γκέτο των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, είτε από μουσουλμανικές χώρες και τους
στέλνει στην Ευρώπη με τα συνεχώς διογκούμενα μεταναστευτικά και προσφυγικά
ρεύματα για να επιβάλουν με την τυφλή βία την τις αξίες και τις αντιλήψεις του
ισλαμικού κράτους.
Η Ευρώπη φαίνεται να παρακολουθεί αμήχανη
την γέννηση αυτού του ισλαμικού ολοκληρωτισμού, όπως αμήχανη παρακολουθούσε την
γιγάντωση τόσο του ναζισμού όσο και του σταλινισμού. Η Ευρώπη αρνείται να
παραδεχτεί τα νέα δεδομένα που καθημερινά προκύπτουν στον παγκόσμιο χάρτη και
που δείχνουν ξεκάθαρα ότι αυτό το μπαράζ επιθέσεων δεν είναι τρομοκρατία αλλά
μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού, που ήρθε για να μείνει και να στοιχειώσει το
Ευρωπαϊκό όνειρο. Η αύξηση της έντασης των μεταναστευτικών ροών τα επόμενα
χρόνια, δεδομένης και της πληθυσμιακής έκρηξης που θα κορυφωθεί τις επόμενες
δεκαετίες σε ισλαμικές χώρες στην Αφρική και στην Ασία, σε συνδυασμό με την μείωση
του διεθνή ρόλου της Ευρώπης εξαιτίας της μεταφοράς του επίκεντρου της
παγκόσμιας οικονομίας από τις ακτές του Ατλαντικού στις ακτές του Ειρηνικού, θα
οδηγήσουν μοιραία στην αύξηση των
εξαθλιωμένων κατοίκων, που θα αποτελούν την δεξαμενή στρατολόγησης νέων
μουτζαχεντίν. Εξαθλιωμένων ανθρώπων που θα δίνουν ακόμα και την ζωή τους, για
την επικράτηση του ισλάμ σε όλη την Ευρώπη.
Ο ισλαμικός ολοκληρωτισμός αποτελεί
τη μεγαλύτερη πρόκληση αλλά και απειλή ταυτόχρονα, για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Τα δεδομένα αυτά και η προβολή τους στο μέλλον, αρκούν για να αντιληφθούμε τα μέλλοντα.
Όμως οι Ευρωπαίοι ηγέτες σήμερα μοιάζουν λίγοι, όπως και την περίοδο του
μεσοπολέμου που παρακολουθούσαν αμήχανοι, την γιγάντωση του ναζισμού και του
κομμουνισμού. Τους ταιριάζει η περιγραφή του μεγάλου μας Αλεξανδρινού ποιητή «δεν
είναι σοφοί, για να αντιληφθούν εκ των μελλόντων τα προσερχόμενα. Δεν τους
έρχεται η μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. Ενώ εις την (Ευρωπαϊκήν) οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι (Ευρωπαϊκοί) λαοί.»
Ήρθε η ώρα
λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε πως εκτός
από τον μαύρο και τον κόκκινο ολοκληρωτισμό που ξέραμε, υπάρχει και ο πράσινος ολοκληρωτισμός
του Ισλάμ. Πρέπει άμεσα να αντιληφθούμε πως ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος που
αναφωνούσε η Μιράντα στο έργο του Σαίξπηρ «Τρικυμία», εννοώντας το πόσο υπέροχη
είναι η ανθρωπότητα, μάλλον αποτελεί παρελθόν και πως στο άμεσο μέλλον θα
κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο του Χάξλεϋ, όχι όμως
αυτή τη φορά υπό το πρίσμα της ολοκληρωτικής κομμουνιστικής ισοπέδωσης, αλλά
τον τρελό κόσμο της τυφλής ισλαμικής βίας και μισαλλοδοξίας, που απειλεί τη
Δημοκρατία και την Ελευθερία μας.
Σύμφωνα με όλα
τα παραπάνω η δημόσια τάξη και ασφάλεια θα πρέπει να αποτελούν από εδώ και στο
εξής, πρώτη προτεραιότητα για όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη ιδιαίτερα για τα κράτη του
Νότου όπως η Ελλάδα, που βρισκόμαστε στον ορίζοντα των γεγονότων της μαύρης
τρύπας του ισλαμικού ολοκληρωτισμού. Οι προτεραιότητες αυτές δεν θα πρέπει να
υποσκάψουν τις ελευθερίες των Ευρωπαίων πολιτών. Για να συμβεί αυτό μια και
μόνο λύση υπάρχει. Να ενισχυθούν τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης και να
δημιουργηθεί ένας κοινός ευρωπαϊκός αμυντικός μηχανισμός θωράκισης της Ευρώπης. Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική κυβερνητική
άποψη πως εμείς παρόλα αυτά, μπορούμε να λιαζόμαστε αμέριμνοι σε θάλασσες χωρίς
σύνορα και να αποδεχόμαστε την απώλεια κάποιων νησιών μας από τους βαρβάρους,
αναφωνώντας πως οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις. Ας ελπίσουμε πως η
λύση αυτή δεν θα είναι ανάλογη με την τελική λύση του Χίτλερ.
*Ο Παναγιώτης Περγαντάς Βιολόγος Επιχειρηματίας
http://orchomenos-press.blogspot.gr/
