Σκέφτηκα να γράψω έξω. Σε αίθριο χώρο. Θα βοηθήσει περισσότερο στην εκτόνωση. Το μετάνιωσα. Αλλαγή πλεύσης. Μόλις τελειώσω με το γράψιμο θα βγω έξω. Θα μιλήσω για την ιστορία του μικρού Ανθρωπάκου που ζει μέσα σε έναν μεγάλο Άνθρωπο! Θα πω όμως, και για τον Μεγάλο…
Ο Μικρός προσπαθεί να θυμηθεί καλές, όμορφες, γλύκες και ήρεμες στιγμές της ζωής του. Σκοντάφτει συνεχώς σε άσχημες, σκούρες, τραυματικές εμπειρίες! Ο Μεγάλος του λέει, δεν μπορεί, αδύνατον, προσπάθησε πιο πολύ, θα υπάρχουν και όμορφες στιγμές…
Ναι… Ναι… Πράγματι φέρνει στη μνήμη του κάποια αποσπάσματα, ανασύρει με κόπο κάτι ξεχασμένα χαμόγελα, ένα λειψό κομμάτι ηρεμίας, κάτι σαν ασφάλεια, κάποιες αγκαλιές αμφίβολες και αινιγματικές… Σαν ευτυχία; Όχι. Μπερδεύτηκε. Εξάλλου, οι κακές επικρατούν. Το χρονοντούλαπο είναι ασφυκτικά γεμάτο από τέτοιες,
Άφησέ με, ήσυχο, επιτέλους! Θα θυμάμαι ότι θέλω εγώ, ούρλιαξε σχεδόν ο Μικρός!. Εμένα αυτές με βασανίζουν! Αυτές και μόνο αυτές! Αδιαφορώ για την κριτική σου, αδιαφορώ για τις ενοχές σου, αδιαφορώ για την ισορροπία σου, είπε. Τα μάτια του καθήλωσαν τον Μεγάλο. Φοβήθηκε κάπως. Οπισθοχώρησε ελαφρά, μέχρι που ακινητοποιήθηκε. Σαν υπνωτισμένος παρακολουθούσε το Πληγωμένο Παιδί. Ξέρει βαθειά μέσα του ότι ο Μικρός έχει..κάθε λόγο για να είναι πολύ πληγωμένος.
Τώρα για μία φορά θα κλείσεις το Μεγάλου σου στόμα και θα με ακούσεις! Υποψιάζομαι, ότι αυτές οι ενοχές σου σε θυμώνουν. Μη! Μη σου περάσει από το νου να με διακόψεις! Μεγάλε, θα με ακούσεις!
{Κύματα παλεύουν στο Μικρό στήθος. Κουνάει πέρα δώθε το Μικρό σώμα σα να ψάχνει να βρει μία θέση πιο ασφαλή, πιο καθησυχαστική. Ξεκινάει κάποτε με θάρρος που ξαφνιάζει αρκετά τον Μεγάλο.}
Αισθάνομαι φόβο, λέει, μοναξιά, αδικία, ταραχή, σύγχυση… Μία μόνιμη τάση για να προφυλαχτώ, να κρυφτώ, να τρέξω μακριά, να ξεφύγω, συνεχίζει. Το μυαλό μου, η φαντασία μου μια ζωή φτιάχνει καταφύγια. Μια ζωή. Ξέρεις, ΕΣΥ, πόσο δύσκολο είναι; Ξέρεις τι αντιμετώπισα; Βοήθεια, καμία! Από πουθενά μία σπίθα ελπίδας! Τι ξέρεις, εσύ; Τίποτα! Ένα μικρό παιδί, μόνο του, δυστυχισμένο! Παντελώς μόνο και παντελώς δυστυχισμένο!
Ξέρεις, εσύ, τι σημαίνει για ένα παιδί, ένα μικρό παιδάκι, να είναι μόνιμα δυστυχισμένο; Τίποτα, τελικά, δεν ξέρεις εσύ, Μεγάλε. Πάντα μία αντίδραση για να σωθώ, να επιβιώσω. Μία άμυνα πάντα να ξαγρυπνάει μέσα στο μικρό μου κεφάλι. Και τι δεν σκαρφίστηκα για να επιβιώσω. Πόσους ρόλους, πόσα τεχνάσματα, πόση υπομονή, πόση ωριμότητα αταίριαστη για την ηλικία μου. Το φορτίο δεν είχε το ανάλογο βάρος για τις μικρές μου πλάτες, Μεγάλε! Δεν σου αρέσει να τα ακούς, αλλά όλα αυτά συνέβησαν…
Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου λοιπόν οι επιτυχίες σου, η δύναμή σου, τα προβλήματα σου, οι επιδιώξεις σου, τα σχέδια σου, η δική σου η ζωή. Σου μιλάω τώρα ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ. Έχω το δικό μου φορτίο, τα δικά μου βάσανα, τα δικά μου προβλήματα.
Λες ότι επέζησες, ότι προχώρησες, ότι σώθηκες. Δεν είναι είναι ακριβώς τα πράγματα, Μεγάλε! ΕΓΩ επέζησα και ΕΓΩ θα πάρω όλη την κλεμμένη δόξα πίσω… Υπήρξαν στιγμές, που νόμισα ότι θα πεθάνω. Το θέλησα κάποιες στιγμές κιόλας! Ασφυκτιούσα! Πολλές, πολλές φορές πνιγόμουν. Μάλλον πνίγηκα στα αλήθεια κάποιες. Πώς θα ήξερα τώρα πολύ καλά την αίσθηση αυτή; Ναι, θυμάμαι λίγο πριν πάρω ανάσα, πνίγηκα!
Ξέρεις τι είναι αυτό, Μεγάλε; ΦΟΒΟΣ. Παγωνιά, ακινησία και τρομάρα. Ήθελα οι καλές στιγμές να διαρκούν περισσότερο. Τι ζητούσα; Γιατί, όχι; Να ήταν μάλιστα και πιο ..κανονικές! Αυτό ζητά κάθε παιδάκι. Μία οικογένεια ζεστή, υποστηρικτική, όμορφη, παρηγορητική, καταδεκτική, ασφαλή, ειρηνική. Αυτό που έζησα ήταν ένας διαρκής πόλεμος. Έτρεχα συνεχώς πανικόβλητο στα «χαρακώματα». Αυτό δεν είναι σπίτι για ένα παιδάκι, Μεγάλε…
Ναι, υπήρξαν κάποιες λίγες ευχάριστες στιγμές που δεν θύμιζαν ότι τα σπίτι που ζούσα ήταν ένα τάφος, ένα πεδίο μάχης όπου παραμονεύει από παντού ο «θάνατος»!
Δεν ήταν αρκετές. Αδυνατούσα να ικανοποιηθώ με ξεροκόμματα! Πώς; Δεν ακούω καλά. Τι λες; Η οικογένεια έκανε τα πάντα για να είμαστε καλά; Η οικογένεια έκανε ό, τι μπορούσε;
Θα έπρεπε να ντρέπεσαι! Προδότη! Εκμεταλλεύεσαι και εσύ ένα μικρό παιδί! Βέβαια, είναι εύκολο να το κάνεις. Η ευκολότερη κακοποίηση στον κόσμο… Βίωσα μία ΑΣΧΗΜΙΑ αγαπητέ, κύριε Μεγάλε… Μία αληθινή ασχήμια. «Καλές» και οι παύσεις και οι αναλαμπές και οι ανακωχές και οι παροδικές «ομορφιές» με το δελτίο. Με το σταγονόμετρο!
Πολύ συναίσθημα; Πολύ Αλήθεια; Δεν το αντέχεις; Ξεχνάς μεγάλε! Δεν σε συμφέρει και ξεχνάς. Θα θυμηθείς.. Θα σε ζορίσω τώρα. Είναι η σειρά μου. Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει γυρισμός. Θα ακούσεις. Τώρα, θα ΜΕ ακούσεις.
Όλη μου την ζωή την πέρασα προσπαθώντας να επιβιώσω ενάντια στο «ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ», « ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ»…! «Όχι, μην , δεν», αυτά ήταν οι μεγαλύτεροι κανόνες της ασφυκτικής ζωής μου! Με έβαλαν σε ρόλους πελώριους για την παιδική ψυχή μου, ανάρμοστους… Ο συναισθηματικός ξυλοδαρμός έπεφτε αλύπητα στις μικρές μου πλάτες…
Έτσι πορεύτηκα μέχρι που μεγάλωσες εσύ αρκετά, Μεγάλε. Κακόμοιρέ μου, μεγάλε. Ακόμα και εσύ όταν μεγάλωσες υποτίθεται αρκετά, με τρόπο παρόμοιο σου φέρονταν. Σαν να είσαι και εσύ ένα ανυπεράσπιστο και ευάλωτο παιδάκι! Κακόμοιρε. Τολμάς και έχεις και ενοχές για τους θύτες σου; Τόση ασχήμια και σκληρότητα πέρασε από πάνω σου. Θέλεις να ψάχνεις για τυχόν ευτυχίες… Πες μου, αλήθεια, θα σου φτάσουν;
Ομολόγησε. Τι παθαίνεις, όταν οι Άλλοι ξερνάνε σε εσένα ασχήμια, σκληρότητα, ειρωνεία; Μήπως κοκαλώνεις; Ειδές πώς είναι; Πολύ άσχημα… Άνοιξε το στόμα σου. Ξεκίνα την αντίδραση. Δυναμικά. Απέναντι σε όλους . Δικαιολογίες η περίφημη ηρεμία σου, η ανωτερότητα, η προφύλαξη του νευρικού συστήματος! Ψέματα, Μεγάλε. Αποκάλυψε την ενόχληση. Την παράφορη παρενόχληση. Όχι έμμεσα μηνύματα και υπεκφυγές. Τέλος. Άμεσες αντιδράσεις πια.
Αναρωτιέσαι, αγαπητέ μου, ένα τόσο δα παιδάκι πως μιλάει τόσο σοφά. Οι πληγές μου. Αυτές είναι η δύναμή μου… Ενώ εσύ, όταν δεν αντιδράς, επιτρέπεις ξανά και ξανά να τις σκαλίζουν Ντροπή σου. Αφήνεις να χτυπάνε ένα κακοποιημένο παιδί. Την «ματιά» μου δεν μπορείς να την αποφύγεις. Θα σε κυνηγάει παντού και πάντα!
Δεν ήθελες όμως και εσύ να μιλήσεις; Είχες κάτι να μου πεις. Δεν είσαι θυμωμένος; Τι; Άλλη φορά; Δεν έχεις λόγια αυτή τη στιγμή; Σε τάραξα; Εσύ ο ίδιος θέλησες να μιλήσεις για την ιστορία του Πληγωμένου Παιδιού! Εγώ απλά μίλησα! Δεν είχα σκοπό να σε στενοχωρήσω… Πάντως τώρα αισθάνομαι όμορφα. Σαν γαλήνη είναι. Ξαλάφρωσα. Και εσύ όμως θα έπρεπε να είσαι πιο προσεκτικός όταν ζητάς από ένα παιδί να μιλήσει.
Να θυμάσαι ότι τα παιδιά λένε πάντοτε την αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι σκληρή, Μεγάλε!
Δεν κρύβεται πίσω από τα τεχνάσματα των Μεγάλων, Μεγάλε!..
{Δάκρυα τρέχουν πάνω στο πρόσωπο του Μεγάλου. Δεν τον ενοχλούν καθόλου. Σαν να παίρνει ανάσα η ψυχή του Για πρώτη φορά . Πόσο δίκιο είχε ο μικρός! Υπάρχω για να τον προστατεύω, να τον αποδέχομαι, να τον αγαπάω άνευ όρων, μονολόγησε. Τώρα κατάλαβε επιτέλους. Όλα αυτά θα του τα δώσει πίσω και μάλιστα πλουσιοπάροχα. Φυσικά και είναι ικανός. Για όλη τους τη ζωή. Ο μικρός τρέχει προς το μέρος του. Ο Μεγάλος γονατίζει και σηκώνεται πάλι έχοντας τυλιγμένα τα μικρά χεράκια στο λαιμό του. Φεύγουν αγκαλιασμένοι. Λύσσαξε ο θυμός του Μεγάλου ξεθυμαίνοντας…}
Αλεξάνδρα Γεωργίου
Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
